H 21η Μαρτίου έχει καθιερωθεί παγκόσμια ως ημέρα της Δασοπονίας από τον οργανισμό τροφίμων και γεωργίας (FAO). Δεν είναι ημέρα γιορτής αλλά περισυλλογής και υπενθύμισης της μεγάλης σημασίας και αξίας του δάσους, ως μέρους ενός ευρύτερου περιβάλλοντος, όπου ζούμε και κινούμαστε.
Σήμερα, τα ελληνικά δάση καλύπτουν λιγότερο από το 20 % της ελληνικής γης με μικρή παραγωγικότητα σε σχέση με δάση της Βόρειας Ευρώπης. Η μειωμένη παραγωγικότητα οφείλεται σε διαφόρους παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι οι εδαφοκλιματικές συνθήκες της χώρας μας όπου δεν επιτρέπουν την ταχεία ανάπτυξη των δασικών δένδρων, ιδίως σε νότιες εκθέσεις, ενώ σε άλλες δε περιπτώσεις ευνοούν την εκδήλωση και γρήγορη επέκταση των πυρκαγιών. Το φαινόμενο των πυρκαγιών αφορά κυρίως στα μεσογειακά δάση και σε περιοχές με χαμηλό υψόμετρο, στη ζώνη των αείφυλλων πλατύφυλλων, όπου οι επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές δεν επιτρέπουν τη φυσική αναδάσωση και οι καμένες περιοχές μετατρέπονται σε βραχότοπους.
Τα αγαθά που λαμβάνουμε από το δάσος ως φυσικός πόρος, υλικά και άυλα όπως για παράδειγμα το ξύλο, τα θηράματα, η ψυχική ηρεμία κ.α είναι ορατά σήμερα όσο ποτέ στο παρελθόν. Η παρούσα οικονομική συγκυρία, η άνοδος της τιμής του πετρελαίου, του φυσικού αερίου κλπ ανάγκασε πολλά νοικοκυριά να στραφούν σε παραδοσιακές μορφές θέρμανσης με πρώτη ύλη τα καυσόξυλα. Η διαμορφωμένη αυτή κατάσταση ανέδειξε τη μεγάλη σημασία και αξία που έχει το δάσος για την ανθρώπινη ύπαρξη και για την κάλυψη των βασικών αναγκών επιβίωσης. Ταυτόχρονα, όμως, η αναγκαιότητά του αυτή μας υπαγορεύει μια πιο ορθολογική και αειφορική διαχείριση, τέτοια που να καρπωνόμαστε το περίσσευμα που παράγει το δάσος και ταυτόχρονα να μην παρεμποδίζουμε την ανάπτυξή και τη βελτίωσή του.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε μέσα στο δάσος όπου βρήκε τροφή και στέγη, η ύπαρξή του, αποτελεί παρακαταθήκη από την προηγούμενη γενιά που πρέπει να παραδώσει στην επόμενη. Συνεπώς, η προστασία του δάσους και η διατήρησή του αποτελεί υποχρέωσή μας και ευθύνη του σύγχρονου ανθρώπου είναι να καλλιεργήσει μια σχέση σεβασμού και αρμονικής συμβίωσης μαζί του. Με την ευκαιρία των αλλαγών στο οικονομικό-κοινωνικό γίγνεσθαι μπορούμε να αδράξουμε την ευκαιρία να αποκτήσουμε περιβαλλοντική συνείδηση, να διαμορφώσουμε μια άλλη νοοτροπία και θεώρηση απέναντι στα κοινωφελή αγαθά. Μία αλλαγή στάσης και κουλτούρας απέναντι στο δάσος, ως αποτέλεσμα εσωτερικής ανάγκης και όχι εξαναγκασμού κάτω από την πίεση των νόμων και κανόνων του κράτους ή της τρόικας, η οποία θα μας εγγυηθεί ένα καλύτερο περιβάλλον στο μέλλον.
Νικόλαος Γ. Σταφύλης
Δασοπόνος – Εκπαιδευτικός 1ο Γυμνασίου Κοζάνης
