…στο μάθημα των Νέων Ελληνικών με διδάσκουσα την κ. Γάτα Ε.
Αφορά σε πέντε αντιπροσωπευτικές μαθητικές δημιουργίες με υπερρεαλιστική διάθεση…
“Όλοι ξυπνάμε το πρωί
Μέσα σε ένα λιβάδι
Με πολύχρωμα λουλούδια
Και φουντωτούς θάμνους
Πράσινο χορτάρι και κίτρινος ήλιος παντού
Καλούμε τη χαρά
Φωνάζουμε την ευτυχία
Και παίζουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος
Μα σαν πέσει ο ήλιος
Φεύγει η χαρά
Εξαφανίζεται η ευτυχία
Και παίρνουνε μαζί τους
Τα λουλούδια, τους θάμνους, τα χόρτα και τον ήλιο
Μένουμε τότε μόνοι μας
Μέσα σε μια ερημιά
Να κυνηγιόμαστε με το σκοτάδι
Δίχως να βλέπουμε
Τ’ αστέρια που μας κοιτούν από ψηλά”
Έλενα Αλεξανδρή Β1
“Βγαίνοντας από το σπίτι
Συνάντησα
Ένα κάτασπρο σύννεφο
Με έφερε μια βόλτα
Γύρω τριγύρω από τη γη
Και γύρω γύρω από τη γη
Συνάντησα
Τα δάση τους πνεύμονες της γης
Που καθαρίζουν την ατμόσφαιρα
Και συγκρατούν τα νερά
Που εμποδίζουν τη διάβρωση του εδάφους
Και προσφέρουν στον άνθρωπο το οξυγόνο
Και συναντήσα
Μετά από τα δάση
Τη Βιομηχανική ρύπανση
Που μολύνει την ατμόσφαιρα
Που δημιουργεί επικίνδυνα απόβλητα
Και ρυπαίνει τα νερά και το έδαφος
Και καταστρέφει τα δάση και τη λειτουργία τους
ΒΡΕΚΑΣ ΧΑΡΗΣ
“την είδα αχ αχ αχ…
έβγαλα φτερά….
αλλά δεν πήγα πουθενά
γιατί δεν είχα τα λεφτά
τότε όμως να
όλα ήταν απλά
η φωνή και η χαρά
ήταν ήδη αγκαλιά
και η φωτιά άναψε
και μου έδωσε φιλιά
και τα μυαλά πήραν αέρα
και πέταγα στον αιθέρα
δίψασε το μωρό
και της πρόσφερα νερό
το έσκασα από το σχολειό
για να πάω να την βρω
την είδα από μακριά
μου θάμπωσε το μυαλά
Αχ τι μάτια είναι αυτά
σου κλέβουν την κάρδια
αχ τι περπάτημα είναι αυτό
θεέ μου ποσό την αγαπώ..
αχ κάνε να μείνει εδώ
θεέ μου σε παρακαλώ
θα την αγαπώ
σε εκλιπαρώ
ποσό θα θελα να ήταν εδώ
να τρώγαμε αγκαλιά παγωτό
άμα είναι όνειρο αυτό που ζω
ποτέ να μην σηκωθώ
μακάρι σε λήθαργο να πέσω να κοιμηθώ
μα πως να την πλησιάσω τι να της πω
τι να κάνω που τόσο πολύ την αγαπώ
σε βλέπω μες στα μάτια με κοιτάς
και μου χαμογελάς
κάτι θες να μου πεις
το κατάλαβα από το ένστικτο της ψυχής
με πλησιάζεις μ ακουμπάς
και με φιλάς
τότε και εγώ ταραγμένος σε κοιτώ
και σου λέω σε αγαπώ
τίποτα δεν θέλω να χω στην ζωή
φτάνει πάντα να ήμαστε μαζί
ο Αλκίνοος λέει ότι η αγάπη σε ένα αστέρι κατοικεί
εγώ όμως την βρήκα στη γη
και για εμένα αυτή είσαι εσύ
ξαφνικά όλα γύρω μ άλλαξαν
χρώμα παίρνει η κάρδια
και σαν παιδάκι σου τραγουδά”
ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
“Μόλις ξεκίνησε το ταξίδι,
της δικιάς μας θλιβερής και επίπονης Οδύσσειας.
Θα΄ ναι δύσκολο πολύ…
Αλλά στο τέλος
την Ιθάκη μας θα βρούμε.
Μας περιμένουνε σειρήνες πολλές,
Κίρκη και Καλυψώ στέκουν εκνευρισμένες
Ο Αίολος θ’ ανοίξει τα σακιά του
Φουρτούνες και τρικυμίες
Πάνω μας θα ξεσπάσουν.
Πρέπει να φανούμε δυνατοί πολύ
Σαν τους σοφούς προγόνους μας.
Στο τέλος περιφάνεια, ανδρεία , εξυπνάδα και γενναιότητα
Μέσα μας θα ξυπνήσουν
Και τ΄ άσχημα όλα θα νικήσουν.
Το ταξίδι θα τελειώσει
Και η πανέμορφη Ελλάδα μας
Θ’ αναστηθεί
ΠΕΤΡΟΣ ΔΟΚΟΣ
“Βγαίνοντας από τα σπίτια μας
Μπήκαμε σε ένα κόκκινο αυτοκίνητο
Ταξιδέψαμε
Σε έναν μακρινό τόπο
Χιόνιζε άσπρα, κρυστάλλινα αστέρια
Το τοπίο ήταν ολόλευκο
Μόνο ένα σπίτι που έβγαζε
Καπνό από την καμινάδα υπήρχε
Ο τόπος γέμισε με φωνές
γέλια παιδιών
Στον χιονοπόλεμο
Όλοι νικήσαμε
Μετά φτάσαμε σε μια λίμνη
Κολυμπήσαμε στα κρυστάλλινα νερά της
Ξεκουραστήκαμε στις όχθες της
Παρακολουθώντας τα νερά της
Γνωρίσαμε καλυτέρα τον εαυτό μας
Καθένας τραγούδησε την προσωπική του μελωδία
Γνωριστήκαμε καλύτερα
Ηρθαμε σε επαφή
Αγκαλιάσαμε τον κόσμο
Ανταλλάξαμε παιχνίδια
Ετοιμάσαμε ένα δώρο
Και το δώσαμε στο σύμπιαν όλο
Έτσι πέρασαν τα χρόνια
Το κόκκινο αυτοκίνητο
Εξαφανίστηκε από εμάς
Φανερώθηκε στους νέους.”
ΔΟΥΓΑΛΗΣ
