Γενικά

Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, γνωστός και απλά σαν Θείος Σκρουτζ είναι φανταστικός χαρακτήρας της Ντίσνεϋ. Σε αντίθεση με τα περισσότερα παπιά-ήρωες της εταιρίας δεν δημιουργήθηκε στο χώρο των κινουμένων σχεδίων αλλά στα περιοδικά κόμικς. Ήταν ο μεγάλος Καρλ Μπαρκς που τον δημιούργησε το 1947 για τις ανάγκες της ιστορίας Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Ντακ. Τα κύρια χαρακτηριστικά του Σκρουτζ είναι τα απίστευτα πλούτη του (είναι μακράν το πιο πλούσιο άτομο στον κόσμο της Ντίσνεϋ αλλά και ίσως σε όλο τον κόσμο της φαντασίας – μυθοπλασίας) αλλά και η απύθμενη τσιγγουνιά του.

 Ιστορία

Μετά την πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα ο Μπαρκς άρχισε να τον χρησιμοποιεί όλο και πιο συχνά και σύντομα έγινε πολύ δημοφιλής αφού οι περιπέτειές του και η αναζήτηση για παραπάνω πλούτη τον έφερναν σε διάφορα μέρη του κόσμου και περίεργες καταστάσεις. Το 1952 απέκτησε το δικό του περιοδικό με τίτλο Θείος Σκρουτζ το οποίο ανέβηκε στην κορυφή των πωλήσεων των κόμικς στην Αμερική. Ο Καρλ Μπαρκς συνέχισε για πολλά χρόνια να γράφει και να σχεδιάζει ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Σκρουτζ και τα άλλα παπιά και οι περισσότερες από αυτές θεωρούνται πλέον κλασσικές και ανήκουν στα αριστουργήματα της ένατης τέχνης. Το 1994 ο Ντον Ρόσα ολοκλήρωσε το βραβευμένο του κόμικς Ο Βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ το οποίο αφηγείται σε 12 κεφάλαια όλη την ιστορία του ήρωα από τα παιδικά του χρόνια έως τη στιγμή της πρώτης του παρουσίασης στο κοινό με την ιστορία “Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας”. Έκτοτε ο Σκρούτζ έγινε ένας από τους κύριους χαρακτήρες των Κόμιξ και συνοδεύεται πάντοτε με την τυχερή του δεκάρα. Ο Ρόσα, επίσης, ανέλαβε και τη χρονολόγηση της ζωής του Σκρουτζ, η οποία, κατά τον ίδιο, τερματίζεται με το θάνατο του ήρωα, το 1967, στην ηλικία των 100 ετών.

Ο Σκρούτζ κατά την διάρκεια της περιπλανήσεώς του στον κόσμο, γνώρισε πολλούς οι οποίοι εποφθαλμιούν να κλέψουν τα χρήματά του όπως ο Σκληρόκαρδος Χρυσοκούκης, Ολλανδός ο οποίος γεννήθηκε στην Νότιο Αφρική καθώς επίσης και ο Τζων Ρόμπαξ , ο οποίος σπαταλά άσκοπα την περιουσία του. Ο μεγαλύτερός του όμως εχθρός είναι η σατανική μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπέλ. Η Μάτζικα έβαλε ώς σκοπό της ζωής της να κλέψει την τυχερή δεκάρα του Σκρούτζ και, λιώνοντάς την, να αποκτήσει το άγγιγμα του Μίδα και έτσι να γίνει η πλουσιότερη μάγισσα του κόσμου. Γι’αυτό τον λόγο ο Σκρούτζ έχει εξοπλίσει το θησαυροφυλάκιο του με χιλιάδες αντιμαγικά μέτρα.

 Ο Σκρουτζ στις Ελληνικές εκδόσεις

Ο Σκρουτζ παρουσιάστηκε στο Ελληνικό κοινό από πολύ παλιά και είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του περιοδικού Μίκυ Μάους όπως και άλλων περιοδικών της Ντίσνεϋ. Από το 1988 με την κυκλοφορία του περιοδικού Κόμιξ το ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή και με τα κλασσικά αριστουργήματα του Καρλ Μπαρξ αλλά και των διαδόχων του, κυρίως του Ντον Ρόσα. Ο “Βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ” αφού δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό αυτό σε συνέχειες, κυκλοφόρησαν το 2004 σε έναν τόμο από τις εκδόσεις Νέα Ακτίνα Α.Ε. Το 2006 κυκλοφόρησε και ο συμπληρωματικός τόμος “Βίος και πολιτεία: Τα χαμένα επεισόδια”.

Το χειμώνα του 1692, 200 περίπου χρόνια μετά την έναρξη του κυνηγιού των μαγισσών στην Ευρώπη και την έκδοση του Malleus Maleficarum, η Ελίζαμπεθ Πάρις (Μπέτι), 9 ετών, και η Άμπιγκεϊλ Ουίλιαμς, 11 ετών, άρχισαν να παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα, τα οποία κανείς γιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει, μέχρι που ένας εξ αυτών, o Γουίλιαμ Γκριγκς, απεφάνθη ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα. Τα συμπτώματα περιλάμβαναν κραυγές, βλασφημίες, σπασμούς, μυστήριες επικλήσεις και κατάσταση έκστασης και σύντομα παρατηρήθηκαν και σε άλλα κορίτσια της πόλης. Έτσι ο αιδεσιμότατος Σάμιουελ Πάρις, πατέρας της Μπέτι, ζήτησε βοήθεια και από γειτονικές πόλεις, ενώ και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης άρχισαν να πιέζουν τα κορίτσια να κατονομάσουν τους ανθρώπους που καταπιάνονταν με “έργα του Διαβόλου”.

Ο αιδεσιμότατος Πάρις άρχισε να υποψιάζεται την Τιτούμπα, ινδιάνα σκλάβα που είχε γεννηθεί στη Νότια Αμερική και είχε φέρει μαζί του από την Καραϊβική (νησιά Μπαρμπάντος^[3]), γνώστρια της μαγικής λατρείας της Obeah. Τα κορίτσια του χωριού επισκέπτονταν συχνά την Τιτούμπα για να τους πει το μέλλον ή να τη συμβουλευτούν για ό,τι άλλο τις ενδιέφερε, γνωρίζοντας όμως πως αυτό απαγορευόταν αυστηρά τότε, καθώς στο πουριτανικό περιβάλλον όπου ζούσαν, οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση πέραν του καθιερωμένου θεωρούταν ως μαγεία, άρα συνεργασία με το Διάβολο. Σύμφωνα με τις ιστορίες, ο Πάρις κάποια στιγμή την είδε να βγάζει κάτι από τις στάχτες στο τζάκι, απαίτησε να του εξηγήσει τι ήταν αυτό κι εκείνη του απάντησε ότι ήταν το «γλυκό των μαγισσών» και ότι το έφτιαξε στοχεύοντας τη θεραπεία των κοριτσιών. Ο Πάρις δεν την πίστεψε και, χτυπώντας την, εκείνη αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι ήταν η υπεύθυνη για την κατάσταση των κοριτσιών. Έπειτα, ζήτησε από την Ελίζαμπεθ, την κόρη του, να αποκαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει κι εκείνη τα ομολόγησε όλα, ενώ και η ανιψιά του, Άμπιγκεϊλ, βεβαίωσε πως κάποια άτομα στην πόλη είχαν συνάψει συμφωνία με τον Διάβολο.

 “Κυνήγι μαγισσών”

Από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει μια μανία καταδίωξης στο Σάλεμ εναντίον πιθανών ατόμων που ασχολούνταν με τη μαγεία. Οι πρώτες γυναίκες για τις οποίες βγήκε ένταλμα σύλληψης στις 29 Φεβρουαρίου 1692 ήταν η Τιτούμπα, η Σάρα Γκουντ και η Σάρα Όσμπορν. Η Σάρα Γκουντ ήταν επαίτης, κόρη ενός Γάλλου ξενοδόχου, που αυτοκτόνησε όταν η ίδια ήταν έφηβη ακόμα. Η Σάρα Όσμπορν ήταν μία κατάκοιτη ηλικιωμένη, η οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν εκκλησιαζόταν και είχε νομικές αντιμαχίες με την οικογένεια Πάτναμ.

Την επόμενη μέρα, έφτασαν στην πόλη δυο δικαστές, ο Τζον Χάθορν κι ο Τζόναθαν Κόργουιν. Η Σάρα Γκουντ αρνήθηκε ότι έχει σχέση με τη μαγεία. Ωστόσο, κατά την απολογία της, μια από τις κοπέλες άρχισε να καταλαμβάνεται από σπασμούς και οι υπόλοιπες, ακολουθώντας το παράδειγμά της, ούρλιαζαν πως το πνεύμα της Σάρα τους επιτίθετο. Μια γυναίκα στον τόπο της δίκης, η Μάρθα Κόρι, σηκώθηκε και έβαλε τα γέλια βλέποντας τα κορίτσια να παίζουν θέατρο απροκάλυπτα (αργότερα κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε κι η ίδια σε θάνατο). Το ίδιο επαναλήφθηκε και κατά την απολογία της Σάρα Όσμπορν και της Τιτούμπα, η οποία ήταν η μόνη από τις τρεις που ομολόγησε ότι την είχε επισκεφτεί ο Σατανάς και ζήτησε να τον υπηρετήσει, ενώ αποκάλυψε ότι δεν ήταν μόνο εκείνη στην πόλη που συνεργαζόταν με το Σατανά. Η ομολογία της αυτή έσπειρε πανικό και υστερία στο Σάλεμ, και άρχισε ένα “κυνήγι μαγισσών“.

Απεικόνιση του 19ου αιώνα, η Τιτούμπα κάνει μάγια μπροστά στα κορίτσια

Οι τρεις αυτές γυναίκες κατηγορήθηκαν για μαγεία και την 1η Μαρτίου οδηγήθηκαν στη φυλακή. Από εκείνη τη στιγμή, όποιος καταγγέλλεται από τα κορίτσια συλλαμβάνεται και περνά από δίκη με μηδαμινές πιθανότητες επιβίωσης, ενώ και άλλα μέλη της κοινωνίας κατηγορούν συμπολίτες τους για επίθεση. Μέχρι τον Ιούνιο, πάνω από 100 άτομα έχουν καταγγελθεί. Οι δίκες επεκτείνονταν και σε γειτονικές πόλεις, πέραν των αρχικών Σάλεμ Βίλατζ και Σάλεμ Τάουν. Καθώς όμως οι φυλακές του Σάλεμ, της Βοστόνης και των γύρω περιοχών γέμιζαν, προέκυψε ένα νέο πρόβλημα, καθώς όλοι οι κρατούμενοι δεν ήταν δυνατόν να δικαστούν. Ήταν λοιπόν ευκαιρία να αρχίσουν να εφαρμόζονται ποινές.

Τον Ιούνιο του 1692, στο Σάλεμ στήθηκε δικαστήριο με επικεφαλής τον δικαστή Γουίλιαμ Στάουτον, ο οποίος περιγράφεται ως χωρίς οίκτο και με δίψα για την εξουσία. Η πρώτη που δικάστηκε και καταδικάστηκε ήταν η Μπρίτζετ Μπίσοπ, η οποία εκτελέστηκε στις 10 Ιουνίου στο Γκάλοους Χιλ. Ακολούθησε η δίκη της Ρεμπέκα Νερς και 40 άλλων γυναικών, ανάμεσα στις οποίες και η Σάρα Γκουντ (η Σάρα Όσμπορν είχε ήδη πεθάνει πριν την τελική της δίκη). Όταν όμως ξαναπέρασαν από δίκη, το δικαστήριο δίστασε να καταδικάσει τη Ρεμπέκα Νερς, καθώς επρόκειτο για μια ευυπόληπτη κάτοικο του Σάλεμ, η οποία δεν είχε δώσει καθόλου δικαιώματα για αμφισβήτηση. Επενέβη ο δικαστής Στάουτον, ο οποίος ζήτησε επανεξέταση της υπόθεσης και τελικά την οδήγησε στην εκτέλεσή της στις 19 Ιουλίου.

Τον Αύγουστο, πραγματοποιήθηκε μια τρίτη μεγάλη δίκη με έξι κατηγορούμενους, οι οποίοι καταδικάστηκαν και αυτοί σε θάνατο εκτός της Ελίζαμπεθ Πρόκτορ, η οποία ήταν έγκυος, γεγονός που καθυστέρησε την εκτέλεσή της και τελικά της έσωσε τη ζωή. Το Σεπτέμβριο το δικαστήριο συνεδρίασε για τελευταία φορά και ανήγγειλε ακόμα 15 καταδίκες.

Μαρτυρία της Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς εναντίον του Τζορτζ Τζέικομπς Τζούνιορ

Μόνο όσοι παραδέχτηκαν την ενοχή τους και κατέδωσαν άλλους γλίτωσαν την εκτέλεση. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, εκτελέστηκαν συνολικά 19 άτομα, μεταξύ των οποίων ένας υπουργός κι ένας πρώην αστυνομικός, που αρνήθηκε να συνεχίσει τις συλλήψεις υποτιθέμενων μαγισσών. Από αυτούς, μόνον οι έξι ήταν άνδρες. Εκτός από τους εκτελεσθέντες, υπήρχαν και κατηγορούμενοι, οι οποίοι τελικά πέθαναν μες στη φυλακή: οι ιστορικές πηγές δε συμφωνούν μεταξύ τους για τον ακριβή αριθμό αυτών των ατόμων.

Κάποια στιγμή, η κοινότητα άρχισε να αμφιβάλει για την εγκυρότητα και την αλήθεια των λεγομένων των κοριτσιών, καθώς σε κάποιο σημείο έφτασαν να καταγγείλουν και κάποιους δικαστές, κάτι που επέφερε μεγάλη αμφισβήτηση και αμφιβολίες, καθώς κυριαρχούσε η πεποίθηση ότι οι δικαστές προστατεύονταν από τον ίδιο το Θεό. Τον Οκτώβριο του 1692, ο Τόμας Μπρατλ σε επιστολή του ασκούσε κριτική στις δίκες των μαγισσών, επιστολή που είχε μεγάλο αντίκτυπο στον κυβερνήτη Φιπς, ο οποίος στις 29 Οκτωβρίου έπαυσε τη λειτουργία του δικαστηρίου και τον Στάουτον ως προεδρεύοντα και συνέθεσε ένα καινούργιο, δίνοντας χάρη στους υπόλοιπους κατηγορουμένους. Τελικά, στις 13 Ιανουαρίου 1693, δόθηκε αμνηστία σε όλους τους τελευταίους κατηγορούμενους που είχαν απομείνει.

Οι δίκες μαγισσών είχαν σημαντικές επιπτώσεις σ’ όλη την περιοχή. Οι σοδειές αφέθηκαν στα χωράφια και τα ζώα χωρίς φροντίδα και όσοι φοβούνταν μήπως συλληφθούν εγκατέλειψαν την περιοχή με τα υπάρχοντά τους και κατέφυγαν στη Νέα Υόρκη.

Αντίθετα με την κοινή αντίληψη, οι κατηγορούμενες δεν κάηκαν στην πυρά. Αν και κάποιοι νόμοι στην Ευρώπη πρότειναν την καύση στην πυρά ως τελετουργικό μέσο εξαγνισμού από την μαγεία, κάτι τέτοιο απαγορευόταν στην Μασαχουσέτη, επειδή το δικαστικό σύστημα λειτουργούσε υπό τον Αγγλικό νόμο. Σαν αποτέλεσμα, όλοι οι κατηγορούμενοι που καταδικάστηκαν σε θάνατο πέθαναν δι’ απαγχονισμού στην πλαγιά του Γκάλοους Χιλ, εκτός από τον Τζιλ Κόρεϊ, ο οποίος δε δέχτηκε το κατηγορητήριο και λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου.

 Επακόλουθα

Πορτρέτο του δικαστή Γουίλιαμ Στάουτον

Η Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς ενεπλάκη σε 41 νομικές κατηγορίες και έδωσε επίσημη κατάθεση σε 7 από αυτές. Δεν έχει καταστεί σαφές γιατί προέβη στην κατηγορία τόσων σεβαστών μελών της κοινωνίας του Σάλεμ. Οι ιστορικοί Νόρτον και Ρόουτς θεωρούν ότι το έκανε λόγω της προσοχής που απολάμβανε, καθώς τα νεαρά κορίτσια στην πουριτανική κοινωνία της εποχής δεν λαμβάνονταν σοβαρά υπόψιν και η Άμπιγκεϊλ, απομακρυσμένη από τα στενότερα οικογενειακά της μέλη, καθώς την είχε δεχτεί σχεδόν ως ανάδοχο ο αιδεσιμότατος Πάρις, απολάμβανε την ασυνήθιστη αυτή προσοχή και εξουσία που είχε απέναντι στο ενήλικο περιβάλλον της. Αν και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις πρώτες δίκες από το Μάρτιο μέχρι το Μάιο, έδωσε την τελευταία της κατάθεση στις 3 Ιουνίου 1692 κι έπειτα απλά “εξαφανίζεται” σύμφωνα με τα δικαστικά πρακτικά και καμία πηγή δεν μαρτυρεί τι απέγινε μετά τα τα γεγονότα του 1692.

Η Τιτούμπα, αν και ήταν η πρώτη που ομολόγησε ότι συνεργάστηκε με το Σατανά, δεν εκτελέστηκε ως “μισητή μάγισσα”, αλλά παρέμεινε στη φυλακή για δεκατρείς μήνες. Τελικά αποφυλακίστηκε, όταν ένα άγνωστο πρόσωπο πλήρωσε το αντίτιμο για την αποφυλάκισή της και την πήρε μακριά από το χωριό. Δεν υπάρχει κάτι σχετικό για τη ζωή της εκτός του Σάλεμ.^[5]

Μετά τη διάλυση του δικαστηρίου από τον κυβερνήτη Φιπς, ο δικαστής Γουίλιαμ Στάουτον ακολούθησε πολιτική σταδιοδρομία με επιτυχία και ποτέ δεν μετανόησε ή απολογήθηκε για το ρόλο που διαδραμάτισε στις δίκες του Σάλεμ.

Η Αν Πάτναμ, 12 χρονών κατά τις δίκες του Σάλεμ, ήταν από τα πρώτα κορίτσια που εκδήλωσαν συμπτώματα παρόμοια με την Ελίζαμπεθ Πάρις και την Άμπιγκεϊλ Γουίλιαμς, κατηγορώντας στη συνέχεια για μαγεία κατοίκους του χωριού και με τη μαρτυρία της καταδίκασε πολλούς από τους συλληφθέντες. Ωστόσο, διαφοροποιήθηκε από τις υπόλοιπες κοπέλες, καθώς ήταν η μόνη που 14 χρόνια αργότερα παραδέχτηκε ενώπιον του εκκλησιάσματος της πόλης και μετά από έγγραφη μεταμέλεια προς τον τότε πάστορα, ότι είχε πει ψέματα κατά τις δίκες του 1692, “παρασυρμένη από το Σατανά”. ^[6]

Η Σάρα Γκουντ, μια από τις πρώτες τρεις γυναίκες που κατηγορήθηκαν για μαγεία, αρνούνταν συνεχώς την ενοχή της, ενώ ο αιδεσιμότατος Νίκολας Νόις την πίεζε να ομολογήσει, δηλώνοντας ότι ήταν πράγματι μια μάγισσα. Ο αιδεσιμότατος αργότερα μετανόησε για την συμμετοχή του στις δίκες του 1692 και έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τις οικογένειες όσων είχαν καταδικαστεί και εκτελεστεί. Ωστόσο, τα τελευταία λόγια της Σάρα Γκουντ κατά τραγική ειρωνεία προέβλεψαν το θάνατό του: “Όσο είμαι εγώ μάγισσα, άλλο τόσο είσαι μάγος κι εσύ. Αν μου πάρεις τη ζωή, ο Θεός να δώσει να πιεις αίμα”. 25 χρόνια αργότερα, ο αιδεσιμότατος λέγεται ότι πέθανε από εσωτερική αιμορραγία, καθώς πνίγηκε στο ίδιο του το αίμα

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας -δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του- και έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι.
Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: “με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά”. Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες αν είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.

Στη Φινλανδία η 24η Δεκεμβρίου είναι η σημαντικότερη ημέρα της περιόδου των Χριστουγέννων. Οι εορτασμοί αρχίζουν το μεσημέρι, οπότε σύμφωνα με τη μεσαιωνική παράδοση η ειρήνη των Χριστουγέννων καλείται να ξεπροβάλει με κάθε επισημότητα στη πόλη «Turku» της Φινλανδίας.

Τα κεριά και τα εποχικά φυτά διακόσμησης όπως το αλεξανδριανό δημιουργούν τη κατάλληλη ατμόσφαιρα για τον εορτασμό των Χριστουγέννων σε οικογενειακό πάντα περιβάλλον.

Παραδοσιακά η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στη μνήμη των νεκρών και μια επίσκεψη στο νεκροταφείο την παραμονή των Χριστουγέννων αποτελεί πατροπαράδοτο έθιμο. Κατά τη διάρκεια εκείνης της νύκτας τα καλυμμένα από χιόνι νεκροταφεία μετατρέπονται σε εντυπωσιακές φωτεινές θάλασσες από κεριά.

<πηγή΄βικιπαιδεια>

Τον τελευταίο μήνα, όπως έχει παρατηρηθεί, ο ιός αρχίζει να αυξάνεται ανεξέλενχτα κυρίως στα σχολεία, όπου κάποια από τα παιδιά δεν τηρούν τους κανόνες υγιεινής.

Πρώτ’ απ’όλα στα δημοτικά σχολεία, τα παιδιά βρίσκονται σε μια πολυ μικρη ηλικία ώστε να προστατεύτουν από μόνα τους και να καταλάβουν τον κίνδυνο που έχει αυτή η γρίπη. Για παράδειγμα δεν πλένουν τα χέρια τους όταν τελειώνουν το διάλειμμα και ακόμα χειρότερα δεν τα απολυμαίνουν πριν το φαγήτο τους, με αποτέλεσμα την εξάπλωση του ιού.

Επίσης τα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου που εχουν καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης  με διάφορους τρόπους προσπαθούν να προστατεύσουν την υγεία τους αλλά και των υπόλοιπων ατόμων που ζουν στο ίδιο περιβάλλον . Για παράδειγμα (απολυμαίνουν τα χέρια τους συστηματικά, να μην ανταλλάζουν τα σχολικά τους αντικείμενα κ.α) .

Πρέπει λοιπόν όλοι μας να αρχίσουμε να προστατευόμαστε από μόνοι μας, εκπαιδευτικοί και μαθητές, αλλά να φροντίζουμε να προστατεύουμε και τους γύρω μας από τον ιό. Θα πρέπει λοιπόν να λάβουμε όλοι τα μέτρα μας χωριστά και μαζί για να μην υπάρξουν και άλλα κρούσματα στα σχολεία της χώρας μας.

(Από τις μαθήτριες του Γ1: Βαρθακούρη Στέλλα, Γαλαθρή Ειρήνη, Αλεξάνδροβα Μαγδαλένα, Αληπασσά Φατμά)

Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει από φυσικό θάνατο. Πεθαίνει από αδιαφορία και εγκατάλειψη. Πεθαίνει όταν τη θεωρήσουμε δεδομένη. Πράγματα που παραλείπουμε και αγνοούμε είναι συνήθως τα πιο επικίνδυνα λάθη μας. Θα μπορούσα να πω, πως η αγάπη πεθαίνει από κόπωση και πλήξη, από έλλειψη φροντίδας και στοργής. Παύουμε κάποια στιγμή να είμαστε ερωτευμένοι γιατί ποτέ δε ερωτευτήκαμε πραγματικά. Όταν πεθαίνει η αγάπη, σημαίνει ότι ο ένας ή και οι δύο σύντροφοι την παραμέλησαν. Δε φρόντισαν να την ανανεώσουν και να την αναπληρώσουν. Όπως κάθε πλάσμα, όταν γεννιέται, χρειάζεται φροντίδα για να μεγαλώσει, έτσι και η αγάπη για να παραμείνει ζωντανή και να αναπτύσσεται, χρειάζεται προσπάθεια από τον καθένα μας. Δεν τη χρειάζεται απλώς… Την απαιτεί…

(Από την μαθήτρια Κατερίνα Καρακατσιώνη, Γ2)

Η Μεσογειακή φώκια, Μονάχους μονάχους , (Monachus monachus), είναι ένα από τα τρία είδη του γένους Μονάχους και ένα από τα μεγαλύτερα είδη της οικογένειας Phocidae. Το μήκος των ενήλικων ζώων κυμαίνεται μεταξύ 2.0 – 2.4 μέτρα, ενώ το βάρος τους υπολογίζεται ότι φθάνει τα 200-300 κιλά. Το εύρος της αναπαραγωγικής περιόδου φαίνεται ότι διαφέρει ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος και τις ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες όπου βρίσκονται οι πληθυσμοί. Στην Δυτική Σαχάρα τα μικρά της Μεσογειακής φώκιας γεννιούνται σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, ενώ στην Ελλάδα η αναπαραγωγική περίοδος περιορίζεται από τον Αύγουστο μέχρι τον Δεκέμβριο, με τον μεγαλύτερο αριθμό γεννήσεων να καταγράφεται τους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο  Η Μεσογειακή φώκια ζει πλέον μόνο σε τέσσερις απομονωμένους πληθυσμούς. Αυτοί βρίσκονται στα νησιά Μαδέρα και την ακτή Κάβο Μπλάνκο της Μαυριτανίας στον Ατλαντικό, στις Μεσογειακές ακτές του Μαρόκου και της Αλγερίας και στην ανατολική Μεσόγειο στο Ιόνιο και Αιγαίο Πέλαγος και στα μεσογειακά παράλια της Τουρκίας.

Σε σχέση με άλλα είδη φωκιών, η Μεσογειακή φώκια μπορεί να θεωρηθεί «παράκτιο είδος», καθώς σπάνια απομακρύνεται πολύ από τις παράκτιες περιοχές στις οποίες ζει. Αν και δεν έχουν καταγραφεί μαζικές μεταναστεύσεις ζώων, πράγμα κοινό για πολλά είδη φωκιών, οι ενήλικες φώκιες είναι ικανές να ταξιδέψουν μεγάλες αποστάσεις σε αναζήτηση τροφής και για να αναπαραχθούν 

Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι οι Μεσογειακές φώκιες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν ανοιχτές παραλίες για να ξεκουράζονται και να γεννάνε. Σήμερα όμως, λόγω τις ανθρώπινης όχλησης τις συναντάμε κυρίως σε απρόσιτες παράκτιες θαλασσινές σπηλιές. Οι σπηλιές αυτές, που μπορεί να έχουν μία ή και περισσότερες εισόδους πάνω ή και κάτω από την επιφάνεια του νερού έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό ότι καταλήγουν σε παραλία (χερσαίο, σχετικά επίπεδο χώρο με άμμο, βότσαλα, κροκάλες είτε επίπεδο βράχο).

Φτιάξτε η βρείτε από το διαδίκτυο ένα βίντεο για τα δικαιώματα του παιδιού το όποιο θα προβληθεί στις 20 Νοέμβριου στην παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού.

Το καλύτερο βίντεο θα βραβευτεί από κριτική επιτροπή σε εκδήλωση που θα γίνει την ιδία μέρα στο σχολείο. Θα υπάρξει ξεχωριστό βραβείο για το βίντεο που θα βρείτε και ξεχωριστό βραβείο για το βίντεο που θα φτιάξετε μόνοι σας.

Η διαρκεια του βιντεο να μην υπερβαίνει τα 5 λεπτά.

Θα οριστεί υπεύθυνος/η εκπαιδευτικός στον/στην οποίο/α θα μπορείτε να απευθύνεστε για να δηλώσετε συμμετοχή ή για τυχόν αποριες.

Ξεκινήστε από σήμερα…

(μας το έστειλε η διευθύντρια μας, κα Μαρίνα Μπέττα)

Ο Οργανισμός Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας (Ο.Α.Σ.Π.) ιδρύθηκε το 1983. Είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και εποπτεύεται από τον Υπουργό ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε..

Σκοπός του Ο.Α.Σ.Π. είναι η επεξεργασία και ο σχεδιασμός της αντισεισμικής πολιτικής της χώρας -στα πλαίσια των κυβερνητικών κατευθύνσεων- καθώς και ο συντονισμός των ενεργειών δημοσίου και ιδιωτικού δυναμικού για την εφαρμογή της πολιτικής αυτής.

Περισσότερα:

http://www.oasp.gr/

http://kids.oasp.gr/

(Μας το έστειλέ η Διευθύντρια μας, κα Μαρίνα Μπέττα)

Ο Συνήγορος του Πολίτη είναι μία Ανεξάρτητη Αρχή που δημιουργήθηκε το 1997 για να προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών. Ελέγχεται μόνο από τη Βουλή των Ελλήνων και οι υπηρεσίες του είναι δωρεάν.
Ένα από τα τμήματα του Συνηγόρου του Πολίτη είναι ο Κύκλος Δικαιωμάτων του Παιδιού που έχει αναλάβει το ρόλο του Συνηγόρου του Παιδιού στην Ελλάδα. Λειτουργεί από τον Ιούλιο του 2003 και αποστολή του είναι να υπερασπίζει τα δικαιώματα των ανηλίκων, δηλαδή όλων των αγοριών και κοριτσιών έως 18 χρόνων.
Τι κάνει;
• ερευνά συγκεκριμένες παραβιάσεις δικαιωμάτων των παιδιών από φορείς ή άτομα και προτείνει τρόπους προστασίας τους
• προσπαθεί να κάνει γνωστά τα δικαιώματα των παιδιών σε όλους και πρώτα απ’ όλα στα ίδια τα παιδιά
• φροντίζει ώστε τα παιδιά να συμμετέχουν και να ακούγεται η φωνή τους στα θέματα που τα αφορούν
• παρακολουθεί την εφαρμογή των νόμων για τα παιδιά και κάνει προτάσεις προς την Πολιτεία για να λάβει μέτρα προς το συμφέρον τους
• συναντά τα παιδιά στους χώρους όπου ζουν, εκπαιδεύονται και περνούν την καθημερινότητά τους, συζητά τα προβλήματα που τα απασχολούν και ακούει τις απόψεις και τις προτάσεις τους
Ο Συνήγορος δεν παίζει…
• το ρόλο άλλων υπηρεσιών που φροντίζουν για την προστασία των παιδιών, π.χ. Εισαγγελίας ή κοινωνικής υπηρεσίας. Συνεργάζεται, όμως, μαζί τους όταν χρειάζεται
• το ρόλο θαυματοποιού! Χρειάζεται να γνωρίζεις τα δικαιώματά σου και να χρησιμοποιείς τη βοήθεια ανθρώπων που εμπιστεύεσαι!
Η προστασία των δικαιωμάτων σου περνάει και από τα χέρια σου!
Σχετικoί νόμοι
Τι λέει το Σύνταγμα
Τι λέει ο Νόμος 3094/2003 (Συνήγορος του Πολίτη και άλλες διατάξεις)
Τι λέει το Προεδρικό Διάταγμα 273/1999 (Κανονισμός Λειτουργίας του Συνηγόρου του Πολίτη)

Τα δικαιώματά σου
Όλα τα παιδιά έχουν συγκεκριμένα δικαιώματα που ορίζονται από τις Διεθνείς Συμβάσεις, το Σύνταγμα και τους νόμους.

Το σημαντικότερο κείμενο για τα Δικαιώματα του Παιδιού είναι η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΟΗΕ.
Η Σύμβαση αυτή, που υπογράφτηκε το 1989 από τα κράτη-μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ρυθμίζει τις υποχρεώσεις των κρατών για την προστασία και προαγωγή των δικαιωμάτων του παιδιού. Το 1992 έγινε νόμος και στην χώρα μας (νόμος 2101/92).

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού περιλαμβάνει τρεις μεγάλες κατηγορίες δικαιωμάτων:
• Προστασία (από κάθε μορφής κακοποίηση, εκμετάλλευση, διάκριση, ρατσισμό, κ.λπ.)
• Παροχές (δικαίωμα στην εκπαίδευση, την υγεία, την πρόνοια, την ψυχαγωγία, κ.λπ.)
• Συμμετοχή (δικαίωμα στην έκφραση γνώμης, την πληροφόρηση, τον ελεύθερο χρόνο, κ.λπ.)
Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού

Παρακάτω θα βρεις ορισμένα από τα δικαιώματα που περιέχονται στη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
• Όλα τα παιδιά είναι ίσα και πρέπει να προστατεύονται από διακρίσεις λόγω φυλής, χρώματος, φύλου, γλώσσας, θρησκείας, καταγωγής, πεποιθήσεων, νομικής κατάστασης των ίδιων ή μελών της οικογένειάς τους.
• Το συμφέρον του παιδιού πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε όλες τις αποφάσεις που το αφορούν.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην ταυτότητα, δηλαδή σε ένα όνομα, επώνυμο και ιθαγένεια.
• Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που τους παρέχει τα αναγκαία υλικά αγαθά (στέγη, ρούχα, τροφή) και διασφαλίζει τη σωματική, νοητική, συναισθηματική και κοινωνική τους ανάπτυξη.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να μην αποχωρίζονται από τους γονείς τους, εκτός αν αυτό γίνεται με κοινή απόφαση των γονέων ή ύστερα από απόφαση της Πολιτείας, επειδή οι γονείς τα παραμελούν ή τα κακομεταχειρίζονται.
• Όλα τα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητά τους, έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τη γνώμη και τις απόψεις τους σε θέματα που τα αφορούν. Οι ενήλικες πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τη γνώμη τους πριν πάρουν αποφάσεις γι’ αυτά.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τις θρησκευτικές ή άλλες πεποιθήσεις τους.
• Κανείς δεν μπορεί να επεμβαίνει αυθαίρετα στην ιδιωτική ζωή των παιδιών, στην οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία τους, ούτε να προσβάλλει την τιμή και την υπόληψή τους.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα πρόσβασης στα μέσα ενημέρωσης (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, ηλεκτρονικά μέσα) αλλά πρέπει και να προστατεύονται από τις αρνητικές επιδράσεις τους.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα προστασίας από κάθε μορφής κακομεταχείριση: βία, παραμέληση, κακοποίηση (σωματική, λεκτική, ψυχολογική, σεξουαλική) και εκμετάλλευση, μέσα και έξω από την οικογένεια.
• Τα παιδιά που προέρχονται από ξένη χώρα έχουν δικαίωμα φροντίδας και προστασίας.
• Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες έχουν δικαίωμα στη δωρεάν ειδική φροντίδα, εκπαίδευση και επιμόρφωση, ώστε να απολαμβάνουν ισότιμη και αξιοπρεπή ζωή.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη και φροντίδα, τους εμβολιασμούς, τη νοσηλεία, κ.λπ.
• Όταν η οικογένεια δεν μπορεί να φροντίσει ένα παιδί, τότε η Πολιτεία αναλαμβάνει τη φροντίδα του με θεσμούς όπως η υιοθεσία, η φιλοξενία σε ανάδοχη οικογένεια ή σε ίδρυμα, που πρέπει να σέβονται πλήρως τα δικαιώματά του.
• Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητές τους. Το κράτος πρέπει να παίρνει μέτρα ώστε τα παιδιά να γράφονται και να μη διακόπτουν στο σχολείο, να αναπτύσσουν τις ικανότητες και την προσωπικότητά τους. Τα πειθαρχικά μέτρα δεν πρέπει να προσβάλλουν την αξιοπρέπεια των μαθητών.
• Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην ανάπαυση, στο παιχνίδι και την ψυχαγωγία.
• Τα παιδιά πρέπει να προστατεύονται από κάθε μορφής οικονομική εκμετάλλευση (επαιτεία, εκπόρνευση, πορνογραφία, δουλεμπόριο, κ.λπ.) Έχουν όμως δικαίωμα στην εργασία με ασφάλιση και υπό προϋποθέσεις, ανάλογα με την ηλικία, το είδος εργασίας, το ωράριο, κ.λπ..
• Τα παιδιά που είτε τα ίδια είτε μέλη της οικογένειάς τους κάνουν χρήση ναρκωτικών ή άλλων ουσιών που προκαλούν εξάρτηση έχουν δικαίωμα κατάλληλης υποστήριξης.
• Τα παιδιά που συλλαμβάνονται και δικάζονται έχουν δικαίωμα να αντιμετωπίζονται με αξιοπρέπεια και σεβασμό στην ιδιωτική τους ζωή, να ενημερώνονται αναλυτικά από τις Αρχές σε κατανοητή γλώσσα και να έχουν νομική βοήθεια. Σε περίπτωση που είναι απολύτως απαραίτητη η κράτησή τους, αυτή πρέπει να γίνεται χωριστά από ενήλικα άτομα και με σεβασμό στην προσωπικότητα και τις ανάγκες τους

Για περισσότερα βλέπε στην ιστοσελίδα του Συνηγόρου του Παιδιού: http://www.0-18.gr/gia-paidia/ta-dikaiomata-soy

(Μας το έστειλέ η Διευθύντρια μας, κα Μαρίνα Μπέττα)