5 Ιουνίου: Η παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος, στάθηκε η αφορμή για μια βόλτα κοντά στη φύση.
Την ώρα της μελέτης περιβάλλοντος , κλείσαμε πίσω μας την εξώπορτα του σχολείου , αναζητώντας τη φύση.
Περάσαμε από τσιμεντένια σοκάκια, πλάι από τεχνητά περιβάλλοντα “φύσης”, σκαρφαλώσαμε με πείσμα ανηφόρες και ναι φτάσαμε κοντά σε αληθινό περιβάλλον.
Κατεβάσαμε το φωνόμετρό μας στο μηδέν (0), και η δασκάλα μας κατέβηκε από το διαπασών της σε φωνόμετρο 1 και….τι ήταν αυτό τότε που συνέβη;
Ακούσαμε τιτιβίσματα πουλιών, θρόισμα φύλλων, μυρίσαμε βρεγμένο χώμα, τα μάτια μας γέμισαν χρώματα και εικόνες, θάλασσας (Αρβανιτιά) και βουνού (Παλαμήδι). Μας περιτριγύρισαν ζουζούνια κι έτσι αποφασίσαμε ότι δε θα κάτσουμε στο πεζούλι, ας έλεγε η δασκάλα μας πως αυτά θα φύγουν όταν εμείς θα πάμε κοντά τους. Φάγαμε απολαυστικά παγωτά που τα αγοράσαμε από το ταμείο της τάξης μας, ενώ ο Τάκης, ο ταμίας μας, μάζευε τις αποδείξεις. Φροντίσαμε να μην αφήσουμε ούτε ένα σκουπιδάκι και ήρθε πια η ώρα του παιχνιδιού!
Παίξαμε το παραδοσιακό παιχνίδι: “Περνά, περνά η μέλισσα”
Μέλισσες ήταν η κυρία μας και η μαμά της Μανώλιας μας.
Εμείς έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα στον κάκτο , που έχει μεγάλα, παχιά φύλλα γιατί τα χρησιμοποιεί σαν δεξαμενές νερού και το πεύκο που τα φύλλα του, δηλ. οι πευκοβελόνες, καθόλου δε μοιάζουν με “φύλλα”.
Τώρα πώς έγινε και ο κάκτος που είχε διπλάσια παιδιά έχασε από το πεύκο ούτε που το καταλάβαμε…
