Οι μαθητές της Β΄τάξης ,στο “Κοχύλι”,διαβάζουν Παπαδιαμάντη.

Στα πλαίσια του Προγράμματος “Γνωρίζω τον τόπο που ζω” ,σήμερα 22/10/2014 ,οι δασκάλες των δύο τμημάτων της Δευτέρας τάξης κ. Ιωάννου Μαγδαληνή και κ. Τσιτόγλου Μιρέλα με τους μαθητές και τις μαθήτριές τους , επισκέφτηκαν τον ορμίσκο του “Κοχυλιού”.Συνοδός των παιδιών , ήταν και η Θεατρολόγος του σχολείου ,κ. Καραντζιά Αικατερίνη.

Σκοπός αυτής της επίσκεψης ήταν  να διαβάσουν το  υπέροχο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη,που διαδραματίζεται στην τοποθεσία αυτή. (Κάτω ἀπὸ τὸν κρημνόν, ὁποὺ βρέχουν τὰ κύματα, ὅπου κατέρχεται τὸ μονοπάτι, τὸ ἀρχίζον ἀπὸ τὸν ἀνεμόμυλον τοῦ Μαμογιάννη, ὁποὺ ἀντικρύζει τὰ Μνημούρια, καὶ δυτικῶς, δίπλα εἰς τὴν χαμηλὴν προεξοχὴν τοῦ γιαλοῦ, τὴν ὁποίαν τὰ μαγκόπαιδα τοῦ χωρίου, ὁποὺ δὲν παύουν ἀπὸ πρωίας μέχρις ἑσπέρας, ὅλον τὸ θέρος, νὰ κολυμβοῦν ἐκεῖ τριγύρω, ὀνομάζουν τὸ Κοχύλι .)

“Το μοιρολόι της φώκιας”. 

Οι δασκάλες προσπάθησαν  με απλό τρόπο ,να γνωρίσουν οι μικροί μαθητές τον μεγάλο διηγηματογράφο που γεννήθηκε και έζησε στο νησί μας, μέσα από τα διηγήματά του.

Επέλεξαν το παραπάνω διήγημα,που  είναι από τα ωραιότερα διηγήματά του.

Σ’ αυτό ο συγγραφέας εκφράζει τις σκέψεις του για τον ανθρώπινο πόνο και τις ατυχίες της ζωής.

Περίληψη της υπόθεσης.

Η γριά Λούκαινα πηγαίνει στη θάλασσα, για να πλύνει τα σεντόνια της. Στο δρόμο τραγουδά ένα μοιρολόγι για τον άντρα της και τα πέντε παιδιά της, που είχαν πεθάνει.

Η γριά Λούκαινα έμενε με την κόρη της, που είχε έξι παιδιά. Δεξιά της είναι το νεκροταφείο. Ενώ η γριά Λούκαινα έπλενε τα σεντόνια της, ένας βοσκός έπαιζε με τη φλογέρα του ένα χαρούμενο τραγούδι. Τη φλογέρα την ακούνε όλοι. η γριά Λούκαινα, οι χωρικοί, η φώκια που λικνίζεται στα κύματα. Στο μεταξύ η Ακριβούλα,η μεγαλύτερη εγγονή της γριάς, έφυγε από το σπίτι. Στην προσπάθεια της να βρει τη γιαγιά της, χάνει το δρόμο της και πνίγεται στη θάλασσα.

Το τραγούδι του βοσκού εμποδίζει τη φωνή της Ακριβούλας να ακουστεί. Η γιαγιά της δε δίνει σημασία στο θόρυβο που ακούει, επειδή νομίζει ότι ο βοσκός πέταξε κάποια πέτρα στη θάλασσα. Κανένας δεν καταλαβαίνει ότι η Ακριβούλα πνίγηκε. Μόνο η φώκια βρήκε το πνιγμένο σώμα της Ακριβούλας και άρχισε να το μοιρολογεί. Σύμφωνα με τη γνώμη ενός γέρου ψαρά, η φώκια έλεγε ότι η γριά θρηνεί ακόμη για παλιά ατυχήματα και δεν υποψιάζεται ότι η εγγονή της πνίγηκε.

Το μοιρολόγι της φώκης, το οποίον μετέφρασεν εις ανθρώπινα λόγια εις γέρων ψαράς, εντριβής* εις την άφωνον γλώσσαν των φωκών, έλεγε περίπου τα εξής:

Αυτή ήτον η Ακριβούλα 
η εγγόνα της γρια-Λούκαινας.
Φύκια ‘ναι τα στεφάνια της,
κοχύλια τα προικιά της…
κι η γριά ακόμη μοιρολογά
τα γεννοβόλια της τα παλιά.

Σαν να ‘χαν ποτέ τελειωμό
τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου.