Στις 19 Απριλίου (2011) διοργανώθηκε στο σχολείο μας από την καθηγήτρια Βιολογίας Μάρθα Γεωργίου ενημερωτική εκδήλωση για τους μαθητές της β’ και γ’ λυκείου με θέμα τον αλκοολισμό. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης προβλήθηκε βίντεο, σχετικό με τον αλκοολισμό, από την τηλεοπτική εκπομπή “Πρωταγωνιστές” του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη, ο οποίος ήταν προσκεκλημένος ομιλητής. Μετά την προβολή, ακολούθησε διαφωτιστική συζήτηση των μαθητών με τον προσκεκλημένο δημοσιογράφο.
Στο επόμενο κείμενο η καθηγήτρια Μάρθα Γεωργίου αποτυπώνει διαλογικές εντυπώσεις από την εκδήλωση:
«Κυρία ωραίος τύπος!», ήταν η πρώτη φράση που με περίμενε την Πέμπτη το πρωί όταν μπήκα αποφασισμένη για τεστ στην τάξη. «Αλήθεια, σας άρεσε;» «Ε, ναι κυρία! Αλλά εσείς δε θα μας ρωτήσετε πως μας φάνηκε εκείνος;»
Ήταν μεγαλύτερη η ανάγκη για κουβέντα τελικά κι έτσι είπα να περιμένει λιγάκι το τεστ, δε χάθηκε κι ο κόσμος…
Άκουσα πολλά. Γνώμες, απόψεις, σχόλια. Όλα όσα ήθελαν τα παιδιά να πουν, όλα όσα τα εντυπωσίασαν, όλα τα συμπεράσματά τους, κάθε ανησυχία που είχαν. Όση ώρα άκουγα τα παιδιά, σκεφτόμουν πόσο μεγάλη ανάγκη είχαν τελικά μια συζήτηση, πόσο πολύ περίμεναν να μιλήσουν και για κάτι άλλο διαφορετικό από εξισώσεις, κύτταρα, υδρογονάνθρακες και αρχικούς χρόνους. Ένιωθα ατελείωτη τη δίψα τους να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους, να τους μιλήσει για τα απλά, τα καθημερινά, εκείνα που συνήθως σε ρωτούν σαν απορία την ώρα του μαθήματος και τους λες «όχι τώρα, στο διάλειμμα» και το διάλειμμα πάντα κάτι άλλο κάνεις! Έβλεπα τα μάτια τους να λάμπουν και τα χείλη τους να μη σταματούν. Ομολογώ ότι φωνές που μια ολόκληρη χρονιά δεν είχα ακούσει εκείνη τη μέρα τις χόρτασα!
Κοίτα να δεις έλεγα μέσα μου… τόσο απλό ήταν, τόσο εύκολο… κοίτα να δεις…
Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου στο σχολείο πάντα μου άρεσε να γράφω την ορθογραφία στο τετράδιό μου και να τη διορθώνω με κόκκινο στυλό. Ήταν της μοίρας μου γραφτό φαίνεται! Και τώρα πια είμαι σε ένα σχολείο και κάθε μέρα δίνω μια παράσταση. Έτσι είμαστε εμείς οι δάσκαλοι. Είμαστε λίγο σαν ηθοποιοί. Έχουμε το κοινό μας, έχουμε τα λόγια μας και κάθε μέρα δίνουμε παράσταση. Όμως τα παιδιά; Ποιος τα ρώτησε αν θέλουν να το δουν το έργο; Στο θέατρο διαλέγεις. Αν σου αρέσει η υπόθεση και οι ηθοποιοί πληρώνεις εισιτήριο, στο σχολείο σου αρέσει δε σου αρέσει … Ε, τώρα τι λες, θα μου πει κάποιος, αυτά πρέπει να μάθουν αυτά τους λέμε.
Ναι αλλά τα άλλα; Όλα αυτά πως συναντούν στη ζωή τους καθημερινά; Αυτά ποιος θα τους τα πει; Γι αυτά ποιος θα τους ενημερώσει; Ποιος θα ασχοληθεί με τις ανησυχίες τους; Με όλα εκείνα που όλοι οι σοφοί του κράτους θεωρούν πως δεν είναι ανάγκη να διδάσκονται στα σχολεία, αλλά τελικά κάθε μέρα με αυτά είσαι και αντιμέτωπος και πλήρως απροετοίμαστος.
Και τελικά όχι πως έκανα και τίποτα σπουδαίο, μια εκδήλωση για τον αλκοολισμό προσπάθησα να διοργανώσω για να ακούσουν τα παιδιά, τα παιδιά μου, δύο λόγια από έναν άνθρωπο που ξέρει να μιλά γλώσσα απλή, κατανοητή και καθόλου καθωσπρεπίστικη. Και τελικά είδα ότι έπιασε τόπο η προσπάθεια, τα λόγια του μίλησαν στην καρδιά τους γι αυτό και οι πολλές συζητήσεις την επομένη. Στα παιδιά άλλωστε αρκεί να δώσεις λίγα και πάντα θα σου επιστρέψουν πολλά, έστω και με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης.
Για όλα αυτά λοιπόν, τα ευχαριστημένα και λαμπερά πρόσωπα των παιδιών μου, θέλω να ευχαριστήσω θερμότατα τον κύριο Θεοδωράκη που δέχτηκε την πρόσκληση και παρευρέθηκε στο σχολείο μας. Θέλω να τον ευχαριστήσω γιατί, όπως είπαν και τα παιδιά, είναι «ωραίος τύπος», απλός, καταδεκτικός και μας μίλησε όπως θα μιλούσε και στα δικά του παιδιά!
Οφείλω όμως να ευχαριστήσω και τη μνήμη μου που ευτυχώς ακόμα είναι δυνατή και παρόλο που τώρα μέσα σε ένα σχολείο ανήκω στους καθηγητές, δεν έπαψα ποτέ να σκέφτομαι και σαν μαθήτρια!
Μάρθα Γεωργίου
ΥΓ : τα cd των εκπομπών που μας δωρίσατε έγιναν ανάρπαστα!
