21–24 Απριλίου 2018
Η Β΄ τάξη του Λυκείου μας επισκέφτηκε την πρωτεύουσα των Κυκλάδων Σύρο σε μια τετραήμερη εκδρομή, με τη συνοδεία της Διευθύντριας, κας Σταματίας Ρομποτή και των καθηγητών Ηλία Γιασεμή, Κατερίνας Παυλίδου και Ευθαλίας Παπαδάκη. Με αφετηρία το ωραίο χωριό του Γαλησσά ξεναγηθήκαμε στα αξιοθέατα του νησιού από την τοπική ξεναγό, κυρία Ειρήνη Ξαγοράρη. 
ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ: Γνωριμία με την Ερμούπολη
Η πανέμορφη νεοκλασική πρωτεύουσα ιδρύθηκε στα χρόνια της Ελληνικής επανάστασης μετά από τη καταστροφή της Χίου από νησιώτες πρόσφυγες που την ονόμασαν έτσι με γνήσιο εμπορικό πνεύμα προς τιμή του Ερμή, του αρχαίου Έλληνα θεού προστάτη του εμπορίου. Χάρη στην κομβική θέση της στο κέντρο των Κυκλάδων και το μεγάλο φυσικό της λιμάνι, η Ερμούπολη αναδείχθηκε γρήγορα σε σπουδαίο βιομηχανικό, εμπορικό και ναυτιλιακό κέντρο. Κυριάρχησε στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου όλο το 19ο αιώνα ως ένα από τα σπουδαιότερα λιμάνια. Η μεγάλη ανάπτυξη οδήγησε στη δημιουργία μιας ισχυρής αστικής τάξης που μετέτρεψε την Ερμούπολη σε μια πόλη-λιμάνι που τίποτε δεν είχε να ζηλέψει από τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές πόλεις της εποχής.
Πρώτα επισκεφτήκαμε τον Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου
Η τρίκλιτη αυτή βασιλική, η Παναγία των Ψαριανών, είναι η δεύτερη χρονολογικά εκκλησία της Ερμούπολης και χτίστηκε το 1828. Εξωτερικά έχει δύο αυλές με τοξοστοιχίες, ενώ στο εσωτερικό διαθέτει εξαιρετικό διάκοσμο με μορφές αγίων, ανθέμια, σταυρούς κι αστέρια. Το τέμπλο είναι μαρμάρινο, ενώ ο θόλος, ο άμβωνας και ο επισκοπικός θρόνος είναι ξύλινοι, όπως και η στέγη του ναού. Εδώ βρίσκεται η περίφημη εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου, ένα από τα πρώτα έργα του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco), που χρονολογείται γύρω στα 1562-1564. Αν και η εικόνα βρίσκεται στην εκκλησία από τον 19ο αιώνα ανακαλύφθηκε ότι πρόκειται για αυθεντικό, νεανικό έργο του μεγάλου ζωγράφου από τον αρχαιολόγο Γεώργιο Μαστορόπουλο, το 1983.
Στη συνέχεια διασχίσαμε τον δρόμο της αγοράς με τα προσεγμένα μαγαζιά με τα τοπικά προϊόντα. Στην κατάληξή του είδαμε το κτήριο που λειτούργησε ως το πρώτο Γυμνάσιο της Νεότερης Ελλάδας το 1833. Από εκεί αποφοίτησαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο εθνικός ευεργέτης Ανδρέας Συγγρός, ο μεγάλος δάσκαλος της γλυπτικής Γιαννούλης Χαλεπάς και ο «πατέρας της ελληνικής θαλασσογραφίας», Κωνσταντίνος Βολανάκης.
Φτάσαμε στην Πλατεία Μιαούλη
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η έκταση της πλατείας ήταν αμμώδης και το μοναδικό κτίσμα που υπήρχε, ήταν το περιβόλι της οικογένειας Σαλάχα, στα βορειοδυτικά. Διέθετε δύο πηγάδια, από τα οποία διάφοροι έποικοι αγόραζαν νερό εκείνα τα χρόνια. Το περιβόλι αυτό αγοράστηκε από τον Δήμο Ερμουπόλεως το 1847 και αμέσως ανατέθηκε στο Βαυαρό αρχιτέκτονα Βίλχελμ φον Βάιλερ (Wilhelm von Weiler) να δημιουργήσει σχέδιο για τη διαμόρφωση της πλατείας. Αποφασίστηκε να ονομαστεί «Πλατεία Όθωνος», προς τιμήν του πρώτου βασιλιά της χώρας. Την εποχή εκείνη, η έκταση είχε καλυφθεί από κάθε είδους μικρά κτήρια (καπηλειά, αλογόμυλοι και παραπήγματα), ενώ τον ελεύθερο χώρο καταλάμβαναν κάθε τόσο αυτοσχέδια θεάματα, όπως του Ιταλού θαυματοποιού Γιαμπατίστα (1845) και το ξύλινο αμφιθέατρο του Γερμανού Λαμπεργέρ (1853). Μέσα στα επόμενα χρόνια, ωστόσο, άρχισαν να χτίζονται τα γύρω κτήρια στα πρότυπα των ευρωπαϊκών και κυρίως ιταλικών πόλεων, δίνοντας έτσι σχήμα στην πλατεία, ενώ οι διάφοροι πωλητές εγκαταστάθηκαν πλέον στο νεόκτιστο Παντοπωλείο (1855). Το 1860 αποπερατώθηκε μια πρώτη ισοπέδωση του εδάφους.
Τον Οκτώβριο του 1862, οι κάτοικοι του νησιού πληροφορήθηκαν στην πλατεία την έξωση του Όθωνα και λίγες ημέρες αργότερα (15 Οκτωβρίου), η πλατεία μετονομάστηκε σε «Πλατεία Λεωτσάκου» προς τιμήν του Νικόλαου Λεωτσάκου, διοικητή μικρού σχετικά στρατιωτικού τμήματος της Σύρου, ο οποίος στις 28 Φεβρουαρίου 1862 τέθηκε επικεφαλής της στρατιωτικής φρουράς της Ερμούπολης που επιχείρησε να απελευθερώσει τους πολιτικούς κρατούμενους στην Κύθνο. Στην αποτυχημένη εκείνη εκστρατεία (γνωστή και ως Κυθνιακά), ο Λεωτσάκος σκοτώθηκε μαζί με τον αξιωματικό Μωραϊτίνη και τον φοιτητή Σκαρβέλη. Ακολούθησε το χτίσιμο της Λέσχης το 1863. Το 1868, το μεσαίο τμήμα της πλατείας απέκτησε λιθόστρωτο δάπεδο από μάρμαρα Τήνου, ενώ το 1870 συμπληρώθηκε η πλακόστρωση και των υπόλοιπων τμημάτων. Το 1876, θεμελιώθηκε το δημαρχείο και η πλατεία άρχισε να παίρνει τη σημερινή της μορφή. Το 1889, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Ανδρέα Μιαούλη και η πλατεία μετονομάστηκε σε «Πλατεία Μιαούλη». Γρήγορα η πλατεία έγινε ο τόπος συγκέντρωσης των κατοίκων της πόλης. Το 1912, πλήθος κόσμου υποδέχτηκε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ενώ το 1917 αποδοκιμάστηκε έντονα ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ιταλικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στη Σύρο τον Μάιο του 1941, γεγονός που συνετέλεσε στην παρακμή της Ερμούπολης εκείνη την εποχή. Πάντως, Έλληνες και Ιταλοί γιόρτασαν μαζί την αναγγελία για την υπογραφή ανακωχής μεταξύ Ιταλίας και Συμμάχων από το μεγάφωνο της πλατείας. Λίγο αργότερα όμως, το νησί πέρασε στη δικαιοδοσία των Γερμανών, οι οποίοι βομβάρδισαν την ανατολική πλευρά της πλατείας τον Σεπτέμβριο του 1944 προκαλώντας σοβαρές ζημιές. Σήμερα, στην πλατεία στεγάζονται το δημαρχείο του Δήμου Σύρου – Ερμούπολης, το Ιστορικό Αρχείο Σύρου καθώς και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Ερμουπόλεως.
Επισκεφτήκαμε το Δημαρχείο
Ένα από τα μεγαλύτερα Δημαρχεία της χώρας θεμελιώθηκε το 1876 και ολοκληρώθηκε το 1898. Ένα μνημειώδες και «ρητορικό» έργο αστικής αρχιτεκτονικής, ικανό να εκφράσει την ακμάζουσα πόλη. Αρχιτέκτονας ήταν ο Γερμανός Ερνέστος Τσίλερ (έργα του η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Προεδρικό Μέγαρο, το «Ιλίου Μέλαθρον» κ.ά.) και δήμαρχος τότε ο Δ. Βαφειαδάκης. Το ισόγειο προς την πλατεία αποτελεί τη βάση και είναι χτισμένο από μαρμάρινη ισοδομή, απλή ή κουφωτή τοιχοποιία.
Ο πρώτος όροφος, που οδηγεί στην μνημειακή σκάλα 15,5 μ., είναι τοσκανικού ρυθμού, ο δεύτερος ιωνικού και οι πύργοι είναι κορινθιακού ρυθμού. Ξεναγηθήκαμε στην αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου, έναν χώρο εξαιρετικά φροντισμένο, που αντανακλούσε την αίγλη της εποχής της οικονομικής ακμής της Σύρου. Προσωπογραφίες σπουδαίων ανδρών, βραβεύσεις του Δήμου, δώρα φιλίας από ξένες πρεσβείες. Εντυπωσιακές οι μεγάλες ελαιογραφίες του βασιλιά Γεωργίου Α΄ (1864 – 1912) και της Βασίλισσας Όλγας, έργα του Έλληνα ζωγράφου Σπ. Προσαλέντη, που κατασκευάστηκαν ενόψει της επικείμενης επίσκεψης τους στο νησί που όμως δεν πραγματοποιήθηκε. Τέλος, στον προθάλαμο υπάρχουν οι προσωπογραφίες των Δημάρχων.
Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το Αρχαιολογικό μουσείο Σύρου.Ιδρύθηκε το 1834 και αποτελεί ένα από τα παλαιότερα μουσεία του Ελλαδικού χώρου. Από το 1899 στεγάζεται σε τέσσερις αίθουσες του Δημαρχείου της Ερμούπολης και προσφέρει ανεξάρτητη είσοδο από την ιστορική πλατεία Μιαούλη. Οι συλλογές του μουσείου περιλαμβάνουν αξιόλογα εκθέματα. Το «Δέπας Αμφικύπελλον», ένα σωληνοειδές κύπελλο ύψους 15 εκατοστών από τα τέλη της 3ης χιλιετίας, (ο ομηρικός αυτός όρος χρησιμοποιήθηκε από τον Σλήμαν, για να ονοματίσει συγκεκριμένα κύπελλα που χαρακτηρίζονται από ψηλό κυλινδρικό σώμα με δύο κάθετες καμπυλωτές λαβές και βρέθηκαν για πρώτη φορά στην Τροία ΙΙ. Τα ευρήματα αυτά αποτελούν εξαιρετικές μαρτυρίες δικτύων επικοινωνίας και πολιτισμικών ανταλλαγών από την ηπειρωτική Ελλάδα και τις Κυκλάδες έως τη Μικρά Ασία και τον Καύκασο), την Πυξίδα, ένα αγγείο ύψους 7 εκατοστών από το δεύτερο μισό της 3ης χιλιετίας, το μαρμάρινο ειδώλιο μιας γυναικείας μορφής ύψους 35 εκατοστών από το 730 π.Χ., καθώς και άλλα Πρωτοκυκλαδικά και Βυζαντινά εκθέματα, γλυπτά και επιγραφές. Στον χώρο του μουσείου λειτουργεί και έκθεση του αρχαιολόγου Χρήστου Τσούντα.
Στη συνέχεια θαυμάσαμε το Θέατρο «Απόλλων». Το έμβλημα της πολιτιστικής ανάπτυξης της Ερμούπολης χτίστηκε το1862-1864 με σχέδια του αρχιτέκτονα της Λέσχης P. Sampo και γνώρισε πολλές στιγμές δόξας. Ξεκίνησε με τον «Rigoletto» του Verdi ,στις 20 Απριλίου 1864, με παράλληλες παραστάσεις τη «Favorita» του Donizetti, την «Traviatta»και το «Ballo in maschera» του Verdi.
Στην Κατοχή, καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς. Δεν θα ξαναέρθει ποτέ στην αρχική του κατάσταση, αν και μεταπολεμικά δόθηκαν κάποιες θεατρικές παραστάσεις με κορυφαία αυτή της Μαρίας Κοτοπούλη, στις 24 Μαρτίου 1953, την τελευταία της ζωής της. Στη σκηνή του εμφανίστηκαν σημαντικοί Έλληνες ηθοποιοί: Αικατερίνη Βερώνη, Ολυμπία Λαλαούνη, Ευάγγελος Παντόπουλος, Ελπίδα Χαλκιοπούλου, Νικόλαος Κυριακού, Κομνηνός Λουλουδάκης, Ταβουλάρης, Κυβέλη, Άννα Καλουτά κ.ά.
Σήμερα έχει ολοκληρωθεί το έργο της αποκατάστασής του, όσο δυνατόν πιστότερη προς την αρχική του μορφή. Το διώροφο κτήριο είναι απλό, με χαμηλή μαρμάρινη βάση και σοβατισμένες όψεις. Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη τοπική αντίληψη ότι το «Απόλλων» αποτελεί μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου. Πράγματι, η αρχιτεκτονική του έχει επηρεαστεί από ιταλικά πρότυπα, αν και η διαρρύθμιση της αίθουσας καθώς και η διπλή αψίδα του προσκηνίου, με τις γιγαντιαίες κορινθιακού ρυθμού παραστάδες σχετίζεται και με άλλα τρία τουλάχιστον ιταλικά πρότυπα. α) το θέατρο San Carlo της Νεάπολης (1816), β) το ακαδημαϊκό θέατρο Castelfrancoστο Βένετο (1745), γ) το θέατρο Della Pergola της Φλωρεντίας (1755). Αντίθετα, η στήριξη της θολωτής οροφής φαίνεται να ακολουθεί το γαλλικό σύστημα του 19ου αιώνα.
Πιο πάνω από το Θέατρο Απόλλων βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Νικολάου που θεμελιώθηκε το 1849 με σχέδια του Γ. Μεταξά και τελείωσε μετά από εργασίες 61 ετών. Ανήκει στον τύπο της βασιλικής με τρούλο. Εντυπωσιακοί είναι οι ανάγλυφοι καθιστοί άγγελοι της Ωραίας Πύλης, ενώ οι εικόνες δεξιά και αριστερά από αυτήν είναι έργα μοναχών του Αγίου Όρους (αρχές 20ού αιώνα). Δύο εικόνες πάνω από την πύλη, ο Μυστικός Δείπνος και η Αποκαθήλωση, είναι έργα Ρώσων αγιογράφων (1894). Μας εντυπωσίασε με την αίγλη και την μεγαλοπρέπειά του!
Ακολούθησε περιήγηση στη συνοικία Βαπόρια .Το πρώτο ηγετικό στρώμα της τοπικής κοινωνίας συγκροτήθηκε από μεγαλοαστικές οικογένειες, όπως των Ράλλη, Ροδοκανάκη, Νεγρεπόντη, Μαυροκορδάτου κ.ά., που είχαν διασυνδέσεις με μεγάλες πόλεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της Ευρώπης. Μερικές από τις οικογένειες αυτές είχαν τις ρίζες τους στη Βυζαντινή αυτοκρατορία και οι περισσότερες προέρχονταν από τη Χίο, καθώς και από τη Σμύρνη, τα Ψαρά, τη Μακεδονία, την Ύδρα ή τη Ρούμελη.
Η ανάμειξη και η άμιλλα των πληθυσμιακών αυτών ομάδων, προερχόμενων από ποικίλες προελεύσεις, συνέβαλε αποφασιστικά στο δυναμισμό της νέας πόλης. Τα σπίτια της περιοχής ανήκουν σε τρεις γενιές. Από την πρώτη γενιά, ως το 1840 περίπου, ελάχιστα σώζονται. Διασώζονται αρκετά τυπικά, αστικά μέγαρα των μέσων του 19ου αιώνα και πολυπληθέστερα σπίτια της τρίτης γενιάς, μετά το 1870-80. Από τα πολυτελή τους οικήματα οι εφοπλιστές έβλεπαν την είσοδο των Βαποριών τους στο λιμάνι. Αγναντέψαμε και μεις τη μικρή αυτή Βενετία της Σύρου.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ: Βόλτα στον μεσαιωνικό οικισμό της Άνω Σύρου
Καθολική Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου
Το αρχικό κτήριο χτίστηκε μάλλον το 1200 και το σημερινό ανακαινίστηκε το 1834. Δίπλα του βρίσκεται το Ιστορικό Αρχείο της Καθολικής Επισκοπής, όπου παλιότερα στεγαζόταν η Ιερατική σχολή (1837). Το αρχείο είναι σημαντικό και περιλαμβάνει χειρόγραφα του 16ου αιώνα.
Επισκεφτήκαμε το Μοναστήρι των Καπουτσίνων (1633), με την ιστορική εκκλησία του Αγίου Ιωάννη (1635). Στην αυλή της Μονής συνεδρίαζαν οι δημογέροντες του νησιού, στα υπόγεια του Αγίου Ιωάννη υπάρχουν κρύπτες που αρχικά χρησίμευαν για τις πειρατικές επιδρομές, ενώ από το 1896 και μετά φιλοξενούν οστά και επιτύμβιες πλάκες παλαιών απανωσυριανών οικογενειών.
Ακολούθησε επίσκεψη στο Μουσείο του Συριανού Ρεμπέτη Μάρκου Βαμβακάρη.Δημιουργήθηκε το 1995, σε μια παλιά κατοικία η οποία αποκαταστάθηκε για να φιλοξενήσει τα αντικείμενα του μεγάλου ρεμπέτη, που γεννήθηκε στη Άνω Σύρο το 1905 και πέρασε εκεί τα πρώτα του χρόνια. Εκτίθενται φωτογραφίες και παλιά ενθυμήματά του, χειρόγραφα κείμενα του με στίχους, το δαχτυλίδι και το ρολόι του, η ταυτότητά του και άλλα προσωπικά αντικείμενα που παραχωρήθηκαν από την οικογένειά του για να εκτεθούν στο μουσείο που φέρει το όνομά του.
Στην περιοχή Πιάτσα, στον πιο κεντρικό δρόμο της Άνω Σύρου, έχει δημιουργηθεί ένα μικρό μπαλκονάκι με όμορφη θέα, στο οποίο έχει τοποθετηθεί η προτομή του.
Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το Βιομηχανικό Μουσείο.
Βιομηχανικό Μουσείο. http://www.ketepo.gr/
Τα κτήρια της βιομηχανικής αρχαιολογίας με την αρχιτεκτονική τους ποιότητα, με τις μνήμες που τα συνδέουν με τις τοπικές κοινότητες, αλλά και με τον ανανεωμένο, σύγχρονο μουσειακό τους ρόλο, μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά στην κοινωνικο – πολιτισμική ανάπτυξη συγκεκριμένων ιστορικών περιοχών. Η Ερμούπολη είχε την τύχη να αποτελέσει προσφιλές αντικείμενο μελέτης για μια ομάδα σημαντικών ιστορικών κατά τη δεκαετία 1973-1983 και μετέπειτα. Σήμερα ο βιομηχανικός της ερειπιώνας περιλαμβάνει δεκάδες κτηριακά συγκροτήματα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα τρία υποδειγματικά αποκατεστημένα κτήρια του Βιομηχανικού Μουσείου: το Χρωματουργείο Αδελφών Κατσιμαντή, το Σκαγιοποιείο Γεωργίου Αναιρούση και το Βυρσοδεψείο Μενέλαου Κορνηλάκη.
Ο κεντρικός κορμός της μόνιμης έκθεσης του μουσείου αποτελείται από περίπου είκοσι συντηρημένες μηχανές που συνοδεύονται από δεκάδες αντικείμενα, εργαλεία, πρώτες ύλες και προϊόντα της βιομηχανίας. Παράλληλα, στις οθόνες της έκθεσης έχει τη δυνατότητα να θαυμάσει κανείς εικόνες του λιμανιού της εποχής του ατμού και των ιστίων, σκηνές βιομηχανικών εργασιών και να δει μια εικονική συλλογή επιστημονικών οργάνων του 19ου αιώνα.
Εντελώς ξεχωριστό έκθεμα είναι και το πρώτο ηλεκτρικό αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε στη Σύρο.
http://www.newsauto.gr/specials/elliniki-tenia-gia-to-ilektriko-aftokinito-tis-sirou/
Το βράδυ παρακολουθήσαμε στο Θέατρο «Απόλλων» τον Άμλετ από την τοπική θεατρική ομάδα «Μπαστιάς».Μια ομάδα μαθητών διασκέδασαν στην πλατεία με τραγούδια και χορούς. Αφού τελείωσε η παράσταση σμίξαμε όλοι μαζί και συνεχίσαμε το γλέντι.
ΤΡΙΤΗ ΜΕΡΑ: Επισκεφτήκαμε τον Ταρσανά. Εδώ διατηρείται περίπου 200 χρόνια η παραδοσιακή τεχνική της ξυλοναυπηγικής. Ο υπεύθυνος ναυπηγός μάς εξήγησε πώς κατασκευάζονται τα νέα σκαριά. Η παρουσία των πρώτων Χίων αρχιμαστόρων στη Σύρο μαρτυρείται από το 1823. Μετά την καταστροφή των Ψαρών (1824) έφθασαν κι άλλοι ονομαστοί ναυπηγοί, που έκαναν τον Ταρσανά διάσημο και στο εξωτερικό. Στα 1859 ο Γάλλος συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς, ήρθε στη Σύρο για 15 μέρες και μέσω του Γεωργίου Κ. Ράλλη παράγγειλε μια γολέτα που της έδωσε το όνομα «Monte-Cristo» από το ομώνυμο μυθιστόρημά του.
Οι ναυπηγοί μεταφέρθηκαν το 1870 στην περιοχή του Ταρσανά της Σύρου που απλωνόταν σε πολύ μεγαλύτερη από τη σημερινή έκταση. Από τους εργάτες του Ταρσανά της Σύρου ξεκίνησαν οι εργατικοί αγώνες στην Ερμούπολη. Μαζί με τους βυρσοδέψες, οργάνωσαν την απεργία του 1879, που θεωρείται η πρώτη οργανωμένη απεργία στην ελληνική εργατική ιστορία. Σταδιακά περιορίστηκαν οι κατασκευές λόγω της έλευσης του σιδήρου αρχικά και του πλαστικού στη συνέχεια.
Ακολούθησε η πιο γλυκιά επίσκεψη στον τόπο που ντόπιοι παρασκευάζουν το συριανό λουκούμι, συγκεκριμένα στην «Βιομηχανία Κανακάρη». Είδαμε τη διαδικασία παρασκευής των λουκουμιών και της χαλβαδόπιτας και κεραστήκαμε ολόφρεσκα προϊόντα Σύρου.
ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΕΡΑ: Γύρος του νησιού
Ξεκινήσαμε από τον Γαλησσά, όπου είχαμε καταλύσει, το όμορφο παραλιακό χωριό, με τον πασίγνωστο λόφο της Αγίας Πακού με το γραφικό εκκλησάκι. Στη θέση της Αγίας Πακού, όπου έχουν ανακαλυφθεί τα ίχνη παλαιότατης ακρόπολης, υπήρχε ένα από τα σημαντικότερα αρχαϊκά και κλασικά κέντρα της αρχαίας Σύρου. Είδαμε τον Φοίνικα, ένα μεγάλο αγροτικό, ψαράδικο και τουριστικό χωριό, λιμάνι πριν από χιλιάδες χρόνια των Φοινίκων, απ’ όπου μάλλον πήρε και το όνομα. Στη συνέχεια είδαμε την Ποσειδωνία ή αλλιώς Ντελλαγκράτσια, η οποία αποτέλεσε για πολλά χρόνια το θέρετρο των πλουσίων Συριανών. Το πρώτο όνομα προέρχεται από την αρχαία Ποσειδωνία, που εικάζεται ότι βρισκόταν εκεί, ενώ το δεύτερο από τη μικρή καθολική εκκλησία Maria Della Grazia (Παναγία της Χάριτος). Αρχαία ευρήματα δείχνουν ότι η περιοχή είχε ακμάσει κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων. Κατόπιν τον Αζόλιμνο, ο οποίος βρίσκεται πέντε χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Ερμούπολης. Εδώ ο επισκέπτης συναντά το εκκλησάκι της Ανάληψης, όπου κάθε χρόνο γίνεται το πανηγύρι της Αγίας Τριάδας. Ύστερα το Κίνι στη δυτική πλευρά της Σύρου ,ένα γραφικό παραθαλάσσιο ψαροχώρι, με αμμώδη ακτή. Στο λόφο του χωριού βρίσκεται ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου που γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο και αναβιώνει το έθιμο «Φωταρίδες». Κάθε οικογένεια ανάβει φωτιές μέσα σε τσίγκινα τενεκεδάκια και στολίζει τα σαμάρια του σπιτιού της, ενώ τα παιδιά αναλαμβάνουν το στόλισμα της παραλίας και των πεζουλιών.
Φτάνοντας στην Ερμούπολη, μετά την περιήγηση στο νησί, κάναμε μια βόλτα στην πόλη. Μια ομάδα παιδιών με συνοδεία της Διευθύντριας, κ. Ρομποτή Σταματίας έδωσαν συνέντευξη στην κ. Ξαγοράρη για τις εντυπώσεις τους από το νησί της Σύρου, προκειμένου να μεταδοθεί από τον σταθμό της Ιερής Μητροπόλεως Σύρου, στον χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης.
Για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη
Στεγάζεται στο ισόγειο του κτηρίου του Πνευματικού κέντρου, δεξιά από το Δημαρχείο. Περιέχει 45.000 βιβλία. Επίσημα λόγος για τη βιβλιοθήκη γίνεται από το 1926 και ξεκινά με έναν πυρήνα βιβλίων 2000 περίπου τόμων από τις συλλογές της βιβλιοθήκης του Γυμνασίου (1835) και ειδικότερα τη βιβλιοθήκη του Ιακώβου Ρώτα, αγαπημένου φίλου του Κοραή, του Επισκόπου Κυκλάδων Ανθίμου Κομνηνού (1842) κ.ά. Διαθέτει πολύτιμα παλαιά βιβλία, όπως τα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου του Ροδίου (1521), το «Ονομαστικόν» του Ιουλίου Πολυδεύκους (1608), τη σπάνια συριανή έκδοση «Ιουστινιάναι» του Πρίγκιπα Ροδοκανάκη –κ.ά. Στο κηπάριο μπροστά στη Βιβλιοθήκη, βρίσκονται οι προτομές των Εμμανουήλ Ροΐδη, Γεωργίου Σουρή, Δημητρίου Βικέλα, Τιμολέοντος Αμπελά και Ρίτας Μπούμη –Παππά.
