Του Γιάννη Μπάλλια, Γ5
Βγαίνοντας από το εμπορικό κατάστημα βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Μια εικόνα, πλέον αντιπροσωπευτική της ελληνικής κοινωνίας, η οποία έχει αποχωριστεί τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της. Οι άνθρωποι, όμως, αυτοί δεν ψάχνουν για παρηγοριά και ελεημοσύνη, αλλά την χαμένη τους αξιοπρέπεια ανάμεσα στα σκουπίδια. Αυτομάτως, με καταβάλλει το περίεργο εκείνο αίσθημα συμπόνιας για τους σύγχρονους βιοπαλαιστές, που συνδυάζεται με τύψεις και ενοχές. Και νιώθω, βέβαια, ενοχές καθώς συνειδητοποιώ ότι εγώ ενδιαφέρομαι για το «ευ ζην», ενώ υπάρχουν συνάνθρωποί μου που παλεύουν για το «ζην».
Ένας δεκαεξάρης, ζώντας σε μια κοινωνία που παράγει τόση ανισότητα, δεν μπορεί να ασχολείται πια μόνο με τη διασκέδασή του…
