Ηλικίας 5.500 ετών και -σημερινό- νούμερο 37 είναι το αρχαιότερο δερμάτινο παπούτσι, που βρέθηκε ποτέ και το οποίο ανακάλυψε ομάδα αρχαιολόγων σε σπήλαιο στην Αρμενία. Το παπούτσι είναι περίπου 1.000 χρόνια παλιότερο από την πυραμίδα της Γκίζας στην Αίγυπτο και 400 χρόνια πιο “ηλικιωμένο” από το βρετανικό Στόουνχετζ.

Το παπούτσι χρονολογείται από το 3.500 π.Χ. (χαλκολιθική περίοδος), έχει κατασκευαστεί από ένα μοναδικό κομμάτι δέρματος (μάλλον αγελάδας) και είναι τέλεια διαμορφωμένο, ώστε να εφαρμόζει στο πόδι.

Περιείχε επίσης χορτάρι, είτε ως μονωτικό για να κρατά το πόδι ζεστό, είτε για να έχει καλύτερη εφαρμογή στο πόδι, ενώ υπήρχαν κορδόνια, τα οποία παρέμειναν άθικτα, τόσο στο πάνω μέρος όσο και στο πίσω για να συγκρατείται σωστά το πόδι.

Το παπούτσι είναι (σημερινό) νούμερο 37 και είναι άγνωστο αν ανήκει σε άνδρα ή γυναίκα, καθώς σύμφωνα με τους ερευνητές, κάλλιστα μπορεί να ανήκε σε άνδρα εκείνης της εποχής.

Το (δεξί) παπούτσι βρέθηκε στην περιοχή Βαγιότζ Ντζορ στα αρμενο-ιρανο-τουρκικά σύνορα, σε ένα σπήλαιο κοντά σε ένα δρόμο, το οποίο ήταν ήδη γνωστό στους αρμένιους αρχαιολόγους.

Οι σταθερές, ξηρές και ψυχρές συνθήκες του σπηλαίου βοήθησαν στην άριστη συντήρηση του παπουτσιού μέχρι σήμερα, ενώ σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι το έδαφος του σπηλαίου ήταν σκεπασμένο από ένα παχύ στρώμα περιττωμάτων προβάτων, τα οποία λειτούργησαν προστατευτικά στο πέρασμα του χρόνου.

Οι αρχαιολόγοι αρχικά νόμιζαν ότι το παπούτσι δεν ήταν παλαιότερο των 600-700 ετών, παρασυρμένοι από την άριστη κατάστασή του, ωστόσο η μετέπειτα χρονολόγησή του σε δύο εργαστήρια των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και της Καλιφόρνια, με την μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα, αποκάλυψε την πραγματική ηλικία του παπουτσιού (μεταξύ 5.637 – 5.387 ετών).

Μέχρι σήμερα τα αρχαιότερα υποδήματα που είχαν βρεθεί στον κόσμο, ήσαν σαντάλια από φυτικό υλικό (και όχι δέρμα), σε ένα σπήλαιο στο Μισούρι των ΗΠΑ, καθώς και σαντάλια σε ένα σπήλαιο στην έρημο της Ιουδαίας στο Ισραήλ.

Η ανακάλυψη έγινε από μια διδακτορική φοιτήτρια, την Ντιάνα Ζαρνταριάν του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας της Αρμενίας. Το εύρημα παρουσιάστηκε από τον αρχαιολόγο δρα Ρον Πινχάσι του ιρλανδικού University College του Κορκ, στο περιοδικό PloS ONΕ.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, το παπούτσι της Αρμενίας έχει μεγάλες ομοιότητες στην κατασκευή και το σχεδιασμό του με τα παπούτσια που βρέθηκαν στην Ευρώπη μέχρι την Ιρλανδία τα επόμενα χρόνια, γεγονός που δείχνει ότι ουσιαστικά ο ίδιος τύπους υποδήματος φοριόταν επί χιλιάδες χρόνια σε μια μεγάλη περιοχή από την μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη.

Πηγή: Cosmo.gr

Τα σχολεία χωρίς τις «κλασσικές» αίθουσες… βγάζουν παιδιά-ιδιοφυίες! Αποτελούν παρελθόν τα ξύλινα θρανία και ο μαυροπίνακας, καθώς σε μερικές χώρες το μέλλον της μάθησης βρίσκεται στην απουσία των παραδοσιακών τάξεων. Πρώτη η Δανία προχώρησε το 2005 στο σχεδιασμό ενός σχολείου που έφερε νέα δεδομένα στον κόσμο της εκπαίδευσης. Ειδικότερα το Κολέγιο Orestad της Κοπεγχάγης πρωτοτύπησε μέσα από την αρχιτεκτονική του, καθώς με σκοπό την αυτοκατευθυνόμενη μάθηση, δημιούργησε ένα καινοτόμο περιβάλλον μάθησης…

Το εσωτερικό τμήμα του σχολείου διέθετε μια τεράστια σκάλα και έναν αίθριο χώρο, ενώ το σχέδιό του θύμιζε μπούμερανγκ! Το πάτωμα χαρακτηριζόταν από περιστρεφόμενες πλάκες, οι οποίες έμοιαζαν σαν το διάφραγμα μιας φωτογραφικής συσκευής και χώριζαν το σχολείο σε τέσσερα τμήματα διδασκαλίας. Σκοπός δεν ήταν άλλος από το να εξελιχθεί η συνεργατική μάθηση… μέσα από τον τρόπο που οι έφηβοι σκέφτονται και ζουν! Βέβαια, σημαντικό ήταν να «τραβήξουν» τα βλέμματα των μαθητών μέσα από τους χώρους που συγχέονται ο ένας στον άλλον ή μέσα από τα έντονα χρώματα!

Οι μαθητές του κολεγίου μετά από μερικές ημέρες άρχισαν να συζητούν τα μαθήματά τους, ενώ ξεκουράζονταν πάνω σε πορτοκαλί πουφ και να εξελίσσουν τα ταλέντα τους. Άλλοι κατευθύνονταν προς το τμήμα του κινηματογράφου, ενώ μερικοί επέλεγαν το μάθημα ανατομίας, τεμαχίζοντας βατράχους. Έκπληξη αποτέλεσε σε όλους ότι οι αίθουσες του χώρου ήταν μετρημένες στα δάχτυλα…

Σύμφωνα με το διευθυντή του κολλεγίου, Allan Anderson, στόχος τους ήταν να υπάρξουν μεγαλύτερες δυνατότητες στην ανταλλαγή των γνώσεων, με τους καθηγητές να μιλούν λιγότερο και τους σπουδαστές να δουλεύουν περισσότερο! Ένας χώρος που δεν διαθέτει προοπτικές… σίγουρα δεν μπορεί να περάσει τους μαθητές σε ένα παραπάνω επίπεδο επικοινωνίας και μάθησης. «Αν θέλουμε να διδάξουμε τα παιδιά για την παραγωγή τροφίμων, δεν μπορούμε να το κάνουμε σε μια αυλή σχολείου που είναι καλυμμένη με άσφαλτο», ανέφερε ο διευθυντής.

Παρόμοια σχολεία υπάρχουν στη Σκανδιναβία, τη Γερμανία και την Αυστραλία, αφού οι αίθριοι χώροι δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές να δημιουργήσουν… από ξύλινες κατασκευές μέχρι και γευστικά πιάτα! Βέβαια, πολλά από αυτά διαθέτουν τάξεις. Ωστόσο, ο χώρος τους επιτρέπει να ασχοληθούν, όχι μόνο με τη γραφή, την ανάγνωση και τα μαθηματικά, αλλά και το ράψιμο και το χορό. Άλλωστε, τα ιδανικά σχολεία πρέπει να είναι κατάλληλα, ώστε οι σπουδαστές και οι δάσκαλοι να συνεργάζονται, να παίζουν, να εμπνέονται και να επεξεργάζονται τη φύση…

Οι αισθήσεις του μαθητή μέσα σε μια τάξη!

Όταν η διδασκαλία θεωρείται το «βελάκι»… τότε ο εγκέφαλος αποτελεί το «στόχο»! Χωρίς τουλάχιστον μια αίσθηση κανένας άνθρωπος δεν είναι σε θέση να μάθει, να εξοικειωθεί με τη γνώση. Πόσο μάλλον ένα παιδί, το οποίο δέχεται σημαντικές αναπτυξιακές αλλαγές μεταξύ των ηλικίας των 5 και των 12. Ένα άγγιγμα, μια μυρωδιά, μια εικόνα ή ένας ήχος αυτόματα στέλνει σήματα στους υποδοχείς του εγκεφάλου, πυροδοτώντας την αντίδραση που θα οδηγήσει σε ένα μοτίβο νευρωνικής δραστηριότητας. Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλος ενός παιδιού αποθηκεύει τις πληροφορίες σαν μια φωτογραφική μηχανή ή ένα μαγνητόφωνο και έρχεται σε άμεση επαφή με το φυσικό περιβάλλον…

Όμως, πολλές αίθουσες διδασκαλίας δεν ακολουθούνται από μια καλή ακουστική απόδοση! Έρευνα υποστηρίζει ότι  τα υψηλά επίπεδα θορύβου και η ποσότητα της θέρμανσης επηρεάζουν αρνητικά τη μάθηση, ιδιαίτερα όσον αφορά τα μικρά παιδιά. Μεγαλύτερο πρόβλημα έχουν οι μικροί μαθητές με απώλεια ακοής ή παιδιά με προβλήματα λόγου και μαθησιακές δυσκολίες. Μέχρι σήμερα, η νευροεπιστήμη έχει αποδείξει ότι τα δίκτυα του εγκεφάλου πραγματοποιούν  χιλιάδες συνδέσεις μεταξύ των πέντε αισθήσεων. Για παράδειγμα, μια τάξη, χωρίς καλό φωτισμό, θα επηρεάσει ακόμα και την ακοή!

Πηγή:flow magazine

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Το Νησί του Πάσχα βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό, μεταξύ της Χιλής και της Ταϊτής. Διαμορφωμένο από μία σειρά ηφαιστειακών εκρήξεων, ήταν κατοικήσιμο μόνο από πουλιά και λιβελλούλες της θάλασσας για εκατομμύρια χρόνια. Οι απότομες πλαγιές του, κάποτε εθεάθησαν με μεγάλη ικανοποίηση από μια κουρασμένη ομάδα πολυνησιακών ναυτικών. Γιατί αυτοί οι ναυτικοί εγκατέλειψαν την αρχική τους χώρα, για πόσο καιρό έμειναν στο νησί του Πάσχα, ή γιατί έφυγαν τόσο απότομα, είναι μερικές ερωτήσεις στις οποίες δεν θα έχουμε ποτέ την απάντηση. Το νησί του Πάσχα είναι ένα από τα πιο απομονωμένα κατοικημένα νησιά στον κόσμο.

Η γεωγραφική θέση του Νησιού του Πάσχα πάνω στη Υδρόγειο

Το νησί ονομάζεται από τους σημερινούς ντόπιους κατοίκους, ως “Ράπα Νούι” (Rapa Nui), το οποίο σημαίνει στην γλώσσα τους “Μεγάλο Νησί”. Βρίσκεται περίπου 3.700 χλμ δυτικά από τις δυτικές ακτές της Νοτίου Αμερικής (Χιλή), και 3.200 χλμ νοτιοανατολικά από την Γαλλική Πολυνησία. Έχει τριγωνικό σχήμα, έτσι όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα, και έχει τρεις κρατήρες από ηφαίστεια, έναν σε κάθε άκρη του. Το όνομά του (Νησί του Πάσχα ή Easter Island στα Αγγλικά), το έχει πάρει από το γεγονός, ότι ανακαλύφθηκε εκ νέου, από τους Ευρωπαίους (και πιο συγκεκριμένα από έναν Ολλανδό καπετάνιο ονόματι Ρόγκεβεν), την Κυριακή του Πάσχα το 1722.

Κατασκευή των αγαλμάτων

Είναι ασαφές γιατί οι κάτοικοι του νησιού του Πάσχα κατασκεύαζαν αγάλματα σε τέτοιο μεγάλο βαθμό. Το πως κατασκευάζονταν, είναι σχεδόν γνωστό. Κάθε άγαλμα φτιαχνότανε στο λατομείο. Η μαλακή ηφαιστειακή τέφρα ήταν τέλειο υλικό για τη γλυπτική αγαλμάτων. Χρησιμοποιούσανε μία σκληρότερη ηφαιστειακή πέτρα, για να σκαλίσουν το άγαλμα στον βράχο. Τελικά όταν ένα άγαλμα τελείωνε, αποκόπτονταν από τον βράχο και το μετακινούσανε προσεκτικά χρησιμοποιώντας τους γιγαντιαίους κορμούς των φοινίκων για να τα κυλούνε στο έδαφος. Στοιχείο της δυσκολίας της μετακίνησης των αγαλμάτων, είναι τα κατά μήκος των αρχαίων μονοπατιών σπασμένα και εγκαταλελειμμένα αγάλματα.

Το περίεργο της υπόθεσης

Αν ρωτήσετε τους σημερινούς κατοίκους του νησιού, σχετικά με την ονομασία των αγαλμάτων, θα σας απαντήσουν ότι στην γλώσσα τους τα ονομάζουν: mata kita rane. Για να βρείτε ποιο είναι το περίεργο της υπόθεσης, εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να δείτε τι ομοιότητες έχει αυτή η ονομασία, με την ελληνική φράση: Μάτια κοιτάνε ουρανό. Δηλαδή: Τα μάτια που κοιτάνε τον ουρανό.

http://www.mistiria.com/ancienthistory/easterisland.html

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B7%CF%83%CE%AF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B1

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ:

Τα αγάλματα στο Νησί του Πάσχα… ”περπατούν”

http://news247.gr/eidiseis/epistimi/ta_agalmata_sto_nhsi_toy_pasxa_perpatoun.1834186.html

Η Τζέσικα Γκάουι, 24 ετών, στάθηκε τυχερή τον περασμένο μήνα. Ωστόσο, χθες όταν θέλησε να παρακολουθήσει την μεταμεσονύκτια πρώτη προβολή της νέας ταινίας με τον Μπάτμαν στο προάστειο Ορόρα του Ντένβερ, η τύχη δεν ήταν με το μέρος
της. Η Γκάουι, μια μπλόγκερ γεννημένη στο Τέξας, είναι ανάμεσα στους 12 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους όταν ένοπλος άνοιξε πυρ άνοιξε πυρ μέσα στο σινεμά.

Η Γκάουι ήταν αθλητικογράφος και οπαδός του χόκεϊ και επικοινωνούσε καθημερινά με χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου μέσω του μπλογκ και του λογαριασμού της στο twitter.
Στην πιο πρόσφατη επικοινωνία της με τον κόσμο έγραψε πώς κατάφερε την τελευταία στιγμή να γλιτώσει το θάνατο όταν στις αρχές Ιουνίου, ένοπλος άνοιξε πυρ στον όροφο των εστιατορίων του πολυσύχναστου εμπορικού κέντρου Eaton του Τορόντο.

Γράφοντας με το ψευδώνυμο Τζέσικα Ρέντφιλντ, η Γκάουι περιέγραψε πώς έφυγε από το σημείο της επίθεσης λίγα λεπτά νωρίτερα όταν ένιωσε ένα παράξενο συναίσθημα.
Φαίνεται όμως ότι χθες δε λειτούργησε η διαίσθησή της. Η Γκάουι ήταν ενθουσιασμένη με την ιδέα ότι θα έβλεπε τη νέα ταινία με τον Μπάτμαν και για το λόγο αυτό πήγε στο σινεμά με ένα φίλο της.

«Δεν θα δεις την ταινία απόψε; Χάνεις», έγραφε σε ένα φίλο της στο Twitter. Τη συνέχεια έγραψε σε μπλογκ ο αδελφός της, βασιζόμενος σε όσα του αφηγήθηκε ο φίλος της Μπρεντ Λόουακ, ο οποίος βρισκόταν μαζί της.
Ο Τζόρνταν Γκάουι έγραψε ότι ο Λόουακ και η Τζέσικα κάθονταν στο μέσον της αίθουσας ότι κάτι ρίχτηκε προς το μέρος τους προκαλώντας εκκωφαντικό θόρυβο.

Ήταν ένα δακρυγόνο που έρριξε ο δράστης Τζέιμς Χολμς. Η Τζέσικα ζήτησε από το φίλο της να καλέσει από το κινητό του τον αριθμό 911, τις υπηρεσίες πρώτων βοηθειών. Ο Λόουακ προσπαθούσε να βοηθήσει τη φίλη του όταν πυροβολήθηκε ο ίδιος στο πόδι. Κάποια στιγμή ο Μπρεντ παρατήρησε ότι η Τζέσικα δε φώναζε πλέον και τότε παρατήρησε ένα βαθύ τραύμα στο κεφάλι της.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ

Ευχαριστούμε τον κύριο Λαμπρινίδη που μας το έστειλε: