Κάποτε τέτοια μέρα ο νους όλων έτρεχε σε τριτοκοσμικές χώρες εκεί όπου τα παιδιά ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
Φέτος, δε χρειάζεται κανείς να «ταξιδέψει» τόσα χιλιόμετρα για να οσμίσει την εξαθλίωση καθώς σήμερα η Παγκόσμια ημέρα «γιορτάζεται» υπό την σκιά των αποκαλυπτικών ρεπορτάζ που θέλουν παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία ή στην καλύτερη περίπτωση έχοντας για κολατσιό τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο μία φέτα ψωμί.
Εμείς από τη θέση που βρισκόμαστε κι έχοντας μέσα στους κόλπους των νηπιαγωγείων μας παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων προσπαθήσαμε να εμφυσήσουμε στα παιδιά μας την έννοια γενικότερα των δικαιώματων και ειδικότερα αυτών που καθένα από αυτά στερείται. Το δικαίωμα που σαν μια φωνή θελήσαμε να βγάλουμε προς τους γονείς είναι το δικαίωμα στην αγάπη αλλά και καθένα παιδί ξεχωριστά ζωγράφισε το δικαίωμα που αυτό θεωρεί προτεραιότητά του.
