ΚΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Στο πλαίσιο του μαθήματος της Γλώσσας της Στ΄ Τάξης οι μαθητές κλήθηκαν να γράψουν και να περιγράψουν κτήρια της περιοχής μας που οι ίδιοι ξεχωρίζουν.
Επιλέξαμε και προβάλλουμε στον ιστότοπο του Σχολείου τέσσερις εργασίες με κριτήριο την πρωτοτυπία της κατασκευής καθώς και την σημαντικότητα του κτηρίου.
Πρόκειται για :
Τον κρεμαστό κήπο της Ευριπίδου της Φωτεινής Καρούτσου
Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών της Έλενα Μάη
Τον Πύργο των Αθηνών του Ηλία Μπαλάσκα
Την ιστορική βίλα Ζωγράφου του Αλέξανδρου Τσότσκα

Ο Δάσκαλος του τμήματος Στ2
Νίκος Ζούκης

1940-44 Μαρτυρίες πολέμου

 

Άρθρο των μαθητών Ειρήνης Σουλοβάρη,  Αθηνά Καψάλη, Γεωργία Χριστοφοράτου, Διονύση Καργάκη, Κυριάκου Τάτα της Στ2 τάξης του 106ου Δ.Σ. Αθηνών

Κατοχή. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έζησαν τα μαύρα χρόνια της. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια έρευνα γι’  αυτούς. Τα παιδικά τους χρόνια ήταν βασανιστικά  και τρομακτικά, ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες και πολλοί πέθαιναν από την πείνα. Η έρευνα που κάναμε μας βοήθησε να καταλάβουμε τι γινόταν στην κατοχή.

Αθηνά Καψάλη, πήρα συνέντευξη από μια γνωστή κυρία, που ζούσε τότε και τώρα είναι 97 ετών. Το όνομα της είναι Ηλιανή Βατούγιου. Μου έδωσε σημαντικά στοιχεία και την ατζετούλα της όπου εμπιστευόταν όλα της τα μυστικά. Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση για τα λόγια που άκουσα! Ήταν τόσο αληθινά αν και δεν τα ΄χα δει με τα ίδια μου τα μάτια… Τα λόγια που έβγαζε απ’ το στόμα της,  χτύπησαν στην καρδιά μου και κατάλαβα πως για να καταφέρει καποιος κάτι χρειάζεται μεγάλη υπομονή αλλά και επιμονή! Λίγα απ’τα λόγια που μου είπε ήταν:

”…Τα καταστήματα άδειασαν! Ρούχα,παπούτσια,τρόφιμα είχαν εξαφανιστεί. Είχα δει χιλιάδες ανθρώπους και παιδια που φώναζαν ”Πεινάω” και έπεφταν νεκροί στους δρόμους. Περνούσαν κάρα και μάζευαν τους νεκρούς από τους δρόμους. Ύστερα τους έβαζαν σε ομαδικούς τάφους. Παιδάκια έκλεβαν ψωμιά από φορτωμένα γερμανικά αυτοκίνητα και οι γερμανοί τους έσπαγαν τα χέρια με τα γκλομπς. Το είχα δει με τα ίδια μου τα μάτια…”

Απο την ατζετούλα της:

28/9/44      “και για δευτέραν φορά βρέθηκα  σε μια δυστυχή θέση  όταν στο  Σύνταγμα πλάκωσαν οι Ναζήδες  με τα πολυβόλα που δεν σταματούσαν και οι χειροβομβίδες βροχή και μιάμιση ώρα ήμουν ξαπλωμένη καταγής στην οδό Βουλής και ο κόσμος πολτός πολύς,ώρα 6 και 30.

Σάββατο 4/10/44

“…Έφτασαν τα αγγλικά στρατεύματα,πλήθος κόσμος πλημμύρισαν τους δρόμους,έγινε μεγάλη δοξολογία. Καλώς ήρθε η σημερινή μέρα. Συνάμα εκυμάτιζεν η ρώσικη σημαία…”

Αλληλογραφία και μαρτυρίες από τον πολέμο τον γερμανών. Ειρήνη Σουλοβάρη

Αίγινα  7\3\41

Αγαπημένε μου Αλέκο

Ελάβαμε το δελτάριο σου και εχαρήκαμε ότι είσαι καλά ότι ξαφνικά  συναντήθηκες  με τον Γιάννη. Για αυτό μη λησμονήσεις όταν συναντηθείτε και πάλι να μας στείλετε  φωτογραφίαν,την οποία με λαχτάρα περιμένομε. Εδώ οι τραυματίαις μας πηγαίνουν καλύτερα    μερικά μάλιστα επήραν άδειαν. Η γιαγιά αυτή τη στιγμή ευρίσκεται στο σπίτι  και      σου στέλνει την ευχή της . Η Μαρία σου στέλνει χαιρετίσματα καθώς και η κ.Ευαγγελία     Σε φιλούμεν.

Αθήνα 27\2\41

Αγαπημένε μου

Δεν σου απάντησα αμέσως στα δυο δελτάρια σου , γιατί έχω υπηρεσία στο νοσοκομείο όπου περιποιούμαι τα δοξασμένα παλικάρια που αγωνίστηκαν  για την μεγάλη μας πατρίδα και             γυρίζω αργά το βράδυ τώρα που βρήκα ευκαιρία σου γράφω.

Μια αληθινή ιστορία του προπάππου μου, από το Διονύση Καργάκη
Αυτή είναι μαι αληθινή ιστορία που έγινε στην Κρήτη στον Ψηλορείτη και πρωταγωνίστησε ο προπάππους μου. Γεώργιος Καργάκης ή Ψαρογιώργης. Πρόκειται για μια ηρωϊκή κι αιματηρή μάχη στο Τραχήλι και στο Ηράκλειο Κρήτης στις 15-8-1943. Η ομάδα με 23 παλικάρια περικυκλώθηκαν από 450 οπλισμένους γερμανούς στρατιώτες ξεκίνησε μια άγρια μάχη στην οποία δε φοβήθηκε και αντιστάθηκαν στα αμέτρητα πολυβόλα των γερμανών. Η μάχη κράτησε 7 ώρες περίπου με πολλά θύματα. Η ομάδα του προπάππου μου είχε 7 νεκρούς και 12 τραυματίες, ενώ οι γερμανοί είχαν 33 νεκρούς και 70 τραυματίες! Οι γερμανοί υποχώρησαν ντροπιασμένοι για ήττα τους και ξανάρθαν 11 μέρε; αργότερα με περισσότερο και για τιμωρία έκαψαν το χωριό του προπάππου μου Βοριζία Ηρακλείου σκοτώνοντας γέρους, νέους και παιδιά. Επίσης το απόγευμα της ίδιας μέρας το χωριό βομβαρδίστηκε από γερμανικά αεροπλάνα με 21 βόμβες. Από όλη αυτήν την καταστροφή μόνο η εκκλησία έμεινε όρθια.

Γεωργία Χριστοφοράτου

Μια γιαγιά θυμάται:

Οταν    ήταν    πέντε    χρονών     πήγαν    οι      Γερμανοί    και    οι     Ιταλοί    στο      νομό   Ηλείας     στο     Βαρθολομιό .   Εκεί    το    σχολείο    έκλεισε    και    έγινε      κομαντατούρ. Η    κομαντατούρ    ήταν    το    μέρος   που    διασκέδαζαν     οι   Γερμανοί    με     τους       Ιταλούς.  Σε    όλη    την    Ηλεία     είχε   πέσει    μεγάλη   πείνα  όμως    το   σπίτι   της    γιαγιάς     είχε κάποια  φαγητά    και    ζώα.   Μια   μέρα   δύο    Γερμανοί     και      ένας     Ιταλός   πήγανε    στο   σπίτι  να     πάρουν    τα    υπάρχοντά τους. H   μητέρα    της     γιαγιάς    φοβόταν     μην    τους     σκοτώσουν    και    τότε   η   γιαγιά   επειδή    ήταν    πολύ    θαρραλέα  άνοιξε   την   πόρτα   και  τους    είπε    να    φύγουν   και  να    μην    τους     πειράξουν.  Τότε   είπαν  στη   γιαγιά   τη   γνωστή    λέξη   πίκολο-πίκολο    που     σημαίνει    μικρό     παιδί   ,   τη   χάιδεψαν  και   έφυγαν. Στο   μεταξύ   ο   πατέρας   της      είχε    προλάβει  να  κρύψει   τα τρόφιμα  σε    ένα     καταφύγιο   που   διατηρούσε   μέσα   στο  σπίτι. Η  γιαγιά    ήταν   πολύ    τυχερή   ,  γιατί  οι   Γερμανοί    τότε   κακοποιούσαν   και   κακομεταχειρίζονταν   κοπέλες   άνω   των   δέκα    τρία. Για    όλους   αυτά   τα   χρόνια   ήταν   πολύ    δύσκολα   και    βασανιστικά   και    ακόμη   ζουν  μέσα   τους   οι    μνήμες    αυτές . Χάρη   σε   αυτούς   τους   ανθρώπους   που   αγωνίστηκαν  και   έχυσαν  αίμα  εμείς σήμερα είμαστε λεύτεροι. Και γι’ αυτό εμείς οφείλουμε να τους τιμούμε και να γνωρίζουμε την ιστορία τους.

 

 

Άνοιγμα μενού
Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση