Γράφει η Εβελίνα Ζαγκότση

Η Μυρτώ, η Μαρία και η Ναταλία είναι τρεις φοιτήτριες από την κτηνιατρική σχολή του ΑΠΘ. Το σχολείο μας, το 12ο Γεν. Λύκειο Θεσσαλονίκης, είχε την ευκαιρία να τις πάρει συνέντευξη για την δικιά τους πλευρά σε αυτό τον αγώνα με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη.

Μ= Μυρτώ

ΜΑΡ= Μαρία

Ν= Ναταλία

Το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη συνέβη στις 28 Φεβρουαρίου με 57 επιβεβαιωμένος νεκρούς μέχρι τώρα. Όταν είδατε για πρώτη φορά αυτή την είδηση, τι σκέψεις πέρασαν απ’ το μυαλό σας; Τι νιώσατε εκείνη την στιγμή;

Μ: Εγώ διαλύθηκα δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι συνέβη αυτό, γιατί έχοντας και καταγωγή από πόλη της Νότιας Ελλάδας έπαιρνα αυτό το τρένο συνέχεια, δηλαδή το έμαθα από ένα τηλεφώνημα των συγγενών μου που με πήραν 8 η ώρα το πρωί αγχωμένη, μήπως βρισκόμουν στο τρένο γιατί ήταν το τριήμερο. Δεν μπορούσα να το διανοηθώ, ήταν ένα μεικτό συναίσθημα φόβου, γιατί συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πως η ζωή μου δεν μετράει καθόλου, πως η ζωή μου δεν μετράει σε σχέση με τα κέρδη της εκάστοτε επιχείρησης. Ένας φόβος, μία οργή, μία θλίψη γιατί 10 συμφοιτητές μας στο ΑΠΘ χάθηκαν για πάντα. Υπάρχει το συναίσθημα απόλυτης οργής δηλαδή ότι φτάνει, μας έχετε διαλύσει τα πάντα, δεν πρέπει να φοβόμαστε ότι θα πεθάνουμε μπαίνοντας σε τρένο.

Ν: Θέλω να προσθέσω ότι ουσιαστικά δείχνουν κάθε μέρα ότι η ποιότητα ζωής σου δεν αξίζει, δεν έχει κάποια αξία γι’ αυτούς. Με αυτήν την τραγωδία μας έδειξαν ότι ούτε η ίδια μας η ζωή δεν έχει κάποια ουσιαστική αξία, δηλαδή όχι μόνο ότι δεν θα ζεις καλά, μπορεί να μην ζεις καθόλου.

Ποια είναι η γνώμη σας για αυτή την σύγκρουση των τρένων; Θεωρείτε ότι έπρεπε να θυσιαστούν τόσοι άνθρωποι για να αναγνωριστεί το πρόβλημα που φαίνεται να έχει αυτό το μεταφορικό μέσο;

Μ: Είναι εξοργιστικό και εντυπωσιακό το τι έχουν βγει κι έχουν πει οι δημοσιογράφοι αυτές τις μέρες. Δεν θα έπρεπε να θυσιαστούν τόσοι άνθρωποι και αυτό το πράγμα έχει αποδειχθεί, γιατί οι άνθρωποι που δουλεύουν στα τρένα έχουν κάνει απίστευτα πολλές δηλώσεις που λένε ότι αυτό το πράγμα θα συμβεί και μάλιστα το πιο εξωφρενικό είναι ότι πήγαμε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο πριν ένα μήνα γι’ αυτό τον λόγο. Είχαν βγάλει ανακοίνωση οι άνθρωποί αυτοί κυριολεκτικά φέτος το 2023 που λέγανε ότι κάποια στιγμή θα έχουμε ένα θανάσιμο ατύχημα. Όλοι το ξέρανε αλλά κανείς δεν έδινε σημασία γιατί κοστίζει. Όλο αυτό το πράγμα με γεμίζει οργή και η γνώμη μου είναι ότι δείχνει τι άποψη έχει αυτό το σύστημα που μας κυβερνάει και τι προτεραιότητες έχει σε σχέση με τις ζωές μας. Η παιδεία μας υποβαθμίζεται και διαλύεται, η υγεία μας επίσης διαλύεται, το ρεύμα είναι πανάκριβο, η ακρίβεια είναι στα ύψη, δηλαδή το βιωτικό μας επίπεδο πέφτει. Ακόμα και στα μεταφορικά μέσα που πρέπει να είναι αυτονόητη η ασφάλεια της ζωής μας, δεν τους νοιάζει και έχουν και το θράσος να πούνε ότι χρειάστηκε να θυσιαστούνε άνθρωποι για το αυτονόητο.

Όπως όλοι ξέρουμε στην τραγωδία στα Τέμπη χάθηκαν πολλοί νέοι. Εσάς, ως φοιτητές στην Θεσσαλονίκη, πώς σας επηρέασε αυτό το δυστύχημα;

Μ: Όλους μας διέλυσε συναισθηματικά, γιατί είναι αυτή η αίσθηση ότι θα μπορούσε να είσαι εσύ εκεί μέσα. Ενώ ακούμε για δυστυχήματα γενικά στις ειδήσεις, αυτό το αισθανθήκαμε πολύ έντονα κοντά μας, γιατί ήταν άνθρωποι που γυρνούσαν από το τριήμερο. Νιώσαμε όλοι μία απίστευτη θλίψη και έναν απίστευτο φόβο, το λέω και για τον εαυτό μου αυτό. Δεν έχω σταματήσει να φοβάμαι, δεν έχω σταματήσει να βλέπω εφιάλτες δυο εβδομάδες τώρα, να σκέφτομαι ότι είμαι μέσα. Θλίψη και θυμός, αυτό νιώθω.

Φαντάζομαι ότι ο αγώνας σας για ένα καλύτερο αύριο πρέπει να είναι δύσκολος και ίσως κάποιες φορές να φαίνεται μάταιη η προσπάθεια, με τι όμως κίνητρο συνεχίζεται την μάχη;

Μ: Αυτή είναι μία πάρα πολύ ωραία ερώτηση επίσης, γιατί πολλές φορές κι εμείς χάνουμε το ηθικό μας, γιατί όντως είμαστε σε μία εποχή ήττας, σε μία εποχή που όλοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική έξω από το σύστημα που ζούμε. Κάποιες φορές μπαίνουμε κι εμείς σε αυτή τη λούπα του ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι, όταν οι φοιτητές, ο λαός, οι μαθητές, όταν όλοι αυτοί οργανώνονται γύρω από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και γύρω από την υπεράσπιση της ζωής τους και λένε ένα ‘φτάνει’, έχει αποτελέσματα. Νομίζω ότι αυτό μας κρατάει, μας κρατάει η πεποίθηση ότι όσο παλεύουμε να βρούμε όλοι μαζί μια λύση, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, γιατί πρέπει να

πάνε.