Η γιορτή των λουλουδιών και της Άνοιξης
Η πρωτομαγιά είναι η ημέρα γιορτής των λουλουδιών. Την παραμονή σε πολλές πόλεις στήνονται πάγκοι με λουλούδια και ανήμερα ο κόσμος χαίρεται τη φύση και να φτιάχνει στεφάνια από λουλούδια που έχει μαζέψει. Η γιορτή έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα που γιορταζόταν ο ερχομός της Άνοιξης με την άνθηση της φύσης. Η γιορτή στις μέρες μας είναι αφορμή για να προβληματιστούμε για την προστασία του περιβάλλοντος και τις δυνατότητες, υλικές και ψυχολογικές, που μας προσφέρει.
Καλή Πρωτομαγιά!!!
Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889 στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.
Στην Ελλάδα το Μάιο του 1936 σε διαδήλωση των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης σημειώνονται βίαια επεισόδια με αποτέλεσμα το θάνατο διαδηλωτών-καπνεργατών. Τα γεγονότα αυτά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου
(Θεσσαλονίκη. Μάης του 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου, μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της, βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν – τῶν ἀπεργῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της):
1. Πουλί μου εσύ που μούφερνες νεράκι στην παλάμη
πώς δε θωρείς που δέρνουμαι και τρέμω σα καλάμι;
2. Πώς μ’ άφησες να σέρνουμαι και να πονώ μονάχη
χωρίς γουλιά, σταλιά νερό και φως κι ανθό κι αστάχυ;
3. Μάτια γλαρά που μέσα τους αντίφεγγαν τα μάκρη
πρωινού ουρανού, και πάσκιζα να μη θαμπώσει δάκρυ,
4. Γιε μου, ποια Μοίρα στόγραψε και ποια μου τόχει γράψει
τέτοιον καημό, τέτοια φωτιά στα στήθεια μου ν’ ανάψει;
5. Η μπλε σου η μπλούζα της δουλειάς στην πόρτα κρεμασμένη
6. Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκειά, ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γυαλιού δε φτάνουν τα χαλίκια.
7. Κανείς μη γγίξει απάνω του, παιδί μου είναι δικό μου.
Σιωπή· σιωπή κουράστηκε, κοιμάται το μωρό μου.
8. Να ταΐζω σε στη φούχτα μου σπιρί – σπιρί τη ζωή μου
και μες στον ίσκιο σου να ζω, καμαρωτό δεντρί μου…….
“Μέρα Μαγιού”
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης
Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια
Και μου `λεγες πως όλ’ αυτά
τα ωραία θα `ν’ δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας
