«Θέατρο µπορούν να κάνουν όλοι, ακόµα και οι ηθοποιοί»
«Θέατρο µπορεί γίνει παντού, ακόµα και στο θέατρο» Αugusto Boal
Alexandra Galinova (1936-1986) «Ο Καταπιεσμένος Άνθρωπος»,
“Καταπίεση είναι όταν ο ένας από τους δύο συνομιλητές χάνει τη δύναμή του, δεν μιλάει και πρέπει μόνο να ακούει…”
Οι σκέψεις του Paulo Freire, του κορυφαίου παιδαγωγού και κοινωνιολόγου, αποτέλεσαν την αρχή για τη σχεδίαση του Θεάτρου των Καταπιεσμένων από τον Augusto Boal.
O Freire στο έργο του Η Παιδαγωγική των Καταπιεσμένων, υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι συνυφασμένη με τον λόγο και το έργο.
Ο λόγος που ταυτίζεται με την πράξη κι είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων, σημαίνει για τον Freire και την μετουσίωση του κόσμου.
Εμπνεόμενος ο Βoal από αυτές τις θέσεις και υιοθετώντας το αίτημα του Freire για απελευθέρωση του ανθρώπου,πρότεινε ένα θέατρο συμμετοχής με στόχο τη συνειδητοποίηση της κοινωνικής πραγµατικότητας και µετά τη δυνατότητα οποιασδήποτε μεταμόρφωσης.
Το θέατρο αυτό το ονόμασε θέατρο των καταπιεσμένων μη κρύβοντας τον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε η γνωριμία του με τον Freire στη γέννηση και την ανάπτυξή του συγκεκριμένου είδους.
Τόσο ο Paulo Freire όσο και ο Augusto Boal βρέθηκαν κατά τη δεκαετία του ’70 εξόριστοι στην Ευρώπη, ασκώντας τεράστια επιρροή στην ευρωπαϊκή θεατρική παραγωγή.
Στόχος του κοινωνικού αυτού θεάτρου του Boal είναι να στήσει μια πρόβα, μια έμπρακτη δοκιμή «αντίδρασης» ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση, μια προετοιμασία για την κοινωνική δράση και αλλαγή.
Κοινό και ηθοποιοί μέσω του διαλόγου και της αλληλεπίδρασης μπορούν να εξερευνήσουν, να αναλύσουν και να μεταποιήσουν την πραγματικότητα στην οποία ζουν, ώστε ενδυναμωμένοι να μπορούν να τη διαχειριστούν και εκτός του χώρου αυτού.
Η συμμετοχή έτσι στο θεατρικό γίγνεσθαι αποτελεί κατά αυτόν τον τρόπο προετοιμασία για την χειραφέτηση του συμμετέχοντος.
Με πρωτοβουλία του ASHTAR Theatre της Παλαιστίνης, από το Νοέµβριο 2009 µέχρι τον Απρίλιο 2010, µαθητές δεκατριών ως δεκαεπτά ετών στη Γάζα µε τη βοήθεια ενός θεατροπαιδαγωγού και ενός ψυχολόγου επεξεργάστηκαν και κατέγραψαν σε µορφή µονολόγων τις εµπειρίες, τις σκέψεις, τις ελπίδες, τα όνειρα και τους φόβους τους κατά τη διάρκεια και µετά την εισβολή και τον πόλεµο το ∆εκέµβριο 2008-Ιανουάριο 2009.
Η προσέγγιση έγινε µε τη βοήθεια τεχνικών του Θεάτρου του Καταπιεσµένου του Augusto Boal της δραµατοθεραπείας και της αφήγησης παραµυθιών. 
«Το θέατρο δεν είναι απλώς ένα συμβάν, είναι τρόπος ζωής! Είμαστε όλοι ηθοποιοί: το να είσαι πολίτης δεν σημαίνει ότι ζεις σε μια κοινωνία,σημαίνει ότι την αλλάζεις”.
« …Όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι εντυπωσιακές στην καθημερινότητά τους και δημιουργούν παραστάσεις για κάποιες ειδικές περιστάσεις… Ακόμα κι αν το αγνοείτε, οι ανθρώπινες σχέσεις ακολουθούν μια θεατρική δομή: η χρήση του χώρου, η γλώσσα του σώματος, η επιλογή των λέξεων και ο χρωματισμός της φωνής, η σύγκρουση ιδεών και συναισθημάτων, ό,τι παρουσιάζουμε επί σκηνής και ό,τι ζούμε στη ζωή. Είμαστε φτιαγμένοι από θέατρο!…”
Ο Boal ανέπτυξε θεατρικές τεχνικές οι οποίες ενθαρρύνουν τη δημιουργία μιας κοινωνίας πολιτών και μεταφέρουν πραγματική παιδεία και καλλιέργεια.
“…Κάνοντας θέατρο μαθαίνουμε να βλέπουμε αυτό που είναι προφανές αλλά που συνήθως δεν μπορούμε να δούμε επειδή δεν έχουμε συνηθίσει να το παρατηρούμε. Αυτό που μας είναι οικείο γίνεται αόρατο: κάνοντας θέατρο φωτίζουμε τη σκηνή της καθημερινής ζωής…”
Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου και εορτάζεται στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα.
Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου εκπροσωπεί για τη θεατρική κοινότητα μια ευκαιρία υπενθύμισης της διαφορετικότητας αυτής της καλλιτεχνικής έκφρασης και προώθησης του αντίκτυπου που αυτή έχει στις σύγχρονες κοινωνίες.
