Μήνας: Νοέμβριος 2010

Θυμητάρι για το “παλιό” 11ο Γυμνάσιο

Με μεγάλη συγκίνηση γράφω αυτές τις γραμμές , πολύ μικρό αφιέρωμα, γι’ αυτό το γυμνάσιο , όπου διορίστηκα το 1978 μαζί με την Όρσα Καλμούκου, φιλόλογο , διευθύντρια και τώρα συνταξιούχο και την Νίκη Καρανικόλα, φιλόλογο πού έφυγε από τη ζωή τον Μάη του 1998.

Αλλά ας ξεκινήσουμε απ’ την αρχή.

Το σχολείο δημιουργήθηκε το 1977 και τότε του έδωσαν το όνομα «Β΄Μικτό Γυμνάσιο». Δύο χρόνια αργότερα μετονομάσθηκε σε ″ 11ο Γυμνάσιο Πειραιά″ . Από το 2000 μέχρι σήμερα στεγάζεται σ’ ένα νέο κτίριο που καλύπτει όλες τις μαθησιακές και παιδαγωγικές ανάγκες ενός σύγχρονου σχολείου.

Αξίζει, όμως, να γράψουμε δυο λόγια για το σχολείο του τότε, που στεγαζόταν σ’ ένα πενταώροφο κτίριο στην οδό Κουντουριώτου 146 – 148 από το 1977 μέχρι το 2000.
Στον ημιώροφο ήταν τα γραφεία των καθηγητών, του υποδιευθυντή και διευθυντή. Στον πρώτο όροφο ήταν η αίθουσα γυμναστικής και “αυλή “συγχρόνως για τους μαθητές των τάξεων που βρίσκονταν στον 2ο και 3ο όροφο. εδώ είχαμε 4 αίθουσες ,2 μεγαλούτσικες και 2 μικρές. Στους 4ο και 5ο ορόφους από μία μεγάλη και μία μικρή αίθουσα. Οι μαθητές των 4ου και 5ου ορόφων έκαναν διάλειμμα στο αντίστοιχο μπαλκόνι τους. Υπήρχαν 12 τμήματα 4 για κάθε τάξη.

Παντού τζαμαρίες, τοίχοι με ζωγραφιές και αφίσες. Μερικές αίθουσες ήταν τόσο μικρές σαν κλουβιά, ειδικά αυτές που έβλεπαν στον ακάλυπτο, όπου η θέα με τα απλωμένα ρούχα της όμορης πολυκατοικίας αλλά και οι μυρωδιές από τις κουζίνες που γαργαλούσαν τα ρουθούνια μας τα μεσημέρια ήταν καθημερινό φαινόμενο. Όταν κάναμε μάθημα στις αίθουσες που έβλεπαν στην Κουντουριώτου είχαμε τους θορύβους του δρόμου, τις κόρνες των αυτοκινήτων, τις γραφικές φωνές αυτών που διαλαλούσαν το εμπόρευμά τους. Όσο για τη θέα, περιορισμένη…..κάποιες αγουροξυπνημένες μορφές, απέναντι, που απολάμβαναν τον καφέ τους.

Κι όμως! Δεν έλειπαν οι πολυάριθμες δραστηριότητες σʼ εκείνο το πενταόροφο “κλουβί”. Θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις για τον Πειραιά, για το γαλλικό πολιτισμό, χειροτεχνίες όπως ζωγραφική σε ακουαρέλα, σε πιάτα, κατασκευές στα πλαίσια του μαθήματος της Τεχνολογίας , αθλητικοί και σκακιστικοί αγώνες, επιδείξεις χορού, περιβαλλοντικές αναζητήσεις όπως ενασχόληση με το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης, ανακύκλωση χαρτιού, καθαρισμός ακτών, ομάδα αυτογνωσίας. Εκδηλώσεις και γιορτές που πλαισιώνονταν από χορωδία και ορχήστρα διαδραματίζονταν στην” αυλή “και αργότερα στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, το” Σινεάκ” το “Αττικόν”.

Ωστόσο, στο μουντό αυτό τσιμεντένιο κτίριο αντηχούσαν τα γέλια και οι φωνές των παιδιών ,ανάσα και κουράγιο για να συνεχίσουμε το έργο μας. Στο γυμνάσιο αυτό, στη δική του ζωή, όλο το ανθρώπινο δυναμικό, μικροί ,μεγάλοι γεύτηκαν στο πέρασμά τους συγκίνηση, χαρές και λύπες, αγάπη, στήριξη, συνεργασία, υπομονή, πειθαρχία, φόβο (είχαμε και την εμπειρία από κάποιες σεισμικές δονήσεις…)

Αξέχαστες θα μείνουν κάποιες πρωταπριλιάτικες φάρσες(Poisson dʼ avril) και αποκριάτικες εμφανίσεις που σκόρπισαν άφθονο γέλιο.

Σʼ αυτό, λοιπόν, το οικείο, το δικό μας ανθρώπινο περιβάλλον του σχολείου, εμείς, οι δάσκαλοι μεγαλώσαμε μαζί με τους μαθητές μας, τα παιδιά μας μάθαμε να μοιραζόμαστε τις γνώσεις, τα συναισθήματά μας, να επικοινωνούμε άλλοτε συμφωνώντας και άλλοτε διαφωνώντας, γιατί σίγουρα αντιμετωπίσαμε και δύσκολες στιγμές και παρορμητικές αντιδράσεις. Παρόλα αυτά μάθαμε να κατανοούμε ,να εκφράζουμε τις ελπίδες και τους φόβους μας να θέτουμε όρια.

Όλα τα παιδιά βρήκαν τον δρόμο τους, έγιναν σπουδαίοι άνθρωποι, επαγγελματίες, γονείς .ευτυχήσαμε να έχουμε μαθητές μας και τα παιδιά τους.

Για όσους πέρασαν απʼ αυτό το σχολείο, εκπαιδευτικούς και μαθητές ,ας είναι αυτές οι λίγες γραμμές μια μικρή θύμηση και ένα κίνητρο να φέρουν στη σκέψη τους, αναμνήσεις, ο καθένας όπως τις έχει χαράξει στο μυαλό και την καρδιά του.

Θα ήταν ιδιαίτερη χαρά για μας, αν επικοινωνήσουν μαζί μας στο e-mail mail@11gym-peiraia.att.sch.gr .

Κατερίνα Κωνσταντοπούλου