Άρθρο του μαθητή της Στ΄1 του 106ου Δ.Σ. Αθηνών Λάμπρου Μάη

Ξεκινάνε τα σχολεία, άλλοι χαίρονται, άλλοι στεναχωριούνται και κάποιοι χάρηκαν που ξεκινήσαμε με απεργία, για να μην έρθουν στο σχολείο. Ειλικρινά πώς αλλάζουν όλοι γνώμη σε μια μέρα δεν καταλαβαίνω. Θυμάμαι όταν τελείωσε η προηγούμενη τάξη, το κάθε παιδί πανυγύριζε το καθένα με ένα δικό του ξεχωριστό τρόπο για το τέλος μιας κουραστικής σχολικής χρονιάς. Ωστόσο τα παιδάκια που θα πήγαιναν 1η δημοτικού,που δεν είχαν ξαναπάει στο σχολείο τα μισά στενοχωριόνταν, όμως τα άλλα μισά ανυπομονούσαν να πάνε στο δημοτικό.
Συνηθισμένοι από τις διακοπές οι περισσότεροι μαθητές στην αρχή βαριούνται που θα αρχίσει η σχολική χρονιά, αλλά και χαίρονται αγωνιούν και άλλα πολλά που μόνο αυτοί μπορούν να περιγράψουν πως πραγματικά νιώθουν.
Η καθημερινότητα μας είναι όπως όλου του δημοτικού. Σχολείο, διάβασμα και άν υπάρχουν Αγγλικά ή κάποιο άθλημα. Δηλαδή η ψυχολογία μας είναι κάθε μέρα ίδια και απαράλακτη. Οι καλοί μαθητές όμως δεν φοβήθηκαν καθόλου και έχουν την καλύτερη ψυχολογία, σε αντίθεση με αυτούς που δεν διαβάζουν και λένε ”Ωχ,πάλι οι φώνες από τον δάσκαλο και την δασκάλα. Καλύτερα να έμεναν τα σχολεία κλειστά για πάντα”.
Εγώ σε προσωπικό επίπεδο είμαι σε δύσκολη θέση αφού είμαι στην τελευταία τάξη του δημοτικού, στην 6η τάξη οπότε του χρόνου δεν θα ξεκινήσω από το δημοτικό, αλλά από το γυμνάσιο. Εγώ δεν φοβάμαι που άρχισαν τα σχολεία, γιατί όσο πρέπει και όσο μπορώ διαβάζω. Πιστεύω ότι όσοι πάνε στην 6η τάξη δημοτικού πρέπει να την πάρουν στα σοβαρά, γιατί με αυτήν την γνώση και με αυτή τη συμπεριφόρα θα πάνε του χρόνου στην 1η Γυμνασίου.

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΤΥΧΗ…