Χαρούμενες πεταλούδες

 

T3

Τα παιδιά έφτιαξαν τις δικές τους πεταλούδες με φίλτρα του καφέ. Έβαψαν με πινέλο τη μια πλευρά και διπλώνοντας τα φύλλα σχηματίστηκε  το ίδιο αποτύπωμα.Έτσι εξοικοιώθηκαν με την έννοια της συμμετρίας.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΡΧΕΛΩΝ

         Επισκεφτήκαμε τις εγκαταστάσεις του  Συλλόγου για την προστασία της θαλάσσιας χελώνας καρέττα-καρέττα ΑΡΧΕΛΩΝ. Αφού τα παιδιά παρατήρησαν τις χελώνες στους χώρους που φιλοξενούνται, συγκεντρώθηκαν σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο και ένα μέλος του συλλόγου τους έδειξε  αρχικά ένα ομοίωμα χελώνας και την φωλιά της . Στη συνέχεια τα παιδιά παρακολούθησαν ένα βίντεο με πληροφορίες για τη ζωή της χελώνας καρέττα- καρέττα και μέσα από ερωτήσεις που τους έγιναν ανέφεραν όλα όσα γνώριζαν για τη θαλάσσια χελώνα. Μετά παιδιά έπαιξαν στην παραλία ένα παιχνίδι ταύτισης με καρτέλες με τα τα ζώα της θάλασσας , έκαναν τις δικές τους δημιουργίες στην άμμο και μάζεψαν σε σακούλες άμμο για το σχολείο.

100_0380

100_0381

100_0382

T3

T3

T3

T3

T3

T3

T3

T3

T3

T3

ΜΟΥΣΕΙΟΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΚΥΚΛΑΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

T3

Δανειστήκαμε για λίγες μέρς τη μουσειοσκευή από το Μουσείο Κυκλαδκής Τέχνης και αξιοποιήσαμε το υλικό που περιείχε.Τα παιδιά παρατήρησαν το χάρτη των Κυκλάδων, άγγιξαν τα αντίγραφα ειδωλίων  και έκαναν τις δικές τους παρατηρήσεις. Επίσης είδαν και ακούμπησαν τα πετρώματα από τα οποία κατασκεύαζαν οι Κυκλαδίτες τα ειδώλια, έπαιξαν με τις κάρτες, ζωγράφισαν ειδώλια χρησιμοποιώντας στένσιλ ,έμαθαν από το έντυπο υλικό πληροφορίες για τους Κυκλαδίτες και την τέχνη τους και είδαν σχετικό dvd .

 

«Να παρέμβω ή όχι;»

 

«Να παρέμβω ή όχι;»

 

Τότα Αρβανίτη-Παπαδοπούλου

Σχολική Σύμβουλος 23ης Περιφέρειας Π.Α.

Διδάκτωρ Παιδαγωγικής Πανεπιστημίου Αθηνών

M.A. inEducationΠανεπιστημίου Lancaster

Βρισκόμουν προ ημερών στην αίθουσα αναμονής ενός οδοντιατρείου και παρακολούθησα μια σκηνή, ανάμεσα σε δυό αδελφάκια προσχολικής ηλικίας,  που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Στο σαλόνι δίπλα μου, καθόταν μία μητέρα με τα δύο παιδιά της. Το μεγαλύτερο παιδί κρατούσε ένα παιχνίδι, που προσπαθούσε να του αρπάξει το μικρότερο αδελφάκι του. Τσακωνόντουσαν μεγαλόφωνα. Ξαφνικά, η μητέρα πλησίασε και, χωρίς να πει λέξη, πήρε το παιχνίδι από το μεγαλύτερο παιδί και το έδωσε στο μικρότερο. Το μεγαλύτερο παιδί έβαλε τις φωνές και άρχισε να κλαίει. Η μητέρα γύρισε προς το μέρος του και του είπε μέσα από τα δόντια «Σταμάτα!», αναγκάζοντας το παιδί να ζαρώσει στη θέση του θυμωμένο και νικημένο. Ταυτόχρονα, άφησε στα χέρια του ένα παραμύθι και του γύρισε την πλάτη. Το παιδί πέταξε το βιβλίο κάτω, εκνευρισμένο.

Αγαπητοί γονείς,

Αυτή η σκηνή, μπορεί και να σας θυμίζει κάτι. Ως ενήλικες, αυθόρμητα, θέλουμε να λύνουμε τα προβλήματα γρήγορα. Πολύ συχνά, απλώς, παρεμβαίνουμε, εμπλέκουμε τους εαυτούς μας και δίνουμε τέλος στην πιθανότητα, τα ίδια τα παιδιά μας να βρουν λύση στο δικό τους πρόβλημα. Στην περίπτωση που σας περιέγραψα παραπάνω, η μητέρα των παιδιών όχι μόνο παρενέβη χωρίς κουβέντα, αλλά έκανε ακριβώς εκείνο που λέμε στα παιδιά να μην κάνουν – άρπαξε το παιχνίδι. Από τη μια λέμε στα παιδιά να μην αρπάζει ο ένας  τα παιχνίδια του άλλου και μετά αρπάζουμε εμείς το παιχνίδι για να δώσουμε τέλος στη διαμάχη.

 

Θυμάμαι κάποια απογεύματα,  όταν ο γιός μου ήταν 5-6 ετών και τον πήγαινα στην Παιδική Χαρά. Σχεδόν πάντα, κάποιο από τα παιδιά που έπαιζαν εκεί, άρχιζε να λέει στα υπόλοιπα παιδιά πού να πάνε και τι να κάνουν. Ο καθένας μπορούσε να καταλάβει ότι τα άλλα παιδιά δεν ήθελαν να κάνουν αυτό που τους έλεγε ο μικρός που είχε αυτοχρηστεί «αρχηγός», αλλά στην πορεία, κάποια παιδιά συμμορφωνόντουσαν. Ως γονέας, ήθελα να τρέξω εκεί που έπαιζαν τα παιδιά και να φωνάξω στον επίδοξο «αρχηγό»: «Ε, μικρέ, μην λες στα υπόλοιπα παιδιά τι να κάνουν».  Έπειτα, γυρνώντας προς τα άλλα παιδιά (ανάμεσα σε αυτά και ο γιός μου), ήθελα να φωνάξω: «Κι εσείς, δεν είσαστε υποχρεωμένα να τον ακούτε!». Όμως, ποτέ δεν το έκανα. Υπήρξα ο γονέας που ήθελε να δει, αν το παιδί μου, θα καταλάβαινε μόνο του την κατάσταση. Αν παρατηρούσα πως το παιδί μου δεν καταλάβαινε με ποιο τρόπο θα έπρεπε να αντιδράσει, προστατεύοντας τον εαυτό του, θα συζητούσαμε αργότερα για αυτό το θέμα. Από την άλλη, και να ήθελα να μιλήσω (πράγμα που εκ πεποιθήσεως δεν θα έκανα ποτέ), με προλάβαινε κάποιος άλλος παρεμβατικός γονέας, γιατί όσο συχνά συναντά κανείς ένα παιδί με κυριαρχικές τάσεις απέναντι στα άλλα παιδιά, άλλο τόσο συχνά συναντά κανείς και γονείς που μεσολαβούν ή παρεμβαίνουν.

 

Το ερώτημα για κάθε γονέα είναι: αν και πότε πρέπει να παρεμβαίνει στα κοινωνικά διλήμματα του παιδιού του. Σε ποιο σημείο, τα παιδιά χρειάζονται τη βοήθειά μας; Αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ, αν δεν δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά να το «δουλέψουν» μόνα τους. Πάρτεμιαβαθιάανάσα. Δώστε τους λίγο χρόνο. Δείτε αν το παιδί σας θα τα καταφέρει, με ασφάλεια, χωρίς τη δική σας παρέμβαση. Οπωσδήποτε, δεν μπορείτε να επιτρέψετε τις διαμάχες ανάμεσα στα παιδιά να εξελιχθούν, όταν εμπεριέχουν τον παραμικρό κίνδυνο. Το να παρεμβαίνουμε όταν κάποιος πρόκειται να χτυπήσει, είναι μέσα στα πλαίσια της διδασκαλίας «των ορίων που πρέπει να γίνονται σεβαστά». Είμαστε υποχρεωμένοι να διδάξουμε τα παιδιά μας να σέβονται την ξένη ιδιοκτησία, τους ανθρώπους, τους κανόνες ασφάλειας. Αν δεν κινδυνεύει κάτι από τα παραπάνω, ίσως θα πρέπει να προσφέρουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να ανταποκριθούν στις προκλήσεις, ακολουθώντας τη λογική και το ένστικτό τους. Πολύ συχνά, τα παιδιά μας εκπλήσσουν με τον τρόπο που χειρίζονται τις δυσκολίες τους. Μας εντυπωσιάζουν, επίσης, όταν διαπιστώνουμε πόσο καλά γνωρίζουν πότε χρειάζονται τη βοήθειά μας (και τη ζητούν).

 

Αγαπητοί γονείς, όταν δείτε το παιδί σας να διαπληκτίζεται με κάποιο άλλο παιδί, θυμηθείτε:

 

v     Οι διαπληκτισμοί μας διδάσκουν πολλά για την κοινωνικοποίηση.

Μερικές φορές κερδίζουμε. Άλλες φορές χάνουμε. Είτε έτσι είτε αλλιώς, από τις ήττες κι από τις νίκες μας, παίρνουμε πολύτιμα μαθήματα. Το ξέρω πως κανείς μας δεν θέλει να βλέπει το παιδί του στενοχωρημένο, όπως ξέρω, επίσης, ότι ξεχνάμε τη μεγάλη αλήθεια πως ακόμη και μέσα από τη στενοχώρια, μαθαίνουμε. Προσωπικά, τα «μεγαλύτερα μαθήματα» τα πήρα μέσα από καταστάσεις, όπου δεν κέρδιζα αυτό που ήθελα. Έτσι έμαθα πως κάθε ήττα, δεν σημαίνει το τέλος του κόσμου. Έτσι έμαθα πόσο σημαντικό είναι να προσπαθείς ξανά. Έτσι έμαθα πως μέσα από τη συνεργασία είναι δυνατό να αλλάξει κανείς την πορεία των πραγμάτων.

 

v     Όταν το παιδί σας έρχεται προς το μέρος σας αναστατωμένο ή θυμωμένο, εξ αιτίας μιας διαμάχης με άλλο παιδί, μην παρέμβετε για να λύσετε το πρόβλημα. Διδάξτε στο παιδί σας να αναπτύξει κριτική σκέψη.

Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι πολύ χρησιμότερο να κάνετε ερωτήσεις: «Τι νομίζεις πως μπορείς να κάνεις, τώρα;», «Τι θα πρέπει να κάνεις διαφορετικά, την άλλη φορά που θα σου τύχει κάτι ανάλογο;». Διδάξτε το παιδί σας να παίρνει βαθιές ανάσες, όταν είναι εκνευρισμένο. Έτσι, θα μπορέσει να σκεφτεί πιο καθαρά. Μάθετε το παιδί σας να ελέγχει τις αντιδράσεις του, όταν είναι θυμωμένο.

 

v     Να θυμάστε πως είσαστε το πρότυπο για το παιδί σας, γι’ αυτό μην αντιδράσετε με εκνευρισμό ή φωνές.

Όταν παραμένουμε ήρεμοι, διδάσκουμε το παιδί μας ότι τα προβλήματα μπορούν να λυθούν ευκολότερα με τη λογική παρά με τα αρνητικά συναισθήματα. Επί πλέον, γινόμαστε παράδειγμα ωριμότητας. Έχω γίνει, πολλές φορές, μάρτυρας περιστατικών, όπου οι γονείς συμπεριφέρονται συναισθηματικά πιο ανώριμα από τα ίδια τα παιδιά τους. Αυτό είναι λάθος, γιατί τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν.

 

v     Δώστε οδηγίες – αποφύγετε να αρπάζετε πράγματα ή να εκφοβίζετε.

Όταν η μάχη για ένα παιχνίδι, κινδυνεύει να καταλήξει σε σωματική πάλη ανάμεσα σε δύο παιδιά, πλησιάστε κοντά, απλώστε το χέρι σας και πείτε με σταθερή φωνή: «Σε παρακαλώ, δώσε το σε εμένα». Επαναλάβετε την προσπάθεια, μέχρι να πάρετε το παιχνίδι στα χέρια σας. [Μην το αρπάξετε, γιατί κάτι τέτοιο είναι εκφοβισμός. Δεν είναι σωστό να γίνεστε το αρνητικό πρότυπο για το παιδί σας.] Μετά, κρατήστε το παιχνίδι μπροστά τους και βοηθείστε τα παιδιά να συμφωνήσουν πώς θα το παίξουν εναλλάξ, πώς θα μοιραστούν δηλαδή το παιχνίδι. Να θυμάστε πάντα πως τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δεν μπορούν να μοιραστούν κάτι, με τον τρόπο που το εννοούμε, εμείς οι ενήλικες. Είναι εγωκεντρικά και θέλουν να έχουν την πλήρη κατοχή του παιχνιδιού. Για ένα παιδί 5 ετών, είναι πιο εύκολο να συνεργαστεί και να μοιραστεί ένα παιχνίδι με κάποιο άλλο παιδί, για ένα παιδί 3 ετών είναι πολύ δύσκολο. Ωστόσο, όσο δύσκολο κι αν είναι, εμείς, ως ενήλικες, πρέπει να διευκολύνουμε τις πρώτες προσπάθειες των παιδιών να μοιραστούν.

 

Αγαπητοί γονείς,

 

Τα παιδία αποκτούν αυτοπεποίθηση, καθώς προσπαθούν να διευθετήσουν κοινωνικές καταστάσεις και να λύσουν προβλήματα. Αν δεν τους επιτρέψουμε να το επιχειρήσουν, πώς θα μάθουν αν μπορούν να τα καταφέρουν μόνα τους; Αν παρεμβαίνουμε συνεχώς, πώς θα μάθουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν και όταν δεν θα είμαστε παρόντες; Ναι, είναι δύσκολο να βλέπουμε τα παιδιά μας να αγωνίζονται με δύσκολες (για αυτά) καταστάσεις, αλλά είναι όμορφο να τα βλέπουμε να τα καταφέρνουν μόνα τους.

 

Καμιά φορά, η διαφορά ανάμεσα στο «Να παρέμβω;» – «Ή όχι;», είναι μόνο μια ανάσα. Πάρτε τη και παρακολουθήστε τα παιδιά σας, στην προσπάθειά τους να σταθούν μόνα τους στα πόδια τους.