Με την ευκαιρία της επετείου της ελληνικής επανάστασης, συμφωνήσαμε με τα παιδιά να κάνουμε ένα άλμα στο χρόνο προς τα εμπρός (προς τα δεξιά στη γραμμή του χρόνου μας) και να βρεθούμε στο 1821. Μόλις όμως πέρασε η επέτειος, τα ίδια τα παιδιά θυμήθηκαν ότι έπρεπε να ξαναμπούμε στη Χρονομηχανή μας για να συνεχίσουμε το ταξίδι από εκεί που το είχαμε αφήσει, δηλαδή από τη Νεολιθική εποχή που έφτανε περίπου μέχρι το 3.000 π.Χ. Γνώριζαν ήδη ότι επόμενος σταθμός μας ήταν η αρχαία Αίγυπτος.


Μπήκαμε για άλλη μια φορά στη Χρονομηχανή, κάναμε όλους τους απαραίτητους ελέγχους και προγραμματισμούς, ορίσαμε το χρόνο στο 3.000 π.Χ., ορίσαμε τον τόπο στην βοριοανατολική Αφρική δηλαδή την Αίγυπτο, και όλοι μαζί, συγχρονισμένα, πατήσαμε το κατάλληλο κουμπί!


Φτάσαμε ξημέρωμα. Μπροστά μας εκτείνονταν μία απέραντη εύφορη έκταση με στάχια που έλαμπαν στο φως του ανατέλλοντος ηλίου. Πλάι στη χρυσαφένια γη κυλούσε ήρεμα κι αθόρυβα ένας μπλε πλατύς υδάτινος δρόμος, ο ποταμός Νείλος. Ξύλινα ιστιοπλοϊκά σαν λευκοί κύκνοι λικνίζονταν πάνω στα νερά του. Στο βάθος μια όμορφη πόλη με πέτρινα κτίρια, μεγάλους κήπους, δρόμους, υδραγωγεία και λουτρά, μόλις ξυπνούσε.


Μεγάλοι ναοί, θαυμαστά αρχιτεκτονικά δημιουργήματα, περίτεχνα διακοσμημένοι με ζωγραφιές, έκαναν το τοπίο επιβλητικό.


Όμως αυτό που μας προκάλεσε δέος ήταν το θέαμα από τις πυραμίδες, τα τεράστια πέτρινα πυραμιδικά κτίρια που με τη λιτότητα του σχήματος και το μέγεθός τους προέβαλαν μέσα από το χρυσό της άμμου της ερήμου, για να δηλώσουν την υπεράνθρωπη δύναμη και εξουσία του Φαραώ.


«Τι όμορφη που είναι αυτή η χώρα!» είπαν τα παιδιά. «Μη βιάζεστε. Να βγάλετε συμπεράσματα», τους απάντησα.
Δεν πρόλαβα να τελειώσω τα λόγια μου και ένα βουητό ακούστηκε ταυτόχρονα με ένα σύννεφο σκόνης που όλο και πλησίαζε. Και όσο πλησίαζε το σύννεφο, τόσο το βουητό γινότανε ήχος ανθρώπων: φωνές, προσταγές, αναστεναγμοί.


Η σκόνη κάθισε στη γη και εμείς δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε: δεκάδες εργάτες κουβαλούσαν μεγάλες πέτρες, τόσο μεγάλες που τα πόδια τους λύγιζαν από το βάρος και άλλοι στη σειρά τραβούσαν τα σκοινιά από ένα καρότσι που μετέφερε ακόμη πιο μεγάλους όγκους πέτρας.


Κάποιοι άλλοι στέκονταν πάνω από τους εργάτες και έδιναν διαταγές. Υπήρχαν και εκείνοι που ξεχώριζαν από τον πλούτο των ρούχων τους. Αυτοί κρατούσαν μεγάλους πάπυρους, και πότε σημείωναν και έδειχναν στα σχέδια, και πότε κοιτούσαν τα κτίρια και έδιναν οδηγίες.
Η αρχαία Αίγυπτος, σε όλο της το μεγαλείο, μας καλωσόριζε!