Τα "Απίθανα Νηπιάκια" 17ο Νηπιαγωγείο Γιαννιτσών

Την Κυριακή της Τυρινής κλείνει η αυλαία του Τριωδίου με παρελάσεις αρμάτων, καρναβαλιών, χορό και ξεφάντωμα… Την Καθαρά Δευτέρα όλοι μικροί και μεγάλοι θα ξεχυθούμε στις εξοχές για να γιορτάσουμε τα κούλουμα και πετάξουμε τον χαρταετό… εμείς σήμερα φτιάξαμε τους δικούς μας χαρταετούς και τώρα στολισμένοι με πολύχρωμες ουρές μας περιμένουν για να πετάξουν ψηλά!!!

 Την επόμενη μέρα, έχοντας σύμμαχο τον καιρό και πολύ διάθεση και χαρά βγήκαμε μετά από πολύ καιρό στην αυλή μας και πετάξαμε το χαρταετό. Από τα “Απίθανα Νηπιάκια” και τις δασκάλες τους ΚΑΛΗ ΑΠΟΚΡΙΑ & ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!

Another slideshow by Smilebox

Τελευταία μέρα πριν κλείσουμε για το τριήμερο της Αποκριάς και στο σχολείο, μας επισκέφτηκε ένα ΚΑΠΕΛΟ…

Γεια σας!!! Είμαι ένα καπέλο και ήρθα στο Νηπιαγωγείο σας για να παίξω με τα “Απίθανα Νηπιάκια”… Τι λέτε πάμε να ταξιδέψουμε μαζί;
Ένα παιχνίδι που ξετρέλανε τα παιδιά καθώς απόλαυσαν χορό κίνηση και μουσική!!!

Μπορεί τις   Απόκριες να τις έχουμε συνδέσει με παρελάσεις αρμάτων,  καρναβαλιών, ιδιαίτερους χορούς και μεταμφιέσεις αλλά σε πολλά μέρη  της χώρας μας, ζωντανεύουν έθιμα, παραδόσεις που έχουν μείνει αναλλοίωτες στον πέρασμα του χρόνου.

Το Γαϊτανάκι  έθιμο πανελλαδικά, αναλλοίωτο στο χρόνο είναι  χορός με τις κορδέλες γύρω από έναν  στύλο. Συγκεκριμένα χρειάζεται  12 άτομα (συν ένα που κρατάει τον στύλο) τα οποία κρατούν από μία κορδέλα και χορεύουν ανά ζευγάρι πλέκοντας έτσι τις κορδέλες (γαϊτάνια) μεταξύ τους γύρω από τον στύλο.

Ήρθε στην Ελλάδα από τον Πόντο και την Μικρά Ασία. Οι πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα μετά τον διωγμό που βίωσαν, έφεραν μαζί τους και τα έθιμά τους, κληρονομιά των προγόνων τους. Η λέξη γαϊτανάκι είναι υποκοριστικό της μεσαιωνικής λέξης γαϊτάνιν που σημαίνει το μεταξωτο κορδόνι και προέρχεται από την ελληνιστική λέξη γαϊτάνη.

Συμβολίζει  την ομόνοια και την συναδέλφωση και ο κυκλικός χορός τον κύκλο της ζωής, από την ζωή στον θάνατο, από την λύπη στην χαρά και από τον χειμώνα στην άνοιξη.

Πηγή : Paidorama.com [ http://www.paidorama.com/to-paradosiako-gaitanaki.html ]

Πως το τρίβουν το πιπέρι:

Αποκριάτικο τραγούδι με κινήσεις  που τραγουδιέται σ’ όλη την Ελλάδα και σημαίνει Ελληνική Αποκριά.

Η Τσικνοπέμπτη πέρασε με γέλια και χαρές… οι απόκριες βρίσκονται πολύ κοντά… κι εμείς σήμερα διαβάσαμε το παραμύθι της της Σαρή Ζωρζ με τίτλο: «Ο Αρλεκίνος»

Περίληψη της ιστορίας:

Είναι Κυριακή της Αποκριάς και όλοι γλεντάνε εκτός από ένα μικρό αγόρι, τον Αρλεκίνο, που είναι φτωχός και δεν έχει στολή για να μασκαρευτεί… Ευτυχώς, όμως, μερικές φορές στη ζωή κερδίζει η αγάπη και η φαντασία!!! Πίσω από το μικρό μας φίλο στέκει πάντα η αγαπημένη του μανούλα του. Η ανιδιοτελής και ανυπέρβλητη αγάπη για το γιο της θα διώξει μακριά του τη στενοχώρια του μικρού μας ήρωα και το προσωπάκι του θα χαμογελάσει έτσι όπως πρέπει να χαμογελούν όλα τα προσωπάκια των μικρών παιδιών…

Στη συνέχεια φτιάξαμε τις κούκλες, παίξαμε κουκλοθέατρο το παραμύθι μας

και διασκεδάσαμε με τον Αρλεκίνο και την παρέα του.

Η Τσικνοπέμπτη είναι η πιο ξεχωριστή ημέρα της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου (που είναι γνωστή και ως «Κρεατινή»)… σύμφωνα με το έθιμο, στα σπίτια ψήνουν κρέας στη σχάρα, γεμίζοντας τον αέρα με τη μυρωδιά της «τσίκνας» και με τη μουσική να ακούγεται απ’ άκρη σ’ άκρη…
H Τσικνοπέμπτη αποτελεί, ουσιαστικά, την απαρχή των εκδηλώσεων για την Αποκριά, αφού την επόμενη εβδομάδα ακολουθούν το Καρναβάλι και η Καθαρά Δευτέρα… αψηφώντας το τσουχτερό κρύο οι μπαμπάδες και οι μανούλες μας από νωρίς το πρωί έβαλαν τα κάρβουνα στη φωτιά… η αυλή μας πλημμύρισε από τις χαρούμενες φωνούλες των παιδιών μας… Τα πεντανόστιμα σουβλάκια φαγώθηκαν και το γλέντι γρήγορα “άναψε”… η μυρωδιά της τσίκνας μας “έσπασε τη μύτη”… τσικνιστήκαμε, φάγαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε… περάσαμε υπέροχα!!!

Την μεγαλύτερη χαρά την πήραμε όταν συνδεθήκαμε μέσω skype με την Παναγιώτα μας και την κυρία Κλεοπάτρα για να γιορτάσουμε μαζί την Τσικνοπέμπτη… μιλήσαμε, τραγουδήσαμε, της είπαμε πόσο μας λείπει και πως ανυπομονούμε να έρθει η Άνοιξη που θα έρθει ξανά κοντά μας!!!
Παναγιώτα μας σε περιμένουμε και σ’ αγαπάμε…

Κάπως έτσι πέρασε σήμερα τη μέρα μας με πολύ γλέντι, χορό σε ξέφρενους ρυθμούς, τραγούδι και παιχνίδι…

Ευχαριστούμε όλους τους γονείς που βοήθησαν να πραγματοποιηθεί αυτή η όμορφη γιορτή προσφέροντας πολλά πολλά χαμόγελα στα προσωπάκια των παιδιών μας!!!
Τα «Απίθανα Νηπιάκια» σας εύχονται Καλή και Χαρούμενη Αποκριά!!!

Ο παραδοσιακός σπιτικός χαλβάς είναι ιδιαίτερα εύκολος και γρήγορος στην παρασκευή. Είναι ένα κλασικό γλυκό, μυρωδάτο και νόστιμο, που προτιμάται πολύ σε περιόδους νηστείας.

Ο χαλβάς είναι δημοφιλές γλύκισμα το οποίο συναντάται σε διάφορες παραλλαγές σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων, αρκετές της Μεσογείου και αρκετές της Μέσης Ανατολής (μέχρι και την Ινδία και το Πακιστάν). Πρώτες ύλες για το χαλβά είναι συνήθως κάποια λιπαρή ουσία (βούτυρο, ελαιόλαδο, ηλιέλαιο, ταχίνι), άμυλο (νισεστές, σιμιγδάλι, ταχίνι, ενώ σε μερικές χώρες χρησιμοποιούν και υλικά όπως καρότο, ρεβίθι ή παπάγια) και γλυκαντικές ουσίες (ζάχαρη, μέλι, πετιμέζι, γλυκόζη, χαρουπόμελο). Μέσα στο χαλβά ή σαν διακόσμηση προστίθενται συνήθως διάφοροι ξηροί καρποί (κυρίως αμύγδαλα, σταφίδες) και αρωματίζεται με μπαχαρικά (βανίλια, γαρύφαλλα, κανέλα, κάρδαμο, κρόκος), μέλι, κακάο ή σοκολάτα, ξύσμα ξινών φρούτων ή/και κομματάκια από αυτά, χυμούς φρούτων ή άλλα φυσικά αρωματικά παρασκευάσματα (ροδόνερο, αφεψήματα λουλουδιών).

Η ονομασία του φαίνεται να προέρχεται από την αραβική ρίζα حلوى ή hulw (χαλβά) που σημαίνει γλυκό. Η προφορά της λέξης στις χώρες αυτές είναι περίπου ίδια, ωστόσο οι παραλλαγές ξεχωρίζονται από την όψη και την υφή. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς μπήκε στην Ελλάδα, πιθανολογείται ότι πέρασε στην ελληνική κουζίνα προς το τέλος του 12ου αιώνα. Τα σύγχρονα διατροφικά αδιέξοδα που δημιούργησε η τεχνολογία τροφίμων με την κατάχρηση συντηρητικών και χημικών υποκατάστατων, έστρεψαν και πάλι το ενδιαφέρον στις διατροφικές συνήθειες των περασμένων δεκαετιών και σε μία σειρά προϊόντων που αποτελούσαν τη βάση της διατροφής από αρχαιοτάτων χρόνων, ώστε άρχισαν να συζητιούνται το πετιμέζι, το ταχίνι και το σουσαμόλαδο.[1]

Υπάρχουν  πολλών τύπων χαλβάδες, από τους γνωστότερους είναι ο σουσαμένιος, ο σιμιγδαλένιος, ο φαρσαλινός ή παζαριώτικος, παραδοσιακός χαλβάς των Φαρσάλων, ο περσικός και ο κετέν χαλβάς.

Εμείς σήμερα καλέσαμε τον παππού Σωτήρη Φρέσκο να μας φτιάξει έναν χαλβά σιμιγδαλένιο. Το σχολείο μας μοσχομύρισε και πάλι. Παππού Σωτήρη α’ ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας!!! Θα ήταν μεγάλη μας χαρά να ξανάρθεις να μας φτιάξεις κι άλλα νόστιμα γλυκά!!!

Και ενώ ο χαλβάς σιγοβράζει τα παιδιά διασκεδάζουν τον παππού Σωτήρη με το τραγουδάκι της κυρά Σαρακοστής!!!

Personalize your own free picture slideshow

Η Κυρά Σαρακοστή

Το έθιμο της Κυρά Σαρακοστής δεν το ξέρουν πολλοί, είναι από τα πιο παλιά έθιμα του τόπου μας. Οι γιαγιάδες μας λοιπόν έφτιαχναν την Σαρακοστή με αλεύρι και νερό.

Η κυρά-Σαρακοστή χρησίμευε πάντα ως ημερολόγιο για να μετράμε τις εβδομάδες από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα. Η κυρά-Σαρακοστή, στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά, που απεικόνιζε μια γυναίκα, που έμοιαζε με καλόγρια, με 7 πόδια, σταυρωμένα χέρια γιατί προσεύχεται, ένα σταυρό γιατί πήγαινε στην εκκλησία και χωρίς στόμα γιατί νήστευε!

Στο τέλος κάθε εβδομάδας, αρχής γενομένης από το Σάββατο μετά την Καθαρά Δευτέρα, της έκοβαν ένα πόδι! Το τελευταίο το έκοβαν το Μεγάλο Σάββατο. Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο ή καρύδι κυρίως στην περιοχή της Χίου, το οποίο τοποθετούσαν μαζί με άλλα. Όποιος το έβρισκε θεωρούνταν τυχερός! Σε κάποιες περιοχές, το έβδομο πόδι το τοποθετούσαν μεσα στο ψωμί της Ανάστασης και όποιος το έβρισκε του έφερνε γούρι!

Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, η κυρά-Σαρακοστή φτιάχνεται από ζυμάρι με απλά υλικά και κυρίως, πολύ αλάτι για να μη χαλάσει. Σε κάποιες περιοχές πάλι, την έφτιαχναν από πανί και τη γέμιζαν με πούπουλα.

Στον Πόντο, η κυρά-Σαρακοστή ήταν μια πατάτα ή ένα κρεμμύδι που το κρεμούσαν απ’ το ταβάνι και πάνω του είχαν καρφωμένα επτά φτερά κότας, ώστε να αφαιρούν ένα φτερό κάθε εβδομάδα. Εδώ το έθιμο ονομαζόταν “Κουκουράς”, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών!

 ΠΗΓΗ:

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/03/blog-post_7555.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/hellas-orthodoxy+%28Hellas-Orthodoxy%29

Για το έθιμο της κυρα-Σαρακοστής έχουν γραφτεί οι παρακάτω στίχοι:

Την κυρά Σαρακοστή

που “ναι έθιμο παλιό

οι γιαγιάδες μας τη φτιάχναν

με αλεύρι και νερό.

Για στολίδι της φορούσαν

στο κεφάλι ένα σταυρό

μα το στόμα της ξεχνούσαν

γιατί νήστευε καιρό.

Και τις μέρες τις μετρούσαν

με τα πόδια της τα επτά

κόβαν” ένα τη βδομάδα

μέχρι να “ρθει η Πασχαλιά.

Picture slideshow made with Smilebox

Το πέταγμα του χαρταετού…

Το πέταγμα του χαρταετού έχει βαθιές ρίζες στην αρχαία Κίνα 

ξεπερνώντας τα 2400 χρόνια ζωής, έγραφαν ευχές και τις έδεναν στην ουρά του για να ξορκίσουν το κακό πίστευαν ότι όσο ψηλότερα ανεβεί ο αετός τόσο πιο τυχεροί θα είναι. Σήμερα το πέταγμα του χαρταετού αποτελεί διασκέδαση και είναι στενά δεμένο με την Καθαρά Δευτέρα, θεωρείται η πρώτη ανοιξιάτικη έξοδος της  οικογένειας !!!

Πώς  ξεκίνησε η κατασκευή του χαρταετού;

Πηγαίνουμε πίσω στο 1000 π.Χ., στην Κίνα. Η κατασκευή του ξεκίνησε από εκεί – ο πρώτος χαρταετός ήταν φτιαγμένος από μετάξι και μπαμπού με τη μορφή δράκου, ιερό σύμβολο των Κινέζων, σχεδιασμένος από τους Κινέζους φιλόσοφους Mozi και Luban. Από την Κίνα πέρασε σε άλλες χώρες, στην Κορέα, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και έφτασε στην Ιαπωνία. Από την Ιαπωνία έφτασε στη μεσαιωνική Ευρώπη στα τέλη του 13ου αιώνα από τον Μάρκο Πόλο και σιγά σιγά μαθεύτηκε από χώρα σε χώρα.

Διαβάσαμε την ιστορία:

“Ο Παράξενος Χαρταετός”

Όλοι οι χαρταετοί της Καθαρής Δευτέρας κατέβηκαν, όλοι αφήσανε τα σύννεφα και το γαλάζιο φως, όλοι μπήκαν φρόνιμα στα ντουλάπια και τακτοποιήθηκαν καλά, μαζεμένες οι ουρές τους, τυλιγμένα τα κουβάρια τους, τέρμα οι τρέλες και οι ακροβασίες… Μονάχα ένας χαρταετός δεν κατέβηκε. Μονάχα ένας χαρταετός συνέχισε να πετάει όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μακριά. Γι’ αυτόν τον παράξενο χαρταετό θα σας μιλήσω τώρα.

Λοιπόν, πρωί πρωί την Καθαρή Δευτέρα, όλοι οι χαρταετοί ανέβηκαν στον ουρανό. Άλλοι κάναν τούμπες και βουτιές κι άλλοι αρμενίζαν ήσυχα και καμάρωναν. Ήταν όμορφοι χαρταετοί. Κόκκινοι με γαλάζιους κύκλους, κίτρινοι με μπλε μαργαρίτες, μεγάλοι με πολύχρωμες χάρτινες ουρές, μικροί με αστεία σκουλαρίκια…

Αλήθεια, ήταν πολύ φανταχτεροί και πολύ περήφανοι και θέλανε να φτάσουν ως τον ήλιο, αλλά τα παιδάκια τούς τραβούσαν μ’ ένα σπάγκο κατά τη γη.

– Είσαστε χαρούμενοι; Είσαστε ευτυχισμένοι; τους ρώτησε η Τρελούτσικη Ηλιαχτίδα που όλα θέλει να τα μαθαίνει.

– Με τόσα πλούτη που έχουμε, πώς να μην είμαστε ευτυχισμένοι; αποκρίθηκαν οι χαρταετοί με τις ουρές και τα σκουλαρίκια, με τις ζωγραφιές και τα χρώματα τα φανταχτερά!

– Ίσως έχετε δίκιο, ίσως έχετε άδικο είπε η Τρελούτσικη και πέταξε κοντά στο φίλο μας τον παράξενο χαρταετό.

-Κι εσύ; τον ρώτησε.

– Και βέβαια είμαι ευτυχισμένος!

– Όμως, δεν έχεις ζωγραφιές, δεν  έχεις χρώματα φανταχτερά ούτε σγουρή ουρά και αστεία σκουλαρίκια.

– Είμαι ευτυχισμένος, γιατί είμαι ελεύθερος! Ταξιδεύω δίχως σπάγκο. Όλα είναι δικά μου!

– Μμμμ, έκανε η Τρελούτσικη Ηλιαχτίδα σκεφτική.

– Χα, χα, χα!…κορόιδεψαν οι άλλοι χαρταετοί. Και πού είναι τα σκουλαρίκια σου;

– Να τα, είπε ο λεύτερος χαρταετός και πήρε δυο αχνούτσικα αστεράκια από το περιβόλι της νύχτας και τα κρέμασε στ’ αυτάκια του.

Λάμψανε τ’ αστράκια, ίδιο χρυσάφι.

-Μμμμ έκανε  πάλι η αχτιδούλα σκεφτική. Ίσως να έχεις δίκιο, ίσως να έχεις άδικο. Κι η ουρά σου πού είναι;

– Είμαι ένα λεύτερος χαρταετός και όποτε θέλω παίρνω για ουρά μου έν’ άσπρο σύννεφο.

Έτσι αποκρίθηκε και γάντζωσε στο ξυλαράκι του ένα άσπρο σύννεφο.

Οι άλλοι χαρταετοί δεν ξέρανε τώρα τι να πούνε. Δεν μπορούσανε πια να καμαρώνουν. Ο παράξενος χαρταετός ταξίδευε τραγουδώντας στον ουρανό όλο πιο ψηλά, όλο πιο μακριά. Στ’ αυτάκια του λάμπανε τα νυσταγμένα άστρα, η αφράτη μεταξένια ουρά του ανέμιζε με χίλια τσακίσματα και νάζια.

– Και πού είναι τα χρώματά σου; φώναξε ένας χαρταετός.

– Να τα! είπε ο φίλος μας κι έκανε μια βουτιά στη δύση και βάφτηκε με κόκκινο, χρυσό και πορτοκαλί.

– Έχεις δίκιο! είπε η Τρελούτσικη.

-΄Έχεις δίκιο! είπαν οι χαρταετοί.- Είσαι όμορφος! θαύμασε η Τρελούτσικη.- Είμαι ελεύθερος! είπε ο χαρταετός κι οι άλλοι ζήλεψαν.

Τώρα θέλανε να’ χουν κι αυτοί την ομορφιά του λεύτερου, μα ήτανε τόσο γεμάτοι με ψευτομπιχλιμπίδια, που δεν είχαν χώρο ούτε για μια κλωστίτσα ήλιου.

Ο παράξενος χαρταετός ξανοίχτηκε στον ατέλειωτο ουρανό. Πήγε τόσο ψηλά και τόσο μακριά, που κανένας χαρταετός δεν μπορούσε να φτάσει, γιατί κανένας σπάγκος δεν είναι τόσο μεγάλος. Οι άλλοι χαρταετοί κατέβηκαν και άραξαν στα ντουλάπια τους, ενώ ο φιλαράκος μας αρμένιζε στον κόσμο, στολισμένος με όλα τα λεύτερα πράγματα που ο καθένας μπορεί να χαίρεται. Το φως, το σύννεφο, τ’ αστέρια, το τραγούδι.

Λοιπόν, η Τρελούτσικη πολύ τον αγάπησε αυτόν το λεύτερο χαρταετό και του’ πε να γίνει ταχυδρόμος τ’ουρανού και εκείνος είπε » ναι» και τότε του’ δωσε αυτό ακριβώς το παραμύθι και μου το ‘ φερε.

Από το βιβλίο της Β΄Δημοτικού έκδ. 1983

Στη συνέχεια ζωγραφίσαμε εντυπώσεις. Πήραμε χρωματιστά χαρτόνια και σχεδιάσαμε τους χαρταετούς μας και τους στολίσαμε με χρωματιστές τέμπερες. Με σερπαντίνες φτιάξαμε τις ουρές μας. Ο καιρός ήταν τέλειος και βγήκαμε στην αυλή για να τους πετάξουμε. Η αυλή μας πλημμύρισε από χαρούμενες φωνούλες

This free slideshow design made with Smilebox

Κούλουμα

Η Καθαρά Δευτέρα σηματοδοτεί τη λήξη της αποκριάς και την έναρξη της νηστείας. Το ξεκίνημα της Σαρακοστής γιορτάζεται με τα κούλουμα. Στο τραπέζι υπάρχουν διάφορα σαρακοστιανά εδέσματα, όπως η  παραδοσιακή λαγάνα, η ταραμοσαλάτα και οι ελιές και την παραδοσιακή φασολάδα..

Τι σημαίνει η  λέξη “κούλουμα”

Για την προέλευση της λέξης “κούλουμα” αλλά και την καθιέρωση της συγκεκριμένης γιορτής, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις.

Μία από τις λανθασμένες ερμηνείες που ακούγονται, είναι εκείνη που λέει ότι τα “κούλουμα” προέρχονται από την λατινική λέξη “CULUMUS”, κάτι που δεν μπορεί να ισχύει αφού… δεν υπάρχει τέτοια λέξη στα λατινικά.

Η παραπάνω παρανόηση οφείλεται στην εκδοχή που θέλει τα “κούλουμα” να αποτελούν αναγραμματισμό του λατινικού “CUMULUS” που σημαίνει “σωρός, αφθονία”,  αλλά και “τελείωμα”. Το πιθανότερο λοιπόν, είναι το cumulus να έγινε “κούμουλα” και στη συνέχεια “κούλουμα”, με την έννοια ότι την ημέρα καταναλώνουν όλοι αφθονία νηστίσιμων τροφών και παράλληλα σηματοδοτεί το τελείωμα της Αποκριάς.

Έτσι κι εμείς στο σχολείο γιορτάσαμε τα κούλουμα με μουσική, χορό, σαρακοστιανά φαγητά και φασολάδα μαγειρεμένη παραδοσιακά στο καζάνι.  Ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας το σύλλογό μας που για μια ακόμα φορά ήταν δίπλα μας και μας βοήθησε να πραγματοποιήσουμε αυτήν την όμορφη γιορτούλα όπως επίσης ευχαριστούμε και τον κ. Ηλία Μαυρογιαννίδη που προσφέρθηκε να μεταφέρει μέρος από την παραδοσιακή μας φασολάδα στο γεύμα αγάπης του Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου.  Θα μας μείνει αξέχαστη!!! Καλή Αποκριά και Καλή Σαρακοστή σε όλους!!!

Οι Απόκριες στην Ελλάδα          

Απόκριες

Η ελληνική αποκριά έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα. Συνδέεται µε την λατρεία του ∆ιονύσου, θεού του κρασιού και των εορτασµών. Η αγγλική λέξη «carnival» προέρχεται από το λατινικό «carnem levare» ή «carnis levamen», που σηµαίνει «διακοπή της βρώσης κρέατος». Στα ελληνικά χρησιµοποιείται η λέξη «αποκριά» και σηµαίνει ακριβώς το ίδιο.  Αυτή η δηµοφιλής παράδοση προέρχεται από τις παγανιστικές τελετουργίες των αρχαίων Ελλήνων και τις γιορτές προς τιµή του ∆ιονύσου, θεού του κρασιού και της ευθυµίας. Οι άνθρωποι µεταµφιέζονταν σε σατύρους ή φορούσαν µάσκες και ξεχύνονταν στους δρόµους και στις γειτονιές συµπεριφερόµενοι «προκλητικά» µε τολµηρές φράσεις και πράξεις. Αυτό εξυπηρετούσε το σκοπό να επιτρέπεται να εκφράζονται ελεύθερα ερωτικές σκέψεις ενώ έκρυβαν την αληθινή τους ταυτότητα πίσω από τις µάσκες.

Αυτή η παράδοση τελικά εξαπλώθηκε και σε άλλα µέρη του κόσµου µέσω της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας και την ανακάλυψη του Νέου Κόσµου. Όµως, οι παγανιστικές πρακτικές ήταν τόσο βαθιά ριζωµένες που δεν καταργήθηκαν τελείως . Αργότερα, όταν εµφανίστηκε ο χριστιανισµός, αν και οι άνθρωποι σταµάτησαν να λατρεύουν τους θεούς του Ολύµπου, οι συνήθειες των Ελλήνων να µεταµφιέζονται και να γιορτάζουν στους δρόµους παρέµειναν.

Μια φορά τον χρόνο, τα καρναβάλια συµβαίνουν σε πολλές πόλεις και χωριά της χώρας µας. Στην πραγµατικότητα, η αποκριά διαρκεί τρεις εβδοµάδες, και ξεκινάει 60 µέρες πριν το Πάσχα. Ονοµάζεται Τριώδιο. Η λέξη προέρχεται από το «τρεις ωδές» που σηµαίνει οι τρεις ύµνοι που συνηθίζουµε να λέµε στην εκκλησία. Ξεκινά την πρώτη Κυριακή, που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του «Τελώνη και Φαρισαίου». Την δεύτερη Κυριακή , στο Ευαγγέλιο του «Ασώτου Υιού». Η τρίτη είναι της «Απόκρεω « και η τελευταία Κυριακή της αποκριάς, κατά την οποία οι εορτασµοί και οι εκδηλώσεις φτάνουν στο απόγειο τους, είναι η «Τυρινή» (τυροφάγου). Το τέλος της αποκριάς είναι την αυγή της επόµενης µέρας: η πρώτη µέρα της Σαρακοστής, που ονοµάζεται Καθαρά ∆ευτέρα. Κατά την διάρκεια αυτών των ηµερών, γιορτές και εκδηλώσεις οργανώνονται παντού και οι άνθρωποι διασκεδάζουν πολύ, και κυρίως τα παιδιά. Οι ενήλικες και τα παιδιά µεταµφιέζονται µε αστεία κουστούµια, χορεύουν, τραγουδούν και παρακολουθούν παρελάσεις καρνάβαλων καθώς και άλλες δραστηριότητες, που οργανώνονται από τους δήµους όλων σχεδόν των πόλεων της Ελλάδας.

ΠΗΓΗ: http://www.arcadians.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=358:-p-&catid=89

Το Κάψιμο Του Καρνάβαλου

Oι φωτιές κατά τη διάρκεια της αποκριάς  ανάβονται  σύμφωνα με το έθιμο την παραμονή της 1ης Μαρτίου ανάβονται στα τρίστρατα σταυροδρόμια το βράδυ στην Θράκη ή το βράδυ της τελευταίας αποκριάς στην Ήπειρο και στην Δυτική Μακεδονία και  έχουν καθαρτήριο, σύμφωνα με την λαογραφία, αλλά και μεταβατικό χαρακτήρα, από τον χειμώνα στην άνοιξη. Πηδούν πάνω απ’ αυτές, νέοι και γέροι, «για το καλό», όπως λένε, αλλά και για να καούν οι ψύλλοι και κάθε κακό απομεινάρι του χειμώνα. Πιθανόν και η ονομασία Τριώδιο (τρεις οδοί-δρόμοι) να προήλθε ετυμολογικά απ’ αυτές τις φωτιές στα τρίστρατα σταυροδρόμια. Επίσης, φωτιές ανάβονται και στις πλατείες των χωριών ή και των πόλεων, το βράδυ «της τρανής αποκριάς» για να κάψουν τον καρνάβαλο.

Έτσι κι εμείς θέλοντας  να γνωρίσουν τα παιδιά μας τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας αναβιώσαμε σήμερα το έθιμο του καψίματος του Βασιλιά Καρνάβαλου έχοντας δίπλα μας δύο εξαιρετικούς μουσικούς παραδοσιακών οργάνων κ.Θοδωρή Σιταρά και τον κ. Παύλο Ματρακούλια. Με πολύ κέφι αλλά και μεράκι μας έπαιξαν παραδοσιακούς χορούς. Τα παιδιά ξετρελαμένα συνόδευαν με παλαμάκια. Η βοήθειά τους ήταν καθοριστική για την τέλεια επιτυχία του προγράμματός μας. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς για την θετική ανταπόκρισή τους και σε αυτό ο κάλεσμά μας καθώς ο κ. Θοδωρής Σιταράς – όπως θα θυμάστε οι περισσότεροι – ήταν ο μουσικός που μας συνόδεψε με την μουσική παρουσία του στο πιάνο και στην Χριστουγεννιάτικη παράστασή μας.

This free photo slideshow personalized with Smilebox

Το κάψιμο του δικού μας Καρνάβαλου