Σκαμμένοι δρόμοι,σπασμένα μπουκάλια-απομεινάρια μιας άσχημης νύχτας-στενά πεζοδρόμια,άψυχα πάρκα,καθημερινές σκηνές βίας…Η γειτονιά μας…Το σχολείο μας στην Κύπρου,ένα περήφανο νεοκλασσικό μιας άλλης εποχής με διαφορετική αισθητική,αξεπέραστη αρχοντιά και κλασσική ομορφιά!

Κι εμείς,που καθημερινά δίνουμε την μικρή μας μάχη,που νιώθουμε πως όλα γύρω μας αλλάζουν,χειροτερεύουν,καταρρέουν και η ομορφιά μας εγκαταλείπει,δεν θα αφήσουμε τίποτα να αλλάξει τη διάθεσή μας και να μας ισοπεδώσει.Η ασχήμια δεν πρέπει να επεκταθεί.Το οφείλουμε στους μαθητές μας.Κόντρα στην εποχή,προσπαθούμε να ομορφύνουμε το χώρο που αγαπάμε,να γαληνέψουμε την ψυχή μας,να μεταδώσουμε στα μικρά παιδιά με τα έκπληκτα μάτια τη γνώση των μικρών,απλών,όμορφων πραγμάτων.Έτσι καλέσαμε τους “Ατενίστας” που ήρθαν στο σχολείο μας και μαζί με τους μαθητές έφτιαξαν τέλεια γκράφιτι.Η εμπειρία ήταν υπέροχη και οι άψυχοι τοίχοι μεταμορφώθηκαν.

Ο Άλ.Αϊνστάιν είχε πει πως “Εκπαίδευση είναι ό,τι μένει όταν λησμονήσουμε τα όσα διδαχτήκαμε στο σχολείο”.Γι αυτό ας μη μένουμε μόνο στην “ύλη που πρέπει να βγάλουμε” ή έστω η ύλη αυτή να βγαίνει με δημιουργικό κι ευχάριστο τρόπο.Ας κάνουμε το ταξίδι προς τη μάθηση συναρπαστικό και τον δρόμο προς τη γνώση ενδιαφέρον.Κι αν τελικά καταφέρουμε να μάθουμε στα παιδιά να αγαπούν και να νοιάζονται,η ομορφιά μπορεί να επεκταθεί και στη γειτονιά,στον άγριο κόσμο που ξυπνούν κάθε πρωί.

Οι δάσκαλοι με τη βοήθεια των διευθυντών των σχολείων μας-ως γνωστόν το 165ο έχει “αδερφάκι” το 21ο-δημιουργούν και χτίζουν απ’την αρχή κάθε μέρα τον όμορφο κόσμο στο σχολείο.Να μερικές δουλειές τους,απλές,φτιαγμένες όχι με ακριβά υλικά αλλά με ακριβά συναισθήματα…

Από την Άρτεμις Γιαννακοπούλου,

δασκάλα του τμήματος ένταξης του 165ου Δημοτικού