Η γυναίκα στη βυζαντινή ιστορία
Στα πρώτα χρόνια του Βυζαντίου η ζωή της γυναίκας καθοριζόταν από τη ρωμαϊκή νομοθεσία και τις ανατολικές συνήθειες. Ήταν υποταγμένη στον πατέρα της πρώτα και στον άντρα της στη συνέχεια.
Από τον καιρό όμως του Ιουστινιανού και έπειτα η γυναίκα αποκτά περισσότερα δικαιώματα. Σε αυτό βοήθησε και η νομοθεσία του Ιουστινιανού που τη στήριξε και της έδωσε αρκετά δικαιώματα.
Τα κορίτσια δεν πήγαιναν σχολείο. Μάθαιναν λίγα γράμματα από τη μητέρα τους και βοηθούσαν στις δουλειές του σπιτιού.
Οι γυναίκες έβγαιναν από το σπίτι μόνο για να πάνε στην εκκλησία και εκεί στέκονταν αποκλειστικά μόνο στον γυναικωνίτη. Έπαιρναν ακόμα μέρος στις γιορτές κυρίως τις τοπικές και επισκέπτονταν και τα δημόσια λουτρά της Πόλης, βέβαια μόνο τη νύχτα, αφού τη μέρα τα επισκέπτονταν οι άντρες.
Τα κορίτσια επιτρέπονταν να παντρευτούν από τα 12 ( τα αγόρια από τα 14)και πάντα με τη συγκατάθεση του πατέρα τους.
Παρόλο που ο νόμος δεν το επέτρεπε πολλές γυναίκες δούλευαν κυρίως σε καταστήματα υφασμάτων και τροφίμων. Επίσης μπορεί να ήταν μαίες, γιατροί, κομμώτριες, μοδίστρες κλπ
Πολλές γυναίκες ιδίως αρχοντικών οικογενειών έγιναν αυτοκράτειρες, όπως η Αγία Ελένη(μητέρα Μ. Κωνσταντίνου),
η Θεοδώρα(σύζυγος του Ιουστινιανού),
η Ευδοκία(σύζυγος του Θεοδοσίου Β’) , η Ειρήνη η Αθηναία(σύζυγος του Λέοντα Δ’) και η Θεοδώρα(σύζυγος του Θεόφιλου) και άλλες διακρίθηκαν ως συγγραφείς όπως η Άννα η Κομνηνή(κόρη του Αλέξιου Α’ Κομνηνού)
και η Κασσιανή(υμνογράφος-απορρίφθηκε για σύζυγος από τον Θεόφιλο)
Εγκύκλιος Παιδεία