Αναδημοσίευση από την εφημερίδα καθημερινή

(ανακάλυψα τυχαία το άρθρο της εξαιρετικής δημοσιογράφου, συγγραφέως, χορεύτριας και κυρίως μητέρας Σάντρας Βούλγαρη)

Όλα είναι σχεδόν έτοιμα για τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Ασπρα μπλουζάκια για τις νοσοκόμες του ’40, το χακί παντελόνι που θα φορέσει ο Αχιλλέας που παίζει τον στρατιώτη, η μαύρη ζακέτα της Σίντυ, η οποία θα ερμηνεύσει τη μάνα. Αφηγητές, Γερμανοί στρατιώτες, η Λέλα Καραγιάννη. Τα παιδιά κάνουν τελευταίας στιγμής πρόβες στα λόγια τους, σιγοτραγουδούν κομμάτια γνωστά, χιλιοειπωμένα. Υπάρχει στα Πατήσια ένα σχολείο, φαντάζομαι κι άλλα πολλά, αλλά εμείς αυτό γνωρίζουμε, ένα σχολείο που ξεχωρίζει για τις γιορτές του. Μπορεί μια μέρα να το ανακαλύψετε ή να επισκεφτείτε ένα αντίστοιχό του. Τα περισσότερα παιδιά δεν είναι Ελληνες, όμως δεν έχει επισήμως τον τίτλο «διαπολιτισμικό». Στο σχολείο αυτό τα παιδιά πολλών διαφορετικών εθνικοτήτων συνυπάρχουν ειρηνικά δίχως να χρειάζεται να τους γίνει κάποιο ιδιαίτερο μάθημα για τη διαφορετικότητα ή τον ρατσισμό. Πολύ μακριά από εθνικιστικά φρονήματα και συμβολισμούς. Σε μια περιοχή περικυκλωμένη κάποτε από τη Χρυσή Αυγή, σε μία από τις πιο πολυπολιτισμικές γειτονιές της Αθήνας. Μια απλή αίθουσα, λιτά στολισμένη, με χαμηλό φωτισμό. Το κορίτσι χαϊδεύει την άσπρη ποδιά της εθελόντριας, είναι χαρούμενο που ενσαρκώνει τα όνειρα μιας άλλης εποχής. Δεν μπορεί να το πει, μόνο το νιώθει. Η μαμά της λέει συχνά την ιστορία για το μπαούλο όπου κοιμάται η έκθεση του παππού για τη μέρα που κηρύχτηκε ο πόλεμος. Τα μάτια των παιδιών λάμπουν από χαρά και ενθουσιασμό. Είναι έτοιμα για το φινάλε. Τι να σημαίνει άραγε γι’ αυτά η γιορτή της 28ης Οκτωβρίου; Κάτι που δεν έχει να κάνει με τη γνώση, τις πεποιθήσεις, τα αισθήματα των γονιών τους, κάτι πολύ πέρα από όλα αυτά που προκαλούν την αντιφατική αντιμετώπιση της συγκεκριμένης γιορτής. Η αίθουσα πλημμυρίζει από τις φωνούλες τους: «Αέρα, αέρα, αέρα»…

http://www.kathimerini.gr/836440/article/epikairothta/ellada/h-a8wa-matia-twn-paidiwn