e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

Οι άνθρωποι είναι ίσοι αλλά και διαφορετικοί . Πιο συγκεκριμένα είναι ίσοι στα δικαιώματα ζωής ,ελευθερίας αξιοπρέπειας ,περιουσίας παιδείας ,εργασίας κ. α. Τα παραπάνω δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα από νομοθετικές διατάξεις σε όλα τα πολιτισμένα κράτη. Αντίθετα οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί σε μια σειρά από εξωτερικά – σωματικά χαρακτηριστικά, όπως το φύλο, το χρώμα του δέρματος, των μαλλιών και των ματιών, αλλά και πολιτισμικά, όπως είναι η γλώσσα, η θρησκεία, τα ήθη, τα έθιμα και ο τρόπος ζωής. Επομένως, η ισότητα και η διαφορετικότητα δεν είναι πράγματα αντιφατικά αλλά συμπληρωματικά.

Αξιοσημείωτο είναι ότι στο παρελθόν υπήρχαν στερεότυπα και προκαταλήψεις που οδηγούσαν στη ρατσιστική αντιμετώπιση της διαφορετικότητας. Ακόμα υπήρχε η πεποίθηση ότι η διαφορετικότητα έχει αποκλειστικά βιολογική βάση. Αξίζει να αναφέρουμε ότι χρειάστηκαν πολλοί αγώνες για να επικρατήσει ως βασικό θεμέλιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού η αρχή της ισότητας, η οποία είναι ενσωματωμένη και κατοχυρωμένη στα συντάγματα και τη νομοθεσία των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών.

Συμπερασματικά, η αρχή της ισότητας ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσα δικαιώματα, αφού έχει καταρριφθεί οποιαδήποτε έννοια φυλετικού ή κοινωνικού ρατσισμού. Πιο συγκεκριμένα με τη λέξη ισότητα εννοούμε την ισότητα ενώπιον του νόμου, στην εύρεση εργασίας, στο δικαίωμα ίδιας αμοιβής για ίδια εργασία, των ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση, ίδιας περίθαλψης, ίδιων δικαιωμάτων στην ελευθερία της έκφρασης και της σκέψης και ίδια πολιτικά δικαιώματα. Επιπλέον, όλοι χαίρουν σεβασμού στην ελευθερία, στην αξιοπρέπεια, στην περιουσία και κυρίως στη ζωή.

Παράλληλα ωστόσο με τα παραπάνω, σεβαστό είναι και το δικαίωμα όλων στη διαφορά. Ειδικότερα, αυτό είναι κατοχυρωμένο και προστατεύεται από τη νομοθεσία του κάθε κράτους. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την άσκησή του, είναι να μη θίγει την ελευθέρια και την αξιοπρέπεια των άλλων. Πιο συγκεκριμένα, οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους στην εξωτερική εμφάνιση, στη σωματική διάπλαση, στο φύλο, στη γλώσσα, στο επάγγελμα και στη θρησκεία.

Επιπροσθέτως, όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στον τρόπο επιλογής της προσωπικής τους έκφρασης, της ψυχαγωγίας, καθώς και της αισθητικής απόλαυσης, στοιχεία που μπορεί να διαφοροποιούνται από εκείνα της πλειοψηφίας. Συνοψίζοντας, οι προσωπικές επιλογές του καθενός δεν πρέπει να οδηγούν στη μεροληψία εναντίον των ατόμων καθώς και στην απαξίωση, την εκμετάλλευση και το χλευασμό αυτών. Επιπλέον, δεν πρέπει οι ατομικές ιδιαιτερότητες να μετατρέπονται σε στόχο επιθετικής συμπεριφοράς και ρατσιστικών εκδηλώσεων. Προπαντός δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται η κάθε μειοψηφία με τα ιδιαίτερα γνωρίσματά της ως «αποδιοπομπαίος τράγος» και θύμα εκτόνωσης οποιασδήποτε κρίσης και κακού.

Συμπερασματικά, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και παράλληλα στη διαφορετικότητα του καθενός αποτελεί θεμέλιο λίθο για τη δημιουργική και ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων. Τέλος, η ευαισθησία σε θέματα ελευθερίας , δημοκρατίας και δικαιοσύνης, η ανεκτικότητα στην ανθρώπινη ιδιαιτερότητα και ταυτόχρονα η κατανόηση πως κάθε λαός έχει τη δική του συνεισφορά στην ανάπτυξη του πολιτισμού μπορούν να οδηγήσουν στην οικοδόμηση αρμονικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, απαλλαγμένων από αδικίες και διακρίσεις.

απόψεις των μαθητών του Γ4

του μαθητή Κελέση Δημήτρη (Γ2)

Η ιστορία του σκακιού είναι πολύ παλιά. Πριν από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι άρχισαν να εφευρίσκουν, για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για το παιχνίδι, διάφορα ξύλινα ταμπλό με χαραγμένες γραμμές και να τοποθετούνται σε αυτά και να κινούν διάφορα τεμάχια από πέτρες και ξύλο. Έτσι, δημιουργήθηκαν παιχνίδια μεταξύ των οποίων, με διάφορες τελειοποιήσεις, το σκάκι. Εικόνες τέτοιων παιχνιδιών βρέθηκαν στις αιγυπτιακές πυραμίδες. Για αυτά μιλούν και στα αρχαία κείμενα. Για ένα κινέζικο σκάκι λέγεται ότι είναι γνωστό εδώ και 4000 χρόνια ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι το σκάκι στις Ινδίες είναι γνωστό εδώ και 2000 χρόνια.

Μεταξύ των πολλών φανταστικών ιστοριών που αναφέρονται στην προέλευση του σκακιού υπάρχει μια την οποία οι ιστορικοί έχουν επαναλάβει με τέτοια επιμονή ώστε μπορεί να είναι και αληθινή. Αποδίδουν την εφεύρεση του σκακιού στον ΣΙΣΣΑ, ένα βραχμάνο στην Αυλή του ινδού ηγέτη ΜΠΑΛΧΑΙΤ. Ο βασιλιάς ζήτησε από τον σοφό άντρα να του δημιουργήσει ένα παιχνίδι, για τη σωστή διεξαγωγή του οποίου θα απαιτηθούν από τον παίκτη πολλά προτερήματα όπως π.χ. η σωφροσύνη, η πρόβλεψη, η υπομονή, και με τον τρόπο αυτό να αντισταθεί στη μοιρολατρία και στην τύχη, στοιχεία στα οποία βασίζονταν παιχνίδια της εποχής. Σε λίγο καιρό ο Σίσσα έφερε στο βασιλιά το καινούριο παιχνίδι : μια σκακιέρα σαν την σημερινή και πεσσούς οι οποίοι δε διέφεραν πολύ από αυτούς που χρησιμοποιούμαι σήμερα. Αυτοί οι πεσσοί αναπαριστούσαν τα τέσσερα στοιχεία του ινδικού στρατού : άρματα, ίππους, ελέφαντες και στρατιώτες οδηγούμενα όλα από ένα βασιλιά και ένα βεζίρη. Ο Σισσα εξήγησε ότι εξέλεξε τον πόλεμο ως πρότυπο του παιχνιδιού, διότι ο πόλεμος ήταν η πιο αποτελεσματική σχολή, για να μάθει κανείς την αξία της δυναμικότητας, της υπομονής , του ορθού λογισμού και του ηρωισμού. Ο βασιλιάς ενθουσιάστηκε από το παιχνίδι και όταν ρώτησε τον Σισσα τι ήθελε σαν ανταμοιβή, ο σοφός ζήτησε να του δοθούν κόκκοι σιταριού τοποθετημένοι στη σκακιέρα ως εξής : στο πρώτο τετράγωνο ένα κόκκος, στο δεύτερο δυο, στο τρίτο τέσσερις, στο τέταρτο οχτώ κόκκοι κ.ο.κ. μέχρι το τελευταίο 64 ο τετράγωνο. Ο βασιλιάς δεν ήθελε να ακούσει καν για το ασήμαντο αυτό δώρο, αλλά ο πονηρός Βραχμάνος επέμενε και ο βασιλιάς διέταξε να εκπληρωθεί η επιθυμία του. Φαντασθείτε την έκπληξη του βασιλιά, όταν τον πληροφόρησαν μετά από λίγο ότι για να συγκεντρωθούν οι κόκκοι που ζήτησε ο Σισσα, δεν έφτανε όλο το σιτάρι όχι μόνο των Ινδών αλλά ολόκληρου του κόσμου. Διότι ο συνολικός αριθμός των κόκκων που έπρεπε να δοθούν στον Σισσα ανερχόταν στον τεράστιο αριθμό 18.446.744.073.709.551.615 ή ένα προτιμάτε σε κιλά ο αντίστοιχος αριθμός είναι 977.677 δισεκατομμύρια τόνοι! Τόσο σιτάρι δεν υπήρχε σε όλο τον κόσμο! Λέγεται ότι ο βασιλιάς δεν ήξερε τι να πρωτοθαυμάσει περισσότερο. Την εφεύρεση του Σισσα ή την απαίτηση του.

της μαθήτριας Μάζαρη Δήμητρας (Γ2)

Η εκπαίδευση ως βασικός θεσμός κοινωνικοποίησης των νέων διαμορφώνει αξίες και ιδανικά για την αρμονική ένταξη στο κοινωνικό σύνολο και για την δημιουργία ενεργών μελών. Συνεπώς, ενισχύει τα φιλειρηνικά αισθήματα των νέων.

Θεωρητικά, ένας από τους ευρύτερους στόχους του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η διαμόρφωση της ειρηνικής συνείδησης των μαθητών. Παρ’ όλα αυτά η προσέγγιση του θέματος «πόλεμος – ειρήνη» είναι επιφανειακή και περιστασιακή. Αναμφισβήτητα, κύρια προτεραιότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι η ολοκλήρωση της διδακτέας ύλης καθώς και η προετοιμασία για τις εξετάσεις. Επομένως, το ειρηνικό πνεύμα δεν προωθείται με συγκεκριμένους τρόπους διδασκαλίας. Σήμερα, η ειρήνη είναι επισφαλής, πράγμα που διαπιστώνουμε από τους συνεχείς εξοπλισμούς και τις νέες πολεμικές εστίες. Συμπερασματικά, η εκπαίδευση έχει ευθύνη για την δημιουργία υπεύθυνων πολιτών που θα είναι έτοιμοι να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους για να ζήσουν σ’ ένα κόσμο ειρηνικό και ασφαλή.

Η Αναδιάρθρωση του Αναλυτικού Προγράμματος έχει ως στόχο να συμβάλλει στην ανάπτυξη φιλειρηνικών αισθημάτων των μαθητών. Ιδιαίτερα η Ιστορία, η Λογοτεχνία, η Γλώσσα και τα Καλλιτεχνικά μπορούν να δώσουν αφορμές για γόνιμο προβληματισμό σχετικά με τα αίτια του πολέμου καθώς και για τις ευεργετικές επιδράσεις της ειρήνης σε όλους τους τομείς της ζωής και της δημιουργίας. Ασφαλώς, στην σημερινή εποχή, τα μαθήματα της Αισθητικής Αγωγής βοηθούν στον εξευγενισμό και την ευαισθητοποίηση των νέων. Η Ιστορία από την άλλη πλευρά δεν πρέπει να αναφέρεται μόνο σε περιγραφές μαχών, σε ονόματα στρατηγών και σε χρονολογίες αλλά και στην κριτική αξιολόγηση των έργων της ειρηνικής περιόδου που προάγουν τον πολιτισμό. Τέλος, η διδασκαλία των μαθημάτων πρέπει να γίνεται κάτω από πνεύμα αντικειμενικότητας και αλήθειας και όχι με την αναπαραγωγή προκαταλήψεων που αναζωπυρώνουν μίση και αντιπαλότητες μεταξύ κρατών.

Το φιλειρηνικό πνεύμα μπορεί να ενισχύεται μέσα από τη συμμετοχή σε δραστηριότητες που αφορούν στο θέμα «πόλεμος – ειρήνη», όπως μουσικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, προβολές ταινιών και εκθέσεις. Φυσικά, η γνωριμία με τις φρικιαστικές όψεις του πολέμου συμβάλλει στην ενεργοποίηση του ατόμου για την δημιουργία ενός ειρηνικού κόσμου. Τέλος, δίνοντας έμφαση στην επαφή και την συνεργασία με νέους από το εξωτερικό, ανακαλύπτουμε έναν ευχάριστο και ουσιαστικό τρόπο για την ανάπτυξη πνεύματος ομόνοιας και αλληλεγγύης.

Επιπρόσθετα, κύρια προτεραιότητα της εκπαίδευσης πρέπει να είναι η προώθηση της ειρηνικής συνύπαρξης μέσα από τον τρόπο οργάνωσης της σχολικής ζωής. Βέβαια, ο αυταρχισμός, ο εξοντωτικός ανταγωνισμός και η έλλειψη συνεργασίας και αμοιβαίου σεβασμού ανάμεσα στους διδάσκοντες και τους μαθητές, οδηγούν στην καλλιέργεια κλίματος εμπάθειας και βίαιων αντιδράσεων. Αντιθέτως, με σεβασμό στη δημοκρατική λειτουργία της σχολικής κοινότητας, στις αρχές της ισότητας, του σεβασμού και του διαλόγου διαμορφώνονται νέοι απαλλαγμένοι από πολεμοχαρείς διαθέσεις και συνειδητοποιημένοι υποστηρικτές της ειρήνης.

Συμπερασματικά, σκοπός κάθε εκπαιδευτικής δραστηριότητας πρέπει να είναι η πρόοδος του πολιτισμού, η εξέλιξη του ανθρώπου και η ενίσχυση των ανθρωπιστικών αξιών. Αυτό, όμως, θα αποτελεί ανέφικτο όραμα, αν δεν συνειδητοποιήσουμε την αξία της ειρήνης και αν δεν συνεργαστούμε για την εδραίωσή της. Ας είναι, λοιπόν, η ειρήνη ο θεμέλιος λίθος για κάθε αρμονική συνύπαρξη και ευημερία.

του μαθητή Τσάκαλη Φίλιππου (Β3)

Ανεργία είναι η κατάσταση ενός ατόμου,που, ενώ είναι ικανό,πρόθυμο και διαθέσιμο να απασχοληθεί, δε δύναται να βρει εργασία .

Το εργατικό δυναμικό αποτελείται από όσους έχουν εργασία (απασχολούμενοι) και εκείνους που δεν απασχολούνται (άνεργοι) , αλλά έχουν δηλώσει ότι επιθυμούν και είναι διαθέσιμοι να εργασθούν.

Το μη-εργατικό δυναμικό είναι το μέρος του ενήλικου πληθυσμού που ασχολείται με τα οικιακά, είναι συνταξιούχοι, ασθενούν σοβαρά, ώστε απέχουν από την εργασία, ή δεν ψάχνουν για εργασία.

Το Ποσοστό ανεργίας είναι ο αριθμός των ανέργων διαιρούμενος με το σύνολο του εργατικού δυναμικού.

Είδη ανεργίας

Υπάρχουν τρία κύρια είδη ανεργίας:

•  Η Ανεργία τριβής προκύπτει λόγω της ακατάπαυστης κίνησης των ανθρώπων μεταξύ περιοχών και θέσεων εργασίας ή διαφόρων σταδίων του κύκλου ζωής. Επίσης, περιλαμβάνονται τα άτομα που, λόγω φυσικών αιτιών, καθίστανται ανίκανα προς εργασία. Ουσιαστικά, αποτελεί το ελάχιστο επίπεδο ανεργίας που δεν μπορεί να μειωθεί σε μια δυναμική κοινωνία (εφ’όσον, ακόμη και αν η οικονομία είναι σε πλήρη απασχόληση, κάποιοι θα αποχωρούν από τις θέσεις τους, κάποιοι φοιτητές θα ψάχνουν για εργασία μετά την αποφοίτησή τους, κάποιοι γονείς θα επανεντάσσονται στο εργατικό δυναμικό, και κάποιοι θα θέλουν μια καλύτερη ή μια διαφορετική εργασία).

•  Η Δομική Ανεργία (ή Διαρθρωτική ανεργία ), οφείλεται στις αναντιστοιχίες μεταξύ προσφοράς και ζήτησης, καθώς κάποιοι κλάδοι (ή ειδικότητες, ή γεωγραφικές περιοχές) έχουν αυξανόμενη ζήτηση και κάποιοι άλλοι πτωτική ζήτηση.

•  Η Κυκλική ανεργία οφείλεται στη μειωμένη ζήτηση προϊόντων και υπηρεσιών. Αυτή η μορφή ανεργίας είναι αποτέλεσμα της επιβράδυνσης της ανάπτυξης σε περιόδους οικονομικής ύφεσης, η οποία έχει ως επακόλουθο την αδυναμία απορρόφησης του εργατικού δυναμικού.

Επίσης, η ανεργία μπορεί να κατηγοριοποιηθεί, ως προς την χρονική διάρκεια που το άτομο παραμένει εκτός απασχόλησης, σε μακροχρόνια ανεργία , σε βραχυχρόνια ανεργία και σε εποχική ανεργία .

Περαιτέρω κατηγοριοποιήσεις της ανεργίας γίνονται ανάλογα με τα κοινωνικά, δημογραφικά, εκπαιδευτικά, ηλικιακά ή άλλα χαρακτηριστικά (π.χ., γυναικεία ανεργία , ανεργία αποφοίτων Α.Ε.Ι . , νεανική ανεργία , κ.ο.κ.).

Τα στοιχεία για την ανεργία στηρίζονται συνήθως στις ίδιες τις δηλώσεις των ανέργων στα ταμεία ανεργίας. Έτσι μια χώρα με πολύ υψηλότερα επιδόματα ανεργίας από μια άλλη, είναι δυνατόν να παρουσιάζει περισσότερη ανεργία επειδή περισσότεροι άνεργοι δηλώνουν επίσημα την κατάσταση τους για να λάβουν το επίδομα.

Σύμφωνα με το νεοκλασικό μοντέλο , σε μια πλήρως ελεύθερη αγορά δεν θα πρέπει να υπάρχει καθόλου μη-εθελοντική ανεργία, εκτός από την λεγόμενη ανεργία τριβής