Η σχολική γιορτή για την επέτειο του πολυτεχνείου στο 1ο Λύκειο Ελασσόνας
Το σχολείο μας γιόρτασε την 39η επέτειο του Πολυτεχνείου όπου μας τίμησε με την παρουσία του ο εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστος ο οποίος μίλησε στα παιδιά και καταχειροκροτήθηκε απ’ όλους.
Ένταση, ζωντάνια, παλμός, συγκίνηση, και συνεργασία είναι οι λέξεις που αποδίδουν την ποιότητα και την ομορφιά των όσων είδαμε στη γιορτή που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Δημάρχου Βασιλείου Φαρμάκη.
Οι απαγγελίες των κειμένων από τους μαθητές (με έντονη θεατρικότητα και χωρίς χειρόγραφο) και τα τραγούδια τους καθήλωσαν όλους όσους παρακολούθησαν την εκδήλωση.
Υπεύθυνοι καθηγητές
Τάκα Χαρά και Καραΐσκος Νίκος
| Έλαβαν μέρος οι μαθητές:
Χαϊδαλή Νικολέτα
Παρασκευάς Βασίλης
Χαϊδαλή Σαυρούλα
Πολίτη Ειρήνη
Χριστοδούλου Σταυρούλα
Πεχλιβανίδης Γιάννης
Αναστασιάδου Καλλιόπη
Στόγια Μυρτώ
Γκουνού Ζωή
Καριπίδου Καλλιόπη
Χατζηβασίλη Φύλλια
|
Μουσικοί
Νάτσιος Χρήστος
Μουτόγιαννος Δημήτρης
Κατσάρας Γιώργος
Νίκου Γιώργος
Σαμόλαδος Γιάννης
Φωνητικά
Γαλάτος Βασίλης
Γεωργούλα Ραφαέλα
Γεγγενίδη Νένα
Κυριακού Νίκη
|
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Σχολικό έτος 2011-2012 27 Νοεμβρίου 2012
1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
θέματα Project
1. Οικοτουρισμός-Εναλλακτικές μορφές τουρισμού
Υπ. καθηγητές: Ψωμιάδης Σ. – Τζέβου Φ.
2. Ναρκωτικά:”Βαθιά ανοιχτή πληγή…θεραπεύσιμη”
Υπ. καθηγητές: Πάντου Κ.-Παπαευθυμίου Μ
3.Το διαδίκτυο, αυτός ο άγνωστος! Ποιες είναι οι διαστάσεις της περιήγησής μας στο διαδίκτυο
Υπ. καθηγητές: Ζαχαρια Α.-Τζαβέλλα Α.
4. Φωτογραφία και τεχνολογία
Υπ. καθηγητής : Πούρικας Χ.
5. Κοινωνικές διακρίσεις/Ομάδες που κινδυνεύνουν να γίνουν αντικείμενο διακρίσεων
Υπ. καθηγητές: Μπλέτας Α.-Καραΐσκος Ν
6. Τα τρόφιμα η ζωή μας
Υπ. καθηγητές:Σκάτζου Φ.-Τσακνάκη Ε.
7. Αρχαίοι Έλληνες Μαθηματικοί και ο ρόλος του σε σύγχρονα τεχνολογικά προβλήματα
Υπ. καθηγητές : Φακή Β.-Σκυβαλίδας Ν.
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Projects ,Σχολικό έτος 2011-2012 1 Νοεμβρίου 2011
1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Χωρίς κατηγορία 26 Οκτωβρίου 2011
1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
Παρακινημένοι απο τον καθηγητη μας Σεραφείμ Ζώτη κι αφού διαβάσαμε την ανακοίνωση στο ιστολόγιό του (serzot.blogspot.com) για ομαδική εργασία πάνω στο έργο του μεγάλου μας λογοτέχνη Οδυσσέα Ελύτη, αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε. Τα όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας. Σας αφήνουμε να πάρετε μια γεύση από Ελύτη.
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Σχολικό έτος 2010-2011 29 Απριλίου 2011
1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 και πέθανε στις 18 Μαρτίου 1996. Το Οδυσσέας Ελύτης, ήταν φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλλη του Παναγιώτη. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του ’30.
Διακρίθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, γνωστός για τα ποιητικά του έργα Άξιον Εστί, Ήλιος ο πρώτος, Προσανατολισμοί κ.α. Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν ενώ συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε πολλές ξένες γλώσσες. Το έργο του περιλάμβανε ακόμα μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων. Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών εργων Τέχνης και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Κριτικής, Αντιπρόσωπος στις Rencontres Internationales της Γενεύης και Incontro Romano della Cultura της Ρώμης.
Βιογραφία
Νεανικά χρόνια
Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν το τελευταίο από τα έξι παιδιά του Παναγιώτη Αλεπουδέλλη και της Μαρίας Βρανά. Ο πατέρας του καταγόταν από τον συνοικισμό Καλαμιάρης της Παναγιούδας Λέσβου και είχε εγκατασταθεί στην πόλη του Ηρακλείου από το 1895, όταν σε συνεργασία με τον αδελφό του ίδρυσε ένα εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελαιουργίας. Το παλαιότερο όνομα της οικογένειας Αλεπουδέλλη ήταν Λεμονός, το οποίο αργότερα μετασχηματίστηκε σε Αλεπός. Η μητέρα του καταγόταν από τον Παππάδο της Λέσβου.
Το 1914 ο πατέρας του μετέφερε τα εργοστάσιά του στον Πειραιά και η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. O Οδυσσέας Ελύτης εγγράφηκε το 1917 στο ιδιωτικό σχολείο Δ.Ν. Μακρή, όπου φοίτησε για επτά χρόνια, έχοντας μεταξύ άλλων δασκάλους του τον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο και τον Ι.Θ. Κακριδή. Τα πρώτα καλοκαίρια της ζωής του πέρασαν στην Κρήτη, στη Λέσβο και στις Σπέτσες. Το Νοέμβριο του 1920, μετά την πτώση του Βενιζέλου, η οικογένειά του αντιμετώπισε διώξεις, με αποκορύφωμα τη σύλληψη του πατέρα του, εξαιτίας της προσήλωσής της στις βενιζελικές ιδέες. Ο ίδιος ο Βενιζέλος είχε στενές σχέσεις με την οικογένεια και είχε φιλοξενηθεί συχνά στην οικία της στο κτήμα του Ακλειδιού. Το 1923 ταξίδεψε οικογενειακώς στην Ευρώπη, επισκεπτόμενος την Ιταλία, την Ελβετία, τη Γερμανία και τη Γιουγκοσλαβία. Στη Λωζάνη ο ποιητής είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Το φθινόπωρο του 1924 εγγράφηκε στο Γ’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και συνεργάστηκε στο περιοδικό Η Διάπλασις των Παίδων, χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα. Όπως ο ίδιος ομολογεί (πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία δίνει ο Ελύτης στο βιβλίο του Ανοιχτά Χαρτιά) πρωτογνώρισε τη νεοελληνική λογοτεχνία, αυτός ο θρεμμένος με παγκόσμια έργα του πνεύματος, που ξόδευε όλα του τα χρήματα αγοράζοντας βιβλία και περιοδικά. Εκτός από την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, ασχολήθηκε ενεργά με ορειβατικές εκδρομές στα βουνά της Αττικής και αντιδρώντας στη διάθεσή του για διάβασμα στράφηκε στον αθλητισμό. Ακόμη και τα βιβλία που αγόραζε, έπρεπε να έχουν σχέση με την ελληνική φύση: Καμπούρογλου, Κ.Πασαγιάννης, Στ. Γρανίτσας, κι ένας τρίτομος «Οδηγός της Ελλάδος». Την Άνοιξη του 1927 μία υπερκόπωση και μία αδενοπάθεια τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τις φίλαθλες τάσεις του καθηλώνοντας τον στο κρεβάτι για περίπου τρεις μήνες. Ακολούθησαν ελαφρά συμπτώματα νευρασθένειας και περίπου την ίδια περίοδο στράφηκε οριστικά προς τη λογοτεχνία, γεγονός που συνέπεσε με την εμφάνιση αρκετών νέων λογοτεχνικών περιοδικών όπως η Νέα Εστία και τα Ελληνικά Γράμματα.
Το καλοκαίρι του 1928 πήρε το απολυτήριο του γυμνασίου με βαθμό 7 και 3/11. Μετά από πιέσεις των γονέων του, αποφάσισε να σπουδάσει χημικός, ξεκινώντας ειδικά φροντιστήρια για τις εισαγωγικές εξετάσεις του επόμενου έτους. Την ίδια περίοδο ήρθε σε επαφή με το έργο του Καβάφη και του Κάλβου ανανεώνοντας τη γνωριμία του με τη θελκτική αρχαία λυρική ποίηση. Παράλληλα ανακάλυψε το έργο του Πωλ Ελυάρ και των Γάλλων υπερρεαλιστών, που επέδρασαν σημαντικά στις ιδέες του για τη λογοτεχνία, σύμφωνα με τον ίδιο: «…μ’ ανάγκασαν να προσέξω κι αδίστακτα να παραδεχτώ τις δυνατότητες που παρουσίαζε, στην ουσία της ελεύθερης ενάσκησης της, η λυρική ποίηση».
Λογοτεχνία
Κάτω από την επίδραση της λογοτεχνικής του στροφής, παραιτήθηκε από την πρόθεση να ασχοληθεί με τη χημεία και το 1930 εγγράφηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Όταν το 1933 ιδρύθηκε η Ιδεοκρατική Φιλοσοφική Ομάδα στο πανεπιστήμιο, με τη συμμετοχή των Κ. Τσάτσου, Π. Κανελλόπουλου, του Ι. Θεοδωρακόπουλου και του Ι.Συκουτρή, ο Ελύτης ήταν ένας από τους εκπροσώπους των φοιτητών, συμμετέχοντας στα “Συμπόσια του Σαββάτου” που διοργανώνονταν. Την ίδια εποχή μελέτησε τη σύγχρονη ελληνική ποίηση του Καίσαρος Εμμανουήλ (τον Παράφωνο αυλό), την συλλογή Στου γλιτωμού το χάζι του Θεοδώρου Ντόρου, τη Στροφή (1931) του Γιώργου Σεφέρη και τα Ποιήματα (1933) του Νικήτα Ράντου. Με ενθουσιασμό, συνέχισε παράλληλα τις περιπλανήσεις του στην Ελλάδα, τις οποίες περιγράφει ο ίδιος: “Πιονιέροι αληθινοί, μέρες και μέρες προχωρούσαμε νηστικοί και αξύριστοι, πιασμένοι από το αμάξωμα μιας ετοιμοθάνατης Σεβρολέτ, ανεβοκατεβαίνοντας αμμολόφους, διασχίζοντας λιμνοθάλασσες, μέσα σε σύννεφα σκόνης ή κάτω από ανελέητες νεροποντές, καβαλικεύαμε ολοένα όλα τα εμπόδια και τρώγαμε τα χιλιόμετρα με μιαν αχορταγιά που μονάχα τα είκοσί μας χρόνια και η αγάπη μας γι αυτή τη μικρή γη που ανακαλύπταμε, μπορούσαν να δικαιολογήσουν”.
Την ίδια περίοδο συνδέθηκε στενότερα με τον Γιώργο Σαραντάρη (1908-1941), ο οποίος τον ενθάρρυνε στις ποιητικές του προσπάθειες, όταν ακόμα ο Ελύτης ταλαντευόταν σχετικά με το αν έπρεπε να δημοσιεύσει τα έργα του, ενώ τον έφερε σε επαφή και με τον κύκλο των Νέων Γραμμάτων (1935-1940, 1944). Το περιοδικό αυτό, με διευθυντή τον Αντρέα Καραντώνη και συνεργάτες παλιούς και νεότερους αξιόλογους Έλληνες λογοτέχνες (Γιώργος Σεφέρης, Γεώργιος Θεοτοκάς, Άγγελος Τερζάκης, Κοσμάς Πολίτης, Άγγελος Σικελιανός κ.ά.), έφερε στην Ελλάδα τις σύγχρονες δυτικές καλλιτεχνικές τάσεις και γνώρισε στο αναγνωστικό κοινό κυρίως τους νεότερους ποιητές, με τη μετάφραση αντιπροσωπευτικών έργων τους ή με άρθρα κατατοπιστικά για την ποίησή τους. Έγινε το πνευματικό όργανο της γενιάς του ’30 που φιλοξένησε στις στήλες του όλα τα νεωτεριστικά στοιχεία, κρίνοντας ευνοϊκά και προβάλλοντας τις δημιουργίες των νέων Ελλήνων ποιητών.
– Η δημοσίευση των πρώτων ποιημάτων του στα Νέα Γράμματα έγινε το Νοέμβριο του 1935, στο 11ο τεύχος του περιοδικού. Ο Ελύτης δημοσίευσε επίσης μεταφράσεις ποιημάτων του Ελυάρ και στο προλογικό του άρθρο παρουσιάζει το δημιουργό τους ως τον ποιητή που «Ό,τι γράφει φτάνει αμέσως στην καρδιά μας, μας χτυπάει κατάστηθα σαν κύμα ζωής άλλης βγαλμένης από το άθροισμα των πιο μαγικών ονείρων μας».-
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Σχολικό έτος 2010-2011 29 Απριλίου 2011
1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
Ι. Ποίηση:
• Προσανατολισμοί. Αθήνα, 1936. (ανάτυπο από το περ. Τα Νέα Γράμματα 1, 11/1935, σ.585-588).
• Προσανατολισμοί. Αθήνα, Πυρσός, 1940. Γαλαξίας, 1961.
• Προσανατολισμοί [προμετωπίδα Γιάννη Τσαρούχη]. Αθήνα, Ἴκαρος, 2007 (1η έκδοση 1966)
• Οι κλεψύδρες του αγνώστου. Αθήνα, 1937. (ανάτυπο από τα “Επτά νυχτερινά επτάστιχα”, Μακεδονικές Ημέρες. Θεσσαλονίκη, 1-2/1937, σ.1-3.)
• Ἣλιος ὁ πρῶτος : Μαζί μέ τίς παραλλαγές πάνω σέ μιάν ἀχτίδα. Αθήνα, Ο Γλάρος, 1943.
• Ἣλιος ὁ πρῶτος [προμετωπίδα Γιάννη Τσαρούχη]. Αθήνα, Ίκαρος, 1996 (1η έκδοση 1963).
• Τό ἄξιον ἐστί. Αθήνα, Ίκαρος, 2001 (1η εκδ.1959)
• Ἓξη καί μία τύψεις γιά τόν οὐρανό [λιθογραφία του Γιάννη Μόραλη]. Αθήνα, Ίκαρος, 1994 (1η εκδ., 1960).
• Ἃσμα ἡρωικό καί πένθημο γιά τόν χαμένο ἀνθυπολοχαγό τῆς Ἀλβανίας [λιθογραφία Γιάννη Μόραλη]. Αθήνα, Ίκαρος, 2004 ( 1η εκδ.,1962).
• Θάνατος και ἀνάστασις τοῦ Κωνσταντῖνου Παλαιολόγου. Αθήνα, 1971
•Ὁ ἥλιος ὁ ἡλιάτορας. Αθήνα, Ίκαρος, 2003 (1η εκδ.,1971).
• Τό φωτόδεντρο καί ἡ δέκατη τέταρτη ὀμορφιά [προμετωπίδα Νίκου Νικολάου]. Αθήνα, Ίκαρος, 1999 (1η εκδ., 1971).
• Το Μονόγραμμα. Αθήνα, Ίκαρος , 2010.[ 1η έκδ.,Famagouste (Chypre), Les Editions de l’ Oiseau, 1971, ενώ 1η έκδοση στην Αθήνα από Ίκαρος, 1972)].
• Τά ρῶ τοῦ ἔρωτα . Αθήνα, Αστερίας, 1972. Ἑρμείας 1980. Ύψιλον / Βιβλία, 2006 (1η εκδ. από Ύψιλον 1986).
• Ὁ φυλλομάντης. Αθήνα, Αστερίας, 1973.
• Τά ἑτεροθαλῆ [προμετωπίδα Ν. Χατζηκυριάκου Γκίκα]. Αθήνα, Ίκαρος,2007 (1η εκδ., 1974).
• Σηματολόγιον: [ρήσεις ἀπό τό ἀνέκδοτο ποιητικό ἔργο “Μαρία Νεφέλη”].Αθήνα, Ἑρμῆς, 1977. Ὓψιλον / βιβλία, 2001.
• Villa Natacha . Θεσσαλονίκη, Τραμ, 1973.
• Ἡ καλωσύνη στις λυκοποριες. Espana, Dimitri, 1977
• Μαρία Νεφέλη. Αθήνα, Ίκαρος, 1999 (1η εκδ.,1978).
• Τρία ποιήματα μέ σημαία εὐκαιρίας [προμετωπίδα William Pownall]. Αθήνα, Ίκαρος, 2009 (1η εκδ.,1982).
• Ωδή στη Σαντορίνη [Με ένα σχέδιο του Γεράσιμου Στέρη]. Αθήνα, Αρχείο Θηραϊκών Μελετών – Συλλογή Δημήτρη Τσίτουρα, 1984.
• Ἡμερολόγιο ἑνός ἀθέατου Ἀπριλίου. Αθήνα, Ύψιλον/βιβλία, 1984.
• Ὁ μικρός ναυτίλος [προμετωπίδα Γεράσιμου Στέρη]. Αθήνα, Ίκαρος, 2007 (1η εκδ.,1985).
• Ιουλίου λόγος. Αθήνα, 1991.
• Τα ελεγεία της ὀξώπετρας [προμετωπίδα Κώστα Πανιάρα]. Αθήνα, Ίκαρος, 2006 (1η εκδ.,1991). • Η ποδηλάτισσα [με εικόνες Ελένη Καλοκύρη και Δημήτρη Καλοκύρη]. Αθήνα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1991.
• Δυτικά τῆς λύπης. Αθήνα, Ίκαρος, 2004 (1η ἔκδ, 1995)
•Ἐκ τοῦ πλησίον. Αθήνα, Ίκαρος, 1999 (1η εκδ., 1998).
ΙΙ. Συγκεντρωτικές εκδόσεις:
•Ποίηση. Αθήνα : Ίκαρος, 2002.
ΙΙΙ. Πεζά, δοκίμια, λευκώματα:
• Η αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Ανδρέα Κάλβου, 1942. • Ἀνοιχτά χαρτιά. Αθήνα, Αστερίας, 1974. Ἴκαρος, 1996 (1η εκδ.,1982). • Ὁ ζωγράφος Θεόφιλος. Αθήνα, Αστερίας, 1973. Ὓψιλον / Βιβλία 1996 • Ἡ μαγεία τοῦ Παπαδιαμάντη. Αθήνα, Ἑρμῆς, 1976. Γνώση 1986. Ὓψιλον / Βιβλία, 1996. • Ἀναφορά στόν Ἀνδρέα Ἐμπειρίκο. Θεσσαλονίκη, Τραμ, 1978. Ὓψιλον / Βιβλία, 1980.
• Ἐκλογή 1935-1977. Αθήνα, Ἄκμων 1979. • Το δωμάτιο με τις εικόνες: ένα δοκίμιο και 44 collages [σε κείμενα Ευγένιου Αρανίτση]. Αθήνα, Ίκαρος, 1986. • Ἰδιωτική ὁδός. Αθήνα, Ύψιλον/βιβλία, 2009 (1η εκδ.,1989). • Τά δημόσια καί τά ἰδιωτικά. Αθήνα, Ίκαρος, 1990. • Ὀδυσσέας Ἐλύτης. Άνδρος, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 1992. • Ἐν λευκῷ. Αθήνα, Ίκαρος, 1995 (1η εκδ.,1992).
• Ὁ κῆπος μέ τίς αὐταπάτες. Αθήνα, Ύψιλον/βιβλία, 1999 (1η εκδ., 1995).
• 2 x 7 ε . Αθήνα, Ίκαρος, 1997
• Αὐτοπροσωπογραφία σέ λόγο προφορικό. Αθήνα, Ύψιλον, 2000
IV.Μεταφράσεις:
• Paul Eluard, Ποιήματα: εισαγωγή και απόδοση Οδυσσέα Ελύτη. Αθήνα, τυπ. Σεργιάδη, 1936. [ανάτυπο των «Paul Eluard •Ποιήματα Ι-ΙΧ», Τα Νέα Γράμματα 2, 3/1936, σ.232-236 και «Paul Eluard (Une seule vision variee a l’ infini)», Τα Νέα Γράμματα 2, 3/1936, σ.227-232]
• Paul Eluard, Από το «Δημόσιο Ρόδο» ελληνική απόδοση Οδυσσέα Ελύτη. Αθήνα, τυπ. Σεργιάδη, 1936. (ανάτυπο από το «Paul Eluard Από το Δημόσιο Ρόδο», Τα Νέα Γράμματα 2, 11/1936, σ.854-860).
• Pierre Jean Jouve, Ποιήματα/ εισαγωγή και απόδοση Οδυσσέα Ελύτη. Αθήνα, τυπ. Σεργιάδη, 1938. (ανάτυπο από τα «Pierre Jean Jouve Ποιήματα Ι-ΧΧVΙΙ», Τα Νέα Γράμματα 4, 10-12/1938, σ.761-773 και «Pierre Jean Jouve», Τα Νέα Γράμματα 4, 10-12/1938, σ.754-760)
• Ζαν Ζιρωντού, Ὀνειρόδραμα σέ τρεῖς πράξεις. Αθήνα, Εταιρεία Σπουδών Σχολής Μωραΐτη, 1973.
• Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ὁ κύκλος μέ τήν κιμωλία στόν Καύκασο : Θρύλος σέ πέντε πράξεις. Αθήνα, Εταιρία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1974. Ύψιλον/ Βιβλία, 2010
• Δεύτερη Γραφή: Arthur Rimbaud – Comte de Lautreamont – Paul Eluard – Pierre Jean Jouve – Giuseppe Ungaretti – Federico Garcia Lorca – Vladimir Maiakovski. Αθήνα, Ίκαρος, 1980. (1η εκδ., Ἴκαρος, 1976)
• Σαπφώ; ἀνασύνθεση καί ἀπόδοση Ὀδυσσέας Ἐλύτης. Αθήνα, Ίκαρος, 1996 (1η εκδ., 1984).
• Ἡ ἀποκάλυψη / Ἰωάννης; μορφή στά νέα ἑλληνικά Ὁδυσσέας Ἐλύτης. Αθήνα, Ύψιλον/βιβλία, 2005 (1η εκδ.,1985).
• Κριναγόρας: Μορφή στά νέα ἑλληνικά Ὀδυσσέας Ἐλύτης Αθήνα, Ύψιλον/βιβλία, 1987.
• Ζαν Ζενέ, Οἱ δοῦλες. Αθήνα, Ύψιλον/Βιβλία, 1994.
Δημοσιευμένο στην κατηγορία 100 χρόνια μετά Με ετικέτα: Ελύτης 29 Απριλίου 2011
1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
Ο Οδυσσέας Ελύτης αποτέλεσε έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του ’30, ένα από τα χαρακτηριστικά της οποίας υπήρξε το ιδεολογικό δίλημμα ανάμεσα στην ελληνική παράδοση και τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Ο ίδιος ο Ελύτης χαρακτήριζε τη δική του θέση στη γενιά αυτή ως παράξενη σημειώνοντας χαρακτηριστικά: “από το ένα μέρος ήμουνα ο στερνός μιας γενιάς, που έσκυβε στις πηγές μιας ελληνικότητας, κι απ’ την άλλη ήμουν ο πρώτος μιας άλλης που δέχονταν τις επαναστατικές θεωρίες ενός μοντέρνου κινήματος”[10]. Το έργο του έχει επανειλημμένα συνδεθεί με το κίνημα του υπερρεαλισμού, αν και ο Ελύτης διαφοροποιήθηκε νωρίς από τον “ορθόδοξο” υπερρεαλισμό που ακολούθησαν σύγχρονοί του ποιητές όπως ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Νίκος Εγγονόπουλος ή ο Νικόλαος Κάλας. Επηρεάστηκε από τον υπερρεαλισμό και δανείστηκε στοιχεία του, τα οποία ωστόσο αναμόρφωσε σύμφωνα με το προσωπικό του ποιητικό όραμα, άρρηκτα συνδεδεμένο με το λυρικό στοιχείο και την ελληνική λαϊκή παράδοση. Οι επιρροές από τον υπερρεαλισμό διακρίνονται ευκολότερα στις δύο πρώτες ποιητικές συλλογές του Προσανατολισμοί (1940) και Ήλιος ο πρώτος (1943).
Μία από τις κορυφαίες δημιουργίες του υπήρξε το ποίημα Το Άξιον Εστί (1959), έργο με το οποίο ο Ελύτης διεκδίκησε θέση στην εθνική λογοτεχνία, προσφέροντας ταυτόχρονα μία «συλλογική μυθολογία» και ένα «εθνικό έργο»[11]. Η λογοτεχνική κριτική υπογράμμισε την αισθητική αξία του καθώς και την τεχνική του αρτιότητα. Η γλώσσα του επαινέθηκε για την κλασσική ακρίβεια της φράσης[12] ενώ η αυστηρή δόμησή του χαρακτηρίστηκε ως άθλος που «δεν αφήνει να διαφανεί πουθενά ο παραμικρός βιασμός της αυθόρμητης έκφρασης»[13]. Τον «εθνικό» χαρακτήρα του Άξιον Εστί υπογράμμισαν μεταξύ άλλων ο Δ.Ν. Μαρωνίτης και ο Γ.Π. Σαββίδης, ο οποίος σε μία από τις πρώτες κριτικές του ποιήματος διαπίστωσε πως ο Ελύτης δικαιούταν το επίθετο «εθνικός», συγκρίνοντας το έργο του με αυτό του Σολωμού, του Παλαμά και του Σικελιανού[11].
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Σχολικό έτος 2010-2011 29 Απριλίου 2011
1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
Απόσπασμα από το ποιήμα Ηλικία της γλαυκης θύμησης
Ελαιῶνες κι ἀμπέλια μακριὰ ὡς τὴ θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες μακριὰ ὡς τὴ θύμηση
Ἔλυτρα χρυσὰ τοῦ Αὐγούστου στὸν μεσημεριάτικο ὕπνο
Μὲ φύκια ἢ ὄστρακα. Κι ἐκεῖνο τὸ σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, ποὺ διαβάζεις ἀκόμη
στὴν εἰρήνη τὸν κόλπου τῶν νερῶν ἔχει ὁ Θεός.
Περάσανε τὰ χρόνια φύλλα ἢ βότσαλα
Θυμᾶμαι τὰ παιδόπουλα τοὺς ναῦτες ποὺ ἔφευγαν
Βάφοντας τὰ πανιὰ σὰν τὴν καρδιά τους
Τραγουδοῦσαν τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα.
Κι εἶχαν ζωγραφιστοὺς βοριάδες μὲς στὰ στήθια.
-Όπως βλέπουμε παραπάνω ο Ελύτης χρησιμοποιεί πολλές οπτικές και ακουστικές εικόνες για να περιγράψει τοπία και συναισθήματα. Σε όλο το ποίημα βρίσκουμε γλαφυρές περιγραφές διαφόρων εικόνων και γεγονότων.
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Σχολικό έτος 2010-2011 29 Απριλίου 2011
1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
Απόσπασμα από το Ήλιος ο πρώτος
Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
Βαθύ γαρίφαλο ακρωτήρι
Το χέρι σου έφευγε με το νερό
Να στρώσει νυφικό το πέλαγος
Το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό.
Άγγελοι μ’ έντεκα σπαθιά
Πλέανε πλάι στ’ όνομά σου
Σκίζοντας τ’ ανθισμένα κύματα
Κάτω μπατέρναν τα λευκά πανιά
Σ’ απανωτές σπιλιάδες γραίγου.
Μ’ άσπρα τριανταφυλλαγκάθια
Έραβες φιόγκους προσμονής
Για τα μαλλιά των λόφων της αγάπης σου
Έλεγες: Η χτενίστρα του φωτός
Είναι πηγή στη γη που διασκεδάζει.
Με βάση το παραπάνω ποίημα, διακρίνουμε έντονα τον υπερρεαλισμό. Δεν υπάρχουν σημεία στίξης, μόνο μία τελεία στο τέλος κάθε στροφής. Διακρίνουμε πολλά φαινόμενα και καταστάσεις που δεν συμβαίνουν στην καθημερινή ζωή όπως ότι οι άγγελοι πλέουν μες στη θάλασσα.Υπερισχύει το αδύνατο και το υπερφυσικό στοιχείο.
Δημοσιευμένο στην κατηγορία 100 χρόνια μετά 29 Απριλίου 2011
1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
>ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΙΘΑΡΧΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΑΥΣΤΗΡΗ!
Ο Δημήτρης Μαρωνίτης είναι συστηματικός αναγνώστης ποίησης. Η φιλολογική του θωράκιση δεν τον εμπόδισε ποτέ να προσεγγίσει με πάθος και αισθαντικότητα το έργο των ποιητών, πράγμα που καθιστά τα κείμενά του ελκυστικά, ως αποτέλεσμα γόνιμου διαλόγου ανάμεσα στον αναγνώστη και τον δημιουργό. Ο παρόν τόμος, με δοκίμια για τον Οδυσσέα Ελύτη, φανερώνει όχι μόνο αγάπη για το έργο του Νομπελίστα ποιητή, αλλά και μια μακροχρόνια σχέση που έχει αναπτύξει ο Μαρωνίτης με την ποίηση του Ελύτη.
Ο Μαρωνίτης αφήνει τα ποιήματα να του μιλήσουν. Ταπεινός, διαισθάνεται ότι απαιτείται χρόνος για να φτάσει στο σημείο να τα διαβάσει χωρίς αυστηρά φιλολογικά μέτρα, ώστε να αφεθεί στη πλοκή τους και να του αποκαλύψουν τα μυστικά τους. Σέβεται μ’ αυτό τον τρόπο το έργο και το δημιουργό του. Για παράδειγμα, στο Άξιον Εστί, πέρα από το φιλολογικό του ενδιαφέρον, αναζητά το καλλιτεχνικό στοίχημα που ο ποιητής βάζει με τον εαυτό του στην κρίσιμη ιστορική περίοδο που γράφεται το ποίημα.
Επισημαίνει, πως ακόμα και η επιλογή της στίξης στο Άξιον Εστί δεν είναι τυχαία, δηλώνοντας την αυστηρή δομή του αλλά και την επεξεργασία που προηγήθηκε στα χρόνια που ο ποιητής δούλευε το έργο. Ο Μαρωνίτης διακρίνει το «στερεομετρικά δομημένο» στοιχείο του ποιήματος και καταλήγει: «Το Άξιον Εστί είναι ένα έργο με ρίζες που προχωρούν στο παμπάλαιο χώμα της ελληνικής ιστορίας, ο ποιητής μας προσκαλεί να παρακολουθήσουμε τις ρίζες αυτές ως τα άκρα τους. Αν δεν το κάνουμε χάνουμε τη προοπτική του ποιήματος».
Μ’ αυτό το σχόλιο δίνει τη σκυτάλη στον αναγνώστη, τον προειδοποιεί πόσο εύκολα μπορεί να παρερμηνεύσει το κείμενο, ή να το διαβάσει επιπόλαια κι έτσι να χάσει την μαγεία των επί μέρους σημείων, που ίσως να μη φανερώνονται με την πρώτη ανάγνωση αλλά παίζουν σημαντικό ρόλο για την ερμηνεία και κατανόηση του έργου.
Με όλα αυτά μπορούμε να διαπιστώσουμε πως ο λόγος του είναι και πειθαρχημένος και αυστηρώς σύμφωνα πάντα με τον Δημήτρη Μαρωνίτη!
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Σχολικό έτος 2010-2011 29 Απριλίου 2011
1ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ
Προηγούμενα άρθρα
