Ένα τέτοιο αξιοθέατο, ένα τέτοιο επίτευγμα της λαϊκής αρχιτεκτονικής δε μπορεί να είναι μόνο ‘’του Μανώλη’’ αλλά όλου του κόσμου. Φυσικά αυτή την πρόθεση είχε και ο ίδιος όταν, το 1659, έχτισε αυτό το θαυμάσιο έργο γεφυρώνοντας τον ποταμό Αγραφιώτη και προσφέροντας ασφαλές πέρασμα από την Ευρυτανία προς το Βάλτο (Αιτωλοακαρνανία). Σύμφωνα με την παράδοση ο δημιουργός του γεφυριού Μανώλης Χρυσιώτης από τη Δάφνη Ευρυτανίας και η σύζυγός του Παρασκευή από τα Βραγγιανά ήταν ένα άτεκνο ζευγάρι. Έτσι, αποφάσισαν να δημιουργήσει εκείνος ένα ‘’παιδί’’ (το γεφύρι) και η γυναίκα του δύο κόρες (τις εκκλησίες της αγίας Παρασκευής στα Βραγγιανά και στη Χρύσω). Το γεφύρι είναι εντυπωσιακό, μονότοξο, με ύψος 22 μέτρα και άνοιγμα τόξου περίπου 30 μέτρα. Σώζεται ακόμα εντοιχισμένη επιγραφή που γράφει: ‘’ΕΚΤΙΣΘΗ ΤΟ 1659, ΟΙ ΚΤΗΤΟΡΕΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΝΩΛΗΣ’’. Χρησιμοποιήθηκε ανελλιπώς επί 3 ολόκληρους αιώνες ως το μοναδικό πέρασμα από το Καρπενήσι προς τη δυτική Στερεά Ελλάδα, μέχρι την κατασκευή του φράγματος και τη δημιουργία της λίμνης των Κρεμαστών τη δεκαετία του ’60. Από τότε η στάθμη του νερού ανέβηκε, ο Αγραφιώτης έγινε κάτι μεταξύ ποταμού και λίμνης, αλλά το μοναδικό αυτό μνημείο δεν έχασε την αίγλη του. Μπορεί να έπαψε να εξυπηρετεί τους οδοιπόρους, όμως έγινε ένα πολύ ιδιαίτερο αξιοθέατο, ένα αξιοθέατο που ποτέ δεν παρουσιάζει την ίδια εικόνα στον επισκέπτη, καθώς ανάλογα με τη στάθμη της λίμνης πότε βυθίζεται σχεδόν ολόκληρο και χάνεται και πότε αναδύεται παρουσιάζοντας μια όμορφη μα και μυστηριακή εικόνα. Μία αδιάκοπη μάχη δηλαδή, στην οποία πότε βγαίνει νικητής το γεφύρι και πότε η λίμνη. Μία μάχη την οποία εποπτεύει η φύση και βάζει τους δικούς της κανόνες. Στις μέρες μας σ’ αυτή την πανέμορφη γωνιά της Ευρυτανίας διοργανώνονται μαθήματα κανό – καγιάκ από τη Δυτική Φραγκίστα.  Εμείς για να φτάσουμε ως εδώ, ακολουθούμε από το Καρπενήσι το δρόμο προς Αγρίνιο και μετά τη Δυτική Φραγκίστα παίρνουμε το δρόμο προς  Τσούκα και λίγο αργότερα θα το δούμε στο αριστερό μας χέρι.

Από τον Φίλιππο Μανθογιάννη (ΣΤ’ Τάξη)