ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΝΟΜΑ

Πρόσκληση2

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ της Δήμητρας Μίγγα – Κασάπη

Γεννήθηκε το 1892 στα Γιαννιτσά και η πατρική της κατοικία ήταν πίσω από το 2ο Δημοτικό Σχολείο Γιαννιτσών. Υπήρξε επιμελής και ευφυής μαθήτρια. Στον κατάλογο των 110 νηπίων του Νηπιαγωγείου της Κάτω Συνοικίας κατά το σχολικό έτος 1903-1904 διδασκάλισσα είναι η Αλεξάνδρα Λάλα  και βοηθός η Δήμητρα Μίγγα. Αργότερα πήγε στη Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει τις σπουδές της στο γυμνάσιο και μετά φοίτησε επί μία 3ετία στο Διδασκαλείο της πόλης.  Η μητέρα της Αικατερίνη Στάρη –Μίγγα, μετά το θάνατο του συζύγου της, Δημητρίου Μίγγα από ασθένεια, δώρισε την περιουσία της στον Μακεδονικό Αγώνα. Αυτός είναι και ο λόγος  που  τιμής ένεκεν, η Δήμητρα Μίγγα σπούδασε με έξοδα του ελληνικού κράτους. Μάλιστα υπάρχουν πληροφορίες ότι κατά τη διάρκεια των σπουδών της, διακινούσε μυστική αλληλογραφία μεταξύ του Ελληνικού Προξενείου και των εμπλεκόμενων στο Μακεδονικό Αγώνα..

Υπηρέτησε ως Νηπιαγωγός στις κοινότητες Γενιτσά, Απόστολοι(Πέλλα), Νέβεσκα( Νυμφαίο) και επέστρεψε στα Γενιτσά το 1915 όπου και εργάστηκε μέχρι το 1922. Εκείνη τη χρονιά παντρεύτηκε τον Δημήτριο Κασάπη και παραιτήθηκε.

Στην Πέλλα υπηρέτησε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες , υπό τις απειλές των κομιτατζήδων  για τη ζωή της και τις πιέσεις τους, ώστε να πάψει να μαθαίνει τα  ελληνικά γράμματα στα παιδιά. Εκείνη, αψηφώντας τις απειλές, συνέχισε να διδάσκει προωθώντας τον ελληνισμό και την ελληνική γλώσσα. Της είχαν δώσει, μάλιστα και όπλο για να υπερασπιστεί τη ζωή της  αν χρειαστεί.

Οι πιέσεις όμως και οι απειλές καθώς αυξάνονται την αναγκάζουν να καταφύγει  στο Νυμφαίο το 1912, μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα και να φιλοξενηθεί από τον γιατρό κ. Γεώργιο Διδασκάλου.

Ο κ. Γ. Διδασκάλου είχε αναγκαστεί κι αυτός να καταφύγει στο Νυμφαίο  για να απομακρυνθεί  από τον Βουλγαρικό κίνδυνο και να συνεχίσει το έργο του εκεί.

Η κ. Δήμητρα Μίγγα επέστρεψε στα Γιαννιτσά το 1915 και υπηρέτησε ως το 1922,  που παραιτήθηκε όταν παντρεύτηκε  τον Δημήτριο Κασάπη, γιο  του Αντωνίου Κασάπη .

Ο Αντώνιος Κασάπης  και η αδερφή του Βελίκα(Βασιλική)  Ρώμα σκοτώθηκαν από τους Βούλγαρους  το 1905.

Ο Δήμος Γιαννιτσών για να τιμήσει τους δυο Μακεδονομάχους έδωσε τα ονόματά τους σε  αντίστοιχες οδούς .

Από τον Οκτώβριο του 1931, μετά τον θάνατο του συζύγου της, διορίστηκε πάλι και  εργάστηκε στην Καστανερή μέχρι το Μάρτιο του 1933.

Εν συνεχεία μετατέθηκε στα Γιαννιτσά και εργάστηκε μέχρι την συνταξιοδότηση της το 1954, με μια μικρή διακοπή  στο Ασβεσταριό, από τον Ιανουάριο του 1935 έως τον Ιούνιο του 1935.

Απέκτησε δυο παιδιά, τα οποία είναι εν ζωή μέχρι σήμερα , τον Διονύση Κασάπη και την Αναστασία Κασάπη.

Απεβίωσε το 1983.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

  • « Η Παιδεία στον Καζά Γιαννιτσών (1870-1912)», εκδ. Θες/νίκη 1998
  • «Επτά χρόνια εργασίας στην εκπ/ση της περιφέρειας Γιαννιτσών» του επιθεωρητή κ. Παναγιώτη Γ. Παυλούρο
  • Περιοδικό Φίλιππος, τεύχος 81. Αφηγήσεις των παιδιών της στον  κ.Λάζαρο Κενανίδη, Δ/ντή του 2ου Γυμνασίου Γιαννιτσών, υποψ. διδάκτορα  Α.Π.Θ..