Γράφουν: ο Γιάννης Αθανασίου και ο Βαγγέλης Γεωργόπουλος, μαθητές
Στην πρώτη συνάντηση της Λογοτεχνικής Συντροφιάς φέτος (Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011), θεωρήσαμε καταρχάς πολύ θετικό το γεγονός ότι η συζήτηση με τον κ. Γιώργο Κοροπούλη αφέθηκε ελεύθερη, γιατί έτσι μπορούσαμε να επιλέξουμε εμείς που θα πάει το θέμα. Ο κ. Κοροπούλης ήταν πολύ επικοινωνιακός και με εξαιρετικό χιούμορ. Μας εντυπωσίασε βαθιά το γεγονός πως δεν αφέθηκε από μέρος του ούτε ένας υπαινιγμός σχετικά με την ιδιότητα του, αν κι έτσι δεν μιλήσαμε καθόλου για την ίδια την ποίησή του.
Η αναδρομή στις ιστορικές και πολιτισμικές ανατροπές που έφεραν στο προσκήνιο τον μοντερνισμό ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, και μας φώτισε κάποια σκοτεινά σημεία. Επιπλέον κέντρισε την προσοχή η άποψή του όσον αφορά στο γεγονός ότι το γράψιμο σε «tabula rasa» είναι ουτοπικό. Ως προς αυτό, μίλησε για τη σχέση ρήξης και συνέχειας με την παράδοση, για τη λειτουργία της «κοινής» ανάλογα με την εποχή, με παράδειγμα τον Σεφέρη και το πώς η επιτυχημένη «κοινή» του Σεφέρη «έσβησε», επί ένα διάστημα τουλάχιστον, άλλα είδη γραφής στα νεοελληνικά γράμματα. Η επιστροφή μέρους της δικής του γενιάς στο νεορομαντικό-νεοσυμβολιστικό «παράδειγμα» της πρώτης μεσοπολεμικής δεκαετίας, και σταδιακά όλο και πιο πίσω στη γραμματεία μας, ήταν επίσης ένα καλό θέμα συζήτησης. Για τις λογοτεχνικές παρέες (και για τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε η δική του για τον ίδιο) θα θέλαμε να ακούσουμε μερικά ακόμα πράγματα, επειδή μας ενδιαφέρει η λειτουργία των συντροφιών αυτών. Οι σπόντες μεταξύ φίλων (του καλεσμένου μας και του κ. Αρμάου, που από ό,τι καταλάβαμε είναι πολλά χρόνια φίλοι) ήταν πολύ κατατοπιστικές, γιατί έδειχναν πως άνθρωποι με την ίδια κατά βάση άποψη για τη λογοτεχνία μπορούν να έχουν αρκετές και ουσιαστικές διαφορές στις επιμέρους αντιλήψεις, και από αυτό ο διάλογός τους να κερδίζει. Αναφερόμενος στη διαφορά μείζονος-ελάσσονος στην τέχνη, ο κ. Κοροπούλης παρατήρησε ότι τα παλαιότερα έργα ευνοούνται, όχι επειδή δεν παράγονται αξιόλογα δημιουργήματα και σήμερα, αλλά επειδή η επιδεξιότητα της σύγχρονης εποχής σε κάθε είδους «απομιμήσεις» φέρνει στην επικαιρότητα πολλά προϊόντα που «μοιάζουν» με καλλιτεχνικά και διεκδικούν την αναγνώριση σαν τέτοια, αλλά δεν είναι (έφερε χαρακτηριστικά παραδείγματα από την αγορά).
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της συζήτησης ήταν η αναφορά στο μυθιστόρημα και στο διήγημα κατ επέκταση, στη μυθοπλασία γενικά. Διότι ποίηση και πεζογραφία φαίνεται να έχουν τις ίδιες ρίζες, αλλά και μια αιώνια κόντρα. Ίσως και όχι. Ο κ. Κοροπούλης αναγνώρισε δυσκολίες εφάμιλλες μεταξύ ποίησης και πεζογραφίας στην εποχή μας, και είπε ότι στον ίδιο, αν έγραφε πεζό λόγο, θα ταίριαζε το διήγημα. Πάντως, αυτό το θέμα σήκωνε πολύ συζήτηση και είχε πολλά παρακλάδια, αλλά και αρκετό ενδιαφέρον.
Στον πυκνό διάλογο, εντυπωσίασε το γεγονός ότι τέθηκαν αρκετές ερωτήσεις και απαντήθηκαν όλες από μέρος του προσκεκλημένου μας. Όταν κατάλαβε όμως πως, από κάποια στιγμή και μετά, αρχίσαμε να κουραζόμαστε, αποφάσισε για το καλύτερο όλων μας να σταματήσει να απαντάει σε ερωτήσεις. Υποσχέθηκε όμως μιαν άλλη συνάντησή μας, συμπληρωματική αυτής κι ελπίζουμε να τηρήσει το λόγο του.
[Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του σχολείου:http://2lyk-peir-athin.att.sch.gr/act.files/act_2011-2012/Log/articles/2011.11.21-Koropoulis.htm].