Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου οι μαθητές της τάξης μου με το δάσκαλο μας κ. Μιχάλη Πιτυκάκη αναχωρήσαμε από το 18ο Δημ. Σχολείο Κερατσινίου για το Σπήλαιο- Καταβόθρα του Κάψια στην Τρίπολη , όπου η Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία θα έκοβε την πίτα της. Ήταν η τρίτη φορά που το σχολείο μας θα επισκεπτόταν αυτό το σπήλαιο για το οποίο τόσα πολλά είχαμε ακούσει από άλλους μεγαλύτερους μαθητές.

Στη διάρκεια του ταξιδιού  έγιναν κάποιες στάσεις στον  Ισθμό και την  Αγία Φωτεινή  για να θαυμάσουμε σπουδαία ανθρώπινα έργα, ενώ στην  πεδιάδα της Μαντινείας απολαύσαμε τις χιονισμένες βουνοκορφές του Μαίναλου. Εμείς πάντως δε βλέπαμε την ώρα που θα τρυπώναμε στις αίθουσες του σπηλαίου.

Φτάνοντας στον τελικό μας προορισμό περάσαμε όλοι στην πρώτη αίθουσα του σπηλαίου όπου ξεκίνησε η διαδικασία κοπής της πίτας που ολοκληρώθηκε στη συνέχεια σ’ ένα όμορφο αμφιθέατρο. Εκεί ο πρόεδρος της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, κ. Μερδενισιάνος Κωνσταντίνος, μίλησε για την ιστορία της εταιρείας και στη συνέχεια μοίρασε την πίτα στους σπηλαιολόγους που αυτοί με τη σειρά τους ευχήθηκαν για τον καινούργιο χρόνο και έδωσαν και σε μας το δικό μας κομμάτι.

Στη συνέχεια ακολούθησε η περιήγηση στο σπήλαιο που τόσο πολύ περιμέναμε. Από την πρώτη στιγμή της εισόδου μας άρχισαν τα επιφωνήματα θαυμασμού που συνεχώς αυξάνονταν καθώς προχωρούσαμε πιο βαθιά στους διαδρόμους του σπηλαίου.  Δε  χορταίναμε από το υπέροχο θέαμα. Παντού βλέπαμε να ξετρυπώνουν όμορφες δημιουργίες της φύσης που πότε  κρέμονταν από την οροφή και πότε  υψώνονταν από το δάπεδο. Ο ξεναγός  έκανε συνεχώς στάσεις για να απαντά στις απορίες μας, όπως για το πώς  δημιουργούνται οι σταλαχτίτες, οι σταλαγμίτες  οι σταλαγμιτικές κολόνες, « οι κουρτίνες » αλλά και για τόσα άλλα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μάς έδειχνε όμορφα φυσικά γλυπτά , όπως τον άνθρωπο με το τεράστιο δάκτυλο, την Παναγία με το Χριστό, το σοκολατένιο Άγιο Βασίλη αλλά και τόσα άλλα.

Ό,τι συναντούσαμε στη διάρκεια της πορείας μας  αποφεύγαμε να το ακουμπάμε, αφού είχαμε μάθει από το δάσκαλό μας ότι για να σχηματιστεί  ένα εκατοστό σταλακτιτικού υλικού χρειάζεται περίπου ένας αιώνας!

Περπατώντας κι άλλο φτάσαμε στην αίθουσα όπου βρίσκονταν  ανθρώπινα οστά κολλημένα στο δάπεδο κι εκεί ο ξεναγός μάς ανέφερε για τον πνιγμό σαράντα περίπου ανθρώπων τον 4ο αι μ. Χ. από κάποια πλημμύρα. Στην απορία μας τι ήθελαν όλοι αυτοί στο χώρο του σπηλαίου μάς εξήγησε ότι ίσως  είχαν έρθει για να αποδώσουν τιμές σε κάποια θεότητα, πιθανόν στον Πάνα που λατρεύονταν στην Αρκαδία ακόμα και μετά την καθιέρωση του Χριστιανισμού.

Δυστυχώς όμως η ώρα είχε πια περάσει και η επόμενη ομάδα επισκεπτών είχε πλησιάσει προς το μέρος  μας και άθελα τους μάς έδειχναν το δρόμο προς την έξοδο. Ρίξαμε μερικές ακόμα ματιές στον πανέμορφο διάκοσμο του σπηλαίου και αργά αργά αρχίσαμε να βγαίνουμε από το σπήλαιο μη θέλοντας να πιστέψουμε ότι σε λίγο θα  αφήναμε τη θαλπωρή του σπηλαίου και  θα βρισκόμαστε  έξω στο τσουχτερό κρύο της πεδιάδας.

Βγαίνοντας έξω κατευθυνθήκαμε γρήγορα στο πούλμαν, αφού πρώτα σταθήκαμε να ρίξουμε μία ματιά στις καταβόθρες μέσα από τις οποίες απομακρύνεται το νερό στις μεγάλες πλημμύρες του χειμώνα. Οι επόμενες ώρες μέχρι την αναχώρηση μάς βρήκαν να  απολαμβάνουμε νοστιμότατα φαγητά σε μία ταβέρνα με τζάκι και να  συζητάμε για τις όμορφες σπηλαιολογικές μας εμπειρίες!

ΟΙ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ Δ1:  ΚΑΚΚΟΥ Λ. – ΚΑΡΑΒΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤ.