“Αν πιστεύετε ότι ο δάσκαλος σας είναι ζόρικος, περιμένετε μέχρι να αποκτήσετε έναν εργοδότη. Δεν θα διαθέτει μεγάλη υπομονή κι έτσι θα τείνει να είναι λίγο πιο ευέξαπτος. Όταν θα τα θαλασσώσετε, δεν πρόκειται να σας ρωτήσει πώς νιώθετε γι’ αυτό. Ελάχιστες είναι οι δουλειές που καλλιεργούν την αυτοέκφρασή σας ή σας βοηθούν να βρείτε τον εαυτό σας. Ακόμη λιγότερες είναι αυτές που οδηγούν σε αυτοπραγμάτωση. “
Με αυτά τα λόγια προειδοποιεί τους μαθητές ο Charles Sykes στο βιβλίο του “50 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ”, και συνεχίζει:
“Όλοι έχουμε ακούσει τα παιδιά να παραπονιούνται για όσα σήμερα τους φαίνονται σαν καταναγκαστικά έργα και για όσα τα καταπιέζουν βαριά: το στρες, τους διάφορους φόβους τους, το εξουθενωτικό βάρος της μελέτης στο σπίτι, τα βαριά σχολικά σακίδια, το ψυχολογικό τραύμα όταν είναι αναγκασμένα να φορούν τα περσινά τους ρούχα.
Παιδιά χαλαρώστε. Από τη στιγμή που δεν ετοιμάζεστε να πηδήξετε από ένα αεροπλάνο ακριβώς πάνω από το Αφγανιστάν, κανείς δεν έχει τη διάθεση να ακούσει για το σακίδιο που κουβαλάτε στην πλάτη σας, και σκεφτείτε το λίγο, οι τύποι που πηδούν από αεροπλάνο είναι οι τελευταίοι που παραπονιούνται.
Το 2003, το Brookings Institution (αμερικανική οργάνωση που ασχολείται με κοινωνικές έρευνες) διερεύνησε την κοινά παραδεκτή ιδέα ότι οι Αμερικανοί μαθητές υπέφεραν από έναν όλο και αυξανόμενο φόρτο σχολικής μελέτης για το σπίτι, που τους λήστευε την παιδική τους ηλικία. H υποτιθέμενη κρίση απασχόλησε και τα MME, υπήρξε ακόμη και ένα πρωτοσέλιδο στο περιοδικό Newsweek.
Αλλά, σύμφωνα με τα δεδομένα που ανέλυσε το Brookings, όλα σχεδόν αυτά τα πρωτοσέλιδα δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. H αλήθεια ήταν ότι οι μαθητές όλων των τάξεων στη συντριπτική τους πλειονότητα περνούσαν πια λιγότερο από μία ώρα τη μέρα μελετώντας, ή αλλιώς, σπαταλούσαν περίπου το ένα τέταρτο του χρόνου τους στέλνοντας ο ένας στον άλλον γραπτά μηνύματα του τύπου: «Βαριέμαι, εσύ τι θα ήθελες να κάνεις απόψε;»
Το 1997, μία έρευνα της Public Agenda κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα σχολεία δεν ήταν πια και κάτεργα: Οι μισοί από τους έφηβους που ρωτήθηκαν είπαν στους ερευνητές ότι τα σχολεία τους δεν τους ωθούσαν να βάλουν τα δυνατά τους για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ένα ποσοστό 79% απάντησε ότι «θα μπορούσαν να μάθουν πολύ περισσότερα αν τα σχολεία τους επέβαλαν να είναι συνεπείς στην ολοκλήρωση της μελέτης και των εργασιών που έχουν για το σπίτι».
Ένας έφηβος είπε: «Μπορείς να ξεγλιστρήσεις. Μπορείς να αντιγράψεις τις εργασία ενός περσινού μαθητή για το τρίμηνο ήδη από την αρχή της σχολικής περιόδου. Θέλω να πω ότι ένας μαθητής μπορεί να κάνει ό,τι του κατέβει… Βασικά, σου χαρίζουν το απολυτήριο».
Εδώ, λοιπόν, έχουμε μία προειδοποίηση, όλα αυτά πρόκειται να αλλάξουν άμεσα κι αν όχι στο λύκειο ή το πανεπιστήμιο, σίγουρα πάντως στον εργασιακό χώρο, όπου ο νέος σας εργοδότης βρίσκεται ήδη σε άσχημη διάθεση.
O προϊστάμενος της εργασίας σας έχει και αυτός έναν εργοδότη που περιμένει απτά αποτελέσματα. Και ο ανταγωνισμός γίνεται ολοένα και πιο σκληρός. Δεν έχετε να ανταγωνιστείτε μόνο νέους από τη δική σας χώρα που μεγάλωσαν με τον ίδιο περίπου τρόπο με εσάς. Είστε τώρα αντιμέτωποι στην αγορά εργασίας με απόφοιτους από τη Σιγκαπούρη, την Κίνα ή τη Ρωσία που δεν μεγάλωσαν μένοντας ξύπνιοι τα βράδια κλαψουρίζοντας για το ψυχολογικό τραύμα που τους προκλήθηκε, όταν είδαν πάνω στην εργασία τους έναν κακό βαθμό με έντονο κόκκινο μελάνι.
Έτσι, το αφεντικό σας μάλλον δεν έχει την ίδια διάθεση που ίσως είχε ο δάσκαλος σας να σας δώσει τόσες ευκαιρίες όσες ακριβώς χρειάζεστε ώστε να κάνετε επιτέλους σωστά τη δουλειά* δεν θα σας επιτρέψει να αντικαταστήσετε με μια χειροτεχνία ή μία χορευτική παράσταση το γράψιμο μίας αναφοράς, την πραγματοποίηση μίας πώλησης ή την έγκαιρη ολοκλήρωση όποιας δουλειάς σάς αναθέσει.
