από την/ον ·0 σχόλια

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΙΣΙΔΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ

Ένα όμορφο κυριακάτικο πρωινό του Γενάρη όλοι εμείς οι μικροί σπηλαιολόγοι του 18ου Δ.. Σχ. Κερατσινίου, αναχωρήσαμε για το κέντρο της Αθήνας. Όχι, αυτή τη φορά δε θα επισκεπτόμασταν κάποιο μουσείο. Θα ανηφορίζαμε το Λόφο του Λυκαβηττού για να επισκεφτούμε την άγνωστη για τους περισσότερους Αθηναίους ημισπηλαιώδη εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων.

Αυτή η μέρα ήταν ξεχωριστή για τους σπηλαιολόγους της Ελληνική Σπηλαιολογικής Εταιρείας, αφού σ’ αυτήν την όμορφη γωνιά του Λυκαβηττού θα  έκοβαν την πίτα τους. Και για μας όμως τους φίλους των σπηλαίων θα  ήταν μια  ευκαρία να βρεθούμε σ’ ένα ακόμα σπήλαιο και μάλιστα εντελώς διαφορετικό  απ’ όλα τ’  άλλα.

Φτάνοντας στο μικρό δασάκι αποβιβαστήκαμε από το λεωφορείο και μετά από λίγο περπάτημα βρεθήκαμε να ανεβαίνουμε τα πέτρινα σκαλιά της εκκλησίας. Παντού διακρίναμε όμορφα παρτέρια με λουλούδια και μικρούς κήπους με διαφόρων ειδών δένδρα..  Κάτω η πολύβουη  πόλη της Αθήνας απλώνονταν μέχρι όσο μπορούσαν να δουν τα μάτια μας. Δε μας συγκινούσε τόσο πολύ θέαμα της μεγαλούπολης όσο  η ησυχία που βασίλευε στο προαύλιο του σπηλαιώδη ναού.

Μετά από λίγο βρεθήκαμε να ανεβαίνουμε τα τελευταία σκαλιά που μας οδηγούσαν  στο όμορφο εκκλησάκι. Μας υποδέχτηκε ο πατήρ Δημήτριος ,που τόσα πολλά είχαμε ακούσει για το πλούσιο έργο που εκτελεί τα τελευταία χρόνια.. Μας ζήτησε να καθίσουμε για να μας ενημερώσει για το ιστορικό της εκκλησίας και τη ζωή των δύο Αγίων. Έτσι μάθαμε για την πλούσια δράση του Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτη που έζησε στην Αίγυπτο μέχρι τα βαθιά του γεράματα αλλά και για το βασανιστικό τρόπο που θανατώθηκε ο Άγιος Ισίδωρος ο Χιοπολίτης από τους Ρωμαίους, επειδή ασπάστηκε το χριστιανισμό.

Ενώ ακούγαμε όλα αυτά δε χορταίναμε να θαυμάζουμε την απλότητα της εκκλησίας μα πιο πολύ το ιερό της που ήταν ολόκληρο χωμένο μέσα σε μια σπηλιά. Μάλιστα σε κάποιο σημείο του βράχου, μπροστά από το ιερό και πίσω από την εικόνα της Παναγίας τα τοιχώματα ήταν υγρά από το συνεχές σταγόνισμα  του νερού.

Πριν τελειώσει ο ιερέας, δεν παρέλειψε να μας αναφέρει ότι ο χώρος αυτός χρησιμοποιήθηκε ως ησυχαστήριο από το Μέγα Βασίλειο και το Γρηγόριο το Θεολόγο, όταν Αυτοί σπούδαζαν στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών. Επίσης μάθαμε ότι το χώρο  αυτό είχε επισκεφτεί και ο Άγιος Γεράσιμος, αυτός ο φοβερός Άγιος των πονηρών πνευμάτων που τον είχαν ονομάσει και Καψάλη.

Μετά την ενημέρωση  ήρθε η ώρα  για την κοπή της πίτας από τους σπηλαιολόγους. Το λόγο πήρε ο Πρόεδρος της Εταιρείας. ο κ. Κων. Μερδενισιάνος που αφού μίλησε για το σπουδαίο έργο της Εταιρείας κάλεσε τον πρώην Αντιπρύτανη κ. Μιχ. Δερμιτζάκη να κόψει την πίτα για να μοιραστεί στη συνέχεια σε όλους τους παρευρισκομένους.. Η αγωνία μας για το φλουρί έλαβε πολύ γρήγορα τέλος, αφού έπεσε στον  ιερέα που πήρε έτσι βιβλία της Ε.Σ.Ε. Η  εκδήλωση τέλειωσε από εμάς τραγουδώντας τραγούδια που είχε γράψει ο δάσκαλος μας, κ .Μ.  Πιτυκάκης, για τα σπήλαια και είχε ενορχηστρώσει η μουσικός του σχολείου μας, κ. Παναγιώτα. Αργυρέα..

Αλήθεια πόσο άρεσε σε όλους μας αυτή η όμορφη, μικρή δραπέτευση στο κέντρο της Αθήνας!

ΚΑΡΑΒΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ – ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΙΩΑΝΝΑ

ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΤΗΣ  Ε1 ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 18ΟΥ ΔΗΜ.. ΣΧΟΛΕΙΟΥ. ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ

από την/ον ·2 σχόλια
ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
ΣΤΟ ΝΥΜΦΑΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΕΣΠΕΣ
Περιμέναμε καιρό, αλλά να που ήρθε! Παρασκευή 18 Μαίου 2012! Ώρα αναχώρησης για την Καστοριά. Ξεκινήσαμε το μεσημέρι και περνώντας τον Δομοκό, την Καρδίτσα, τα επιβλητικά Μετέωρα της Καλαμπάκας, φτάσαμε αργά το βράδυ στην Καστοριά Δειπνήσαμε κοντά στη λίμνη της πόλης και αργότερα μεταβήκαμε στον όμορφο ξενώνα ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ και κουρασμένοι καθώς ήμασταν κοιμηθήκαμε αμέσως. Άλλωστε η αυριανή μέρα προέβλεπε μακρινές αλλά και πολύ ενδιαφέρουσες διαδρομές.
Την άλλη λοιπόν μέρα επισκεφτήκαμε αρχικά  το Νυμφαίο της Φλώρινας, ένα από τα ομορφότερα χωριά της Ευρώπης! Εκεί μας περίμεναν οι άνθρωποι από το Περιβαλλοντικό Κέντρο ΑΡΚΤΟΎΡΟΣ, που στεγάζεται στη Νικείο Σχολή και ενημερωθήκαμε για την προστασία της καφέ αρκούδας. Μετά επισκεφτήκαμε το καταφύγιο των αρκούδων κα ι τις είδαμε από κοντά μέσα σ’ ένα φανταστικό δάσος με οξιές.
Ο επόμενος μας σταθμός ήταν οι Πρέσπες, όπου θαυμάσαμε την πολύ ενδιαφέρουσα χλωρίδα και πανίδα του Λιμναίου αυτού βιότοπου, που έχει χαρακτηριστεί σαν το μεγαλύτερο Εθνικό Πάρκο της Ελλάδας  Σ’ αυτό το Πάρκο φιλοξενείται η μεγαλύτερη αποικία αργυροπελεκάνων παγκοσμίως και χαρήκαμε ιδιαιτέρως που μπορέσαμε να δούμε αρκετούς από κοντά! Αφού απολαύσαμε το φαγητό σε παραλίμνια ταβέρνα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, αφού προηγουμένως κάναμε και μία στάση στον Άγιο Αχίλλειο που βρίσκεται   σ’ ένα μικρό νησάκι της Λίμνης.
Το βράδυ βγήκαμε βόλτα για να γνωρίσουμε από κοντά την πόλη της Καστοριάς. Περπατώντας στις όχθες της λίμνης είχαμε την τύχη να δούμε μερικά από τα πτηνά που ζουν σ’ αυτήν. Ήταν πελεκάνοι, κύκνοι και αρκετές πάπιες με πανέμορφους χρωματισμούς.. Μετά το φαγητό κάναμε ένα ακόμα τελευταίο περίπατο γύρω από τη λίμνη και στη συνέχεια πήγαμε στο ξενοδοχείο.
Η επόμενη μέρα προέβλεπε αρχικά επίσκεψη στο Λιμναίο Οικισμό του Δισπηλιού, Εκεί είχαμε την ευκαιρία να δούμε την αναπαράσταση του προϊστορικού οικισμού μέσα σε ξύλινες καλύβες. οι οποίες μάλιστα είχαν κατασκευαστεί δίπλα στις όχθες της λίμνης. Στη συνέχεια μεταβήκαμε στο μουσείο με τα ευρήματα, όπου  μάθαμε για τον τρόπο ζωής των ανθρώπων που κατοικούσαν εκεί πριν από 7.500 περίπου χρόνια.
Τώρα το καλύτερο κομμάτι της εκδρομής μας. Η επίσκεψη στο σπήλαιο του Δράκου!!!
Η ιστορία λέει ότι πολύ παλιά η σπηλιά ήταν γεμάτη χρυσό που τον φύλαγε ένας ακοίμητος δράκος. Κάποια παιδιά ξεκίνησαν μια μέρα να μπουν να πάρουν το χρυσό. Δυστυχώς όμως γι’ αυτά ποτέ δε βγήκαν από εκεί μέσα.. Στα επόμενα χρόνια οι γονείς τρόμαζαν τα μικρά παιδιά τους με αυτό το μύθο για να τα αποτρέψουν να το επισκεφτούν. Αργότερα, λέει ο μύθος, κάποιοι σκότωσαν το δράκο κι έτσι πήραν δικά τους όλα τα πλούτη.
Όταν φτάσαμε στο σπήλαιο, φορέσαμε τα κράνη μας, όπως άλλωστε κάνουμε σε κάθε μας σπηλαιολογική μας εξερεύνηση και χωθήκαμε στις στοές και τους διαδρόμους του σπηλαίου. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες φαίνονταν σαν να βγήκαν από παραμύθι! Μερικοί με το πέρασμα των χρόνων είχαν ενωθεί και είχαν φτιάξει πανύψηλες κολώνες. Κάποιοι άλλοι πάλι είχαν σχήμα κουρτινών λες και μας καλωσόριζαν στο σαλόνι του δράκου! Άλλοι αναπαρίσταναν  ανθρώπους, ζώα αλλά και διάφορα φυτά  Οι περισσότεροι πάντως φιλοξενούσαν πάνω τους σταγόνες.  Αν μπορούσαν να μας μιλήσουν θα μας έλεγαν ότι η κάθε μία από αυτές αφήνει λίγα από τα άλατα της για να βοηθήσει κι αυτή με τη σειρά της στην αύξηση του κάθε σταλακτίτη. Επίπονη και μακρόχρονη η δουλειά τους, αφού εμείς οι μικροί σπηλαιολόγοι ξέρουμε ότι χρειάζονται εκατό περίπου χρόνια για να αυξηθεί κατά ένα εκατοστό ο κάθε σταλακτίτης!
Προχωρώντας στα βαθύτερα σημεία του σπηλαίου ενημερωθήκαμε από την ξεναγό μας ότι το σπήλαιο είχε σε πολλά σημεία αισθητήρες για να παρακολουθούν τυχόν μετατοπίσεις των πετρωμάτων για να αποφύγουν έτσι τραυματισμούς από την πτώση βράχων. Κάποιοι άλλοι ανίχνευαν την ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα, ενώ η όλη προστασία του σπηλαίου ολοκληρώνονταν με την παρουσία καμερών για να παρακολουθούνται οι κινήσεις των επισκεπτών, μήπως δηλαδή κάποιοι επιχειρούσαν  να αποσπάσουν κάποια κομμάτια από τους πανέμορφους σταλακτίτες και σταλαγμίτες.
Μετά το μέσον της διαδρομής μας περίμενε κι άλλο όμορφο θέαμα. Όμορφες μικρές λιμνούλες με κρυστάλλινα νερά! Πιστεύαμε ότι κάποια οργανισμοί θα φιλοξενούνταν μέσα σ’ αυτές γιατί είχαμε μάθει ότι σε κάποια λιμναία σπήλαια συμβαίνει αυτό. Η ξεναγός μας μάς απάντησε ότι κάτι τέτοιο δε συμβαίνει στο συγκεκριμένο σπήλαιο .
Σε κάποια από τις λιμνούλες ζητήσαμε να βγάλουμε μία αναμνηστική φωτογραφία, αν και δεν επιτρέπονταν. Όμως για μας τους λάτρεις των σπηλαίων που κάναμε τόσα χιλιόμετρα για να φτάσουμε μέχρι εκεί,  δόθηκε η άδεια.
Βγαίνοντας έξω στο φως της ημέρας αισθανθήκαμε όλοι μαγεμένοι για όλα αυτά που πριν λίγο είχαμε δει. Βγάλαμε τις τελευταίες φωτογραφίες, δίπλα στη λίμνη αυτή τη φορά και όλοι πλέον επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο .Μία γραφική ταβέρνα κάτω από τους πανύψηλους βράχους των Μετεώρων μας περίμενε για το μεσημεριανό μας φαγητό.
Πόσες αλήθεια εκπλήξεις έκρυβε η τριήμερη αυτή εξόρμηση  στα βόρεια σύνορα της πατρίδας μας και πόσο τυχεροί σταθήκαμε που τις απολαύσαμε την πιο ωραία  εποχή του χρόνου, την άνοιξη, και με ένα πανέμορφο καιρό!
ΚΑΚΚΟΥ ΛΙΝΑ ΜΑΘΗΤΡΙΑ  ΣΤΟ  Ε1 ΤΟΥ 18ΟΥ ΔΗΜ. ΣΧ. ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ