Της Ραφαηλίας Βοσκάκη, Β5
Σήμερα, που βρισκόμαστε στην αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, οι μαθητές ξεκινούν να οργανώνονται και να κανονίζουν το χειμερινό- καθημερινό τους πρόγραμμα που θα πρέπει να ακολουθούν πιστά προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής. Για τους μαθητές βέβαια, το καθημερινό πρόγραμμα διαμορφώνεται ως εξής: σπίτι-σχολείο-φροντιστήριο-σπίτι. Τώρα θα μου πείτε, όταν ένας μαθητής βιώνει καθημερινά αυτή τη διαδικασία, πόσο μπορεί να αντέξει; Δεν πρέπει έστω και μισή ώρα κάθε μέρα να έχει λίγο ελεύθερο χρόνο για να τον αφιερώσει είτε στον εαυτό του είτε στην οικογένειά του; Πώς θα καταφέρει αυτός ο μαθητής να «γεμίσει» τις μπαταρίες του ώστε να είναι ήρεμος και με καθαρό μυαλό την επόμενη μέρα στο σχολείο;
Πρόσφατες έρευνες του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου στο τμήμα Ψυχολογίας, έδειξαν ότι το 85% των μαθητών που φοιτούν στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, δεν έχουν στη διάθεσή τους σχεδόν καθόλου ελεύθερο χρόνο, με αποτέλεσμα –μετά από κάποιο χρονικό διάστημα- να αγχώνονται, να μην έχουν δυνάμεις να πετύχουν το στόχο τους και να φέρουν εις πέρας την «αποστολή» τους. Ειδικότερα, ο κύριος Γ.Κ, διδάκτωρ Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου και πρωτεργάτης της έρευνας, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Τα 2/3 των παιδιών με τα οποία ήρθα προσωπικά σε επαφή, μου περιέγραφαν μια κατάσταση πραγματικά απελπιστική. Η υπερένταση, το άγχος και η ανάγκη που είχαν να «ξεσκάσουν» ήταν φανερά. Δεν γίνεται μου έλεγαν, μέχρι τις δύο το μεσημέρι να είμαστε στο σχολείο, μέχρι τις έξι το απόγευμα στο φροντιστήριο και μέχρι τις δέκα το βράδυ, στο δωμάτιο για διάβασμα. Ακόμη και για το φαγητό μας, ο χρόνος είναι περιορισμένος: τέταρτο ή μισάωρο το πολύ, ούτε λεπτό παραπάνω!» Σίγουρα, αυτά τα παιδιά αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των Ελλήνων μαθητών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα σχολεία. Άραγε υπήρχε πάντα αυτή η κατάσταση για τους μαθητές; Βίωναν αυτή τη χαοτική κατάσταση οι γονείς; Σίγουρα όχι. Κάποιοι όμως την είχαν φανταστεί. Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση που περιγράφει ο Γιώργος Ιωάννου στα «Μετρημένα καρύδια»: Τα παιδιά μαθαίνουν δύο και τρεις ξένες γλώσσες, κάνουν φροντιστήρια σε Φυσική και Έκθεση μόνο και μόνο για να περάσουν σε καμία «σχολή της προκοπής» προκειμένου να γλιτώσουν τον πιθανό κοινωνικό αποκλεισμό των φίλων της οικογένειας. Θέλω βέβαια να πιστεύω πως τέτοιες καταστάσεις δεν ισχύουν στις μέρες μας. Το σίγουρο είναι πως εξαιτίας αφενός των απαιτήσεων των καθηγητών και αφετέρου του γεγονότος ότι οι νυν καθηγητές ξεχνούν πως υπήρξαν και εκείνοι μαθητές και πως ίσως δυσκολεύονταν σε κάποιο μάθημα, οι μαθητές καθημερινά τρέχουν σαν φρενιασμένοι από το ένα φροντιστήριο στο άλλο, με αποτέλεσμα την σχεδόν παντελής έλλειψη ελεύθερου χρόνου.
Και ιδού η ερώτηση: Όταν ο ελεύθερος χρόνος σου είναι ελάχιστος, τι να προλάβεις να κάνεις και σε ποιον να τον αφιερώσεις; Κατά τη γνώμη μου, τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που μπορεί να διαθέτει ένας μαθητής, πρέπει να τον αφιερώνει στην οικογένειά του. Σήμερα, λόγω της τεχνολογίας αλλά και της κρίσης αυτό εκλείπει. Οι άνθρωποι –και ειδικά οι μαθητές που βλέπουν τα επαγγελματικά τους όνειρα να γκρεμίζονται- κλείνονται στον εαυτό τους. Θα μου πείτε όταν ένας μαθητής ζει σε αυτούς τους τρελούς ρυθμούς όλη μέρα δεν είναι φυσιολογικό στον ελεύθερό του χρόνο να προτιμήσει το παιχνίδι στον υπολογιστή για την χαλάρωσή του; Αυτό όμως το απόλυτα εύλογο για κάποιους, πιστεύω πως δεν είναι αρκετό. Γιατί η ξεκούραση και η λύση των προβλημάτων προέρχεται από την οικογένεια∙ το ζεστό της χαμόγελο σε μία δυσκολία ή την επιβράβευση της σε μία επιτυχία.
Οι ψυχολόγοι από την πλευρά τους, προσπαθούν να καθησυχάσουν τους μαθητές, να τους πείσουν να μην αγχώνονται και πως ακόμη και αν καθημερινά ζουν σε αρκετά γρήγορους ρυθμούς κάποια στιγμή- με την επίτευξη του στόχου τους- θα ηρεμήσουν και ίσως να αναζητήσουν κιόλας αυτά τα χρόνια και τους ταχείς ρυθμούς τους γιατί ένα πράγμα είναι σίγουρο και αδιαμφισβήτητο: τα σχολικά χρόνια είναι τα καλύτερα.
